به گزارش خبرگزاری فارس، طالب نعمت پور، دارنده چندین مدال طلای قهرمانی کشتی آسیا و جهانی متولد سال ۱۳۶۳ است. زندگی این کشتی گیر جوان ایرانی فراز و فرودهای بسیاری دارد؛ اقبال و بداقبالی شانه به شانه هم. اما همه اش این نیست؛ تصمیمی که او به آن می گوید «ارزشی و آرمانی» جوانمردی و فتوت این کشتی گیر را در ذهن مردم ثبت کرد؛ نعمت پور سال ۲۰۱۰ در مسابقات جهانی روسیه درست وقتی از او به عنوان بخت مسلم طلا یاد می کردند، به تبعیت از مواضع کشورمان حاضر نشد مقابل حریف اسرائیلی کشتی بگیرد. تصمیمی به معنای به رسمیت نشناختن رژیم غاصب صهیونیستی.

او سال ۲۰۱۳ در مسابقات جهانی بوداپست مجارستان، خوش درخشید و طلایی شد و ثابت کرد در مسابقات ۲۰۱۰ هم از نظر فنی چیزی برای قهرمانی کم نداشت. سال ۲۰۱۴ اما یک ماجرا که او از آن به عنوان «اشتباه» و «اعتماد نابجا» یاد می کند، سرنوشت کشتی گیر دلاور ایرانی را تغییر داد. متاسفانه تست دوپینگ او مثبت اعلام و موجب محرومیت او از دنیای کشتی به عنوان ورزشکار شد. او در نامه خداحافظی خود از کشتی در خط پایانی نامه، خود را «فرزند کوچک ایران زمین» عنوان کرد. درست هم می گفت؛ کدام ایرانی است که کار بزرگ نعمت پور و کشتی های جانانه این فرزند خلف ایران زمین را فراموش کند؟!

کسب طلا در فینال تمام ایرانی

وقتی نعمت پور روی تشک کشتی با حریفان برای رقابت ورزشی دست به گریبان می شد، واژه «جوان برومند ایرانی» و «لر جنگنده» واژه های آشنایی بود که در ذهن مردم در کنار نام نعمت پور نقش می بست. او یکی از امیدهای قطعی برای درخشش های طلایی بیشتر در کشتی ایران بود اما حذف همیشگی اش از کشتی ، شوک بزرگی برای او و جامعه کشتی کشور بود. وقتی برای گفت و گو با او تماس می گیرم از کمتر یاد شدن در ۱۰ سال گذشته توسط مسئولان و رسانه ها می گوید. بعد با حوصله سئوال ها را پاسخ می دهد. یکی از رقابت های کشتی به یاد ماندنی نعمت پور در فینال چهل و چهارمین مسابقات جهانی ۲۰۱۳ به میزبانی کشور مجارستان رقم خورد. رقابتی که فیلا آن را فینال «تمام ایرانی» عنوان کرد. این مربوط به زمانی بود که نعمت پور در وزن ۸۴ کیلوگرم مقابل «سامان طهماسبی» ورزشکار سابق ایران قرار گرفت(طهماسبی کشتی گیر سابق ایران بود که به دلایلی که برخی رسانه های وقت آن را ندیدن امید برای ملی پوش شدنش در ایران در همان وزن و مشکلات شدید مالی مطرح کردند به کشتی کشور جمهوری آذربایجان پیوست.) برخی رسانه ها که از سابقه کشتی این دو ورزشکار خبر داشتند، برد مسلم نعمت پور را در رسانه های خود، طور دیگری جلوه دادند؛ اینکه طهماسبی به دلیل آشنایی که در گذشته با نعمت پور داشته با تمام توان خود کشتی نگرفته و تعمدا نتایج بازی و برد را واگذار کرده است! کارشناسان حرفه ای و منصف کشتی ایران و جهان اما با تحلیل فنی این رقابت و مهم تر از همه نتیجه برد ۵ بر ۳ نعمت پور در برابر طهماسبی این برد را رقابتی کاملا واقعی اعلام کردند. اما تحلیل نعمت پور از این ماجرا هم جالب است که در گفتگو با ما مطرح می کند: «ما دست کم ۵ بار در مسابقات جهانی روبه روی هم قرار گرفتیم. کشتی او را می شناختم. آن روز در مسابقات جهانی روسیه با تمام توان کشتی گرفت. بدون شک هر ورزشکاری در عرصه بین المللی تمام تلاش خود را بکار می بندد تا برد را از آن خود کند و مدال خوش رنگ تری به خانه؛ کشورش ببرد.»

خاطره خوش ۲۰۰۳

سال ۲۰۰۳ برای نعمت پور با خاطره خوش از یک رقابت ورزشی و کل کلی دوستانه، ثبت شده است: «در جام تختی ۲۰۰۳ سنندج یکی از دوستانمان به من گفت طالب، تو جوانی و حالا حالاها فرصت داری. سنی از من گذشته، بگذار ببرم. گفتم که بعد از بازی باید دوبنده ات را به من بدهی، قبول نکرد. خندیدیم و گفتم بعد از ظهر خودم می برمت! ۳، یک در نتایج پیش افتادم. اواخر کشتی بود دوباره با همان لحن گفت: بباز پسر، بگذار من ببرم. داور متوجه صحبت کردن و شوخی مان شد اما همچنان کشتی می گرفتیم. دوستان دیگرمان که دور تشک بودند از ماجرا خبر داشتند و می خندیدند. آن روز با تمام توان، کشتی گرفتم و برنده شدم. کاری که هر ورزشکار حرفه ای باید انجام می داد.»

درست در اولین قرعه!

ایران در رقابت های جهانی کشتی سال ۲۰۱۰ روسیه، ۲ مدال طلا کسب کرد که انتظار می رفت نعمت پور هم طلا کسب کند. ماجرا اما در همان مرحله وزن کشی جور دیگری رقم خورد. طبق جدول قرعه کشی، اولین مسابقه و رقابت نعمت پور در برابر نماینده ورزشی رژیم غاصب صهیونیست بود. طبق مواضع جمهوری اسلامی ایران مبنی بر به رسمیت نشناختن این رژیم غاصب، نعمت پور حاضر به شرکت در این مسابقه نشد. او می گوید: «تا عصر همان روز به دلیل دل درد شدید در بیمارستان بودم و صحبت از احتمال «آپاندیسیت» بود. وقتی جدول و قرعه ها اعلام شد، واقعا ناراحت بودم که نمی توانم در مسابقات جهانی که برای رسیدن به آن سختی های بسیاری کشیده بودم، کشتی بگیرم حتی یک کشتی! مسابقات جهانی سال ۲۰۰۹ را به دلیل جراحی از دست داده و به برد ۲۰۱۰ چشم دوخته بودم. مربی هم بارها از من به عنوان «شانس طلا» یاد کرد. قرعه ها طبق یک برنامه نرم افزاری انجام و اعلام شد. تا مدت ها به این فکر می کردم که احتمال شیطنت در این قرعه کشی وجود داشته؛ اینکه من دقیقا در اولین کشتی باید روبه روی چنین رقیبی قرار می گرفتم. نماینده وزن پنجم کشور بودم. اگر قرعه طوری نبود که در اولین رقابت مقابل ورشکار اسرائیلی قرار نمی گرفتم، مدال هایی که کسب می کردم می توانست در رتبه نهایی تیم ملی کشور اثر بگذارد.» حرف هایش کاملا با تحلیل های ورزشی رسانه های روز مطابقت دارد با اعلام جدول فیلا اما این فرصت از کشتی ایران سلب شد با این حال نعمت پور تصمیمی ارزشمند گرفت و در تاریخ کشتی ما ثبت شد.

۲۰۱۰ سال آرمانی کشتی من

کشتی گیر رژیم غاصب صهیونیست در این رقابت ها چه نتایجی را از آن خود کرد را هم می توان از میان صحبت های نعمت پور متوجه شد: «سال ۲۰۱۰ در آن رقابت جهانی، کشتی گیر اسرائیلی مقابل کشتی گیر روس شکست خورد.» نعمت پور از اهمیت کاری که انجام داده و تصمیمی که گرفته به عنوان کاری «ارزشی» یاد می کند و گله ای که دارد را هم مطرح: «بعدازآن مسابقات بسیاری از مسئولان پیام تبریک و تحسین داشتند اما در این ۱۰ سال کمتر کسی پیگیر ما بوده است. حرفم، بحث تشکر نیست؛ دفاع از آرمان است. مسئولان باید این تصمیم و اتفاق را آنچنان که هست، مهم جلوه دهند. برخوردها و تبریک ها نباید مقطعی باشد. این، کمک می کند نسل های مختلف ورزش هم ثابت قدم عمل کنند.» او درباره نظرات و مواضع فدراسیون های بین المللی که می گویند ایران باید تابع قوانین ورزش جهانی باشد و نباید از رقابت با ورزشکاران رژیم غاصب اسرائیلی خودداری کند، می گوید: «سال ۲۰۱۰ یکی از آرمانی ترین شرایط آمادگی جسمی و روحی را داشتم. تازه از مسابقات آسیایی با مدال طلا برگشته بودم. در مسابقات جهانی همان سال و تصمیم برای رقابت نکردن با نماینده رژیم اشغال گر اسرائیل، هیچ فشاری از سوی فدراسیون و نهادهای ورزشی روی من نبود. به خاطر اعتقاد شخصی و ملی که داشتم، کشتی نگرفتم.»

از خون این جوان بگذرید

کشتی گیر کشورمان مدال طلا کم نداشته اما شاید بتوان طلایی ترین نقطه کارنامه نعمت پور را میانجی گری اش برای جلوگیری از قصاص یک جوان دانست: «سال ۱۳۹۲ یا ۱۳۹۳ بود. چند روز قبل از اردوی رسمی تیم ملی کشور از یک شماره ناشناس چندبار با تلفن همراهم تماس گرفته شد. از زندان بود. خودش را معرفی کرد و آشناییت داد؛ همکلاسی ام در پایه چهارم ابتدایی بود. ظاهرا در یک درگیری مرتکب قتل ناخواسته شده بود. از من خواست برایش حلالیت و رضایت بگیرم. گفت حتی اگر نتوانم رضایت بگیرم این کارم در ذهنش می ماند. برای آرامش او هم که شده همان شب از مربی اجازه گرفتیم و همراه حمیدرضا سوریان، بابک اسدی و غلامرضا محمدی راهی شدیم. لطف خدا همراهمان بود و توانستیم رضایت بگیریم.» قصد یک مقایسه می کنم؛ پاسخ جالبی می دهد وقتی می پرسم اگر مدال های طلای ورزشی اش را بگذارند یک کفه ترازو و دوندگی و تلاشش برای عفو آن جوان را در کفه ای دیگر، می گوید: «هر دو کفه به یک اندازه برایم سنگین است. مدال ها برای خودم، خانواده و ملت عزیزمان شعف و افتخار آورد اما آن لغو قصاص و عفو، آرامش زیادی به زندگی ام آورد.» از احوال آن جوان بی خبر نیست: «گاهی تماس می گیرد. جوان باهوشی بود، شکرخدا ادامه تحصیل داده و به مدارج خوبی هم رسیده است. آن ماجرای ناخوشایند واقعا یک اتفاق تلخ بود و تعمد قبلی نداشته است. من که کاری نکردم باید ممنون خانواده مقتول بود که سنگ تمام گذاشتند با گذشتی که داشتند. روی همراهان ورزشکارم را زمین نینداختند. کار بزرگ را آن ها انجام داده اند که قلبا رضایت دادند تا آن جوان از زندگی محروم نشود و مسیر زندگی را پیدا کند.»

کشتی گیری از ۲۶ کیلویی

طالب نعمت پور کشتی گیر طلایی لرستان و اصالتا اهل کوهدشت ساکن تهران است اما خانواده پدری اش همچنان در همان شهرستان زندگی می کنند. علاقمندان دوآتشه کشتی احتمالا هنوز مصاحبه تلویزیونی مادرش همزمان با حضور او در مسابقات جهانی ۲۰۱۳ را به یاد دارند که می گفت: «به نیت پیروزی پسرم در این مسابقات به پابوس امام هشتم رفتم و خواستم کمکش کند.» آن شب وقتی دست نعمت پور به نشانه برد بالا رفت و پرچم کشورمان به عنوان قهرمان این مسابقات به اهتزاز درآمد، شب خوش کوهدشتی ها و ملت ایران رقم خورد. نعمت پورها، دستی بر آتش کشتی دارند و طالب نعمت پور می گوید: «آخرین نفر از اعضای خانواده بودم که دوبنده پوش شدم. مشوقم خانواده ام بودند.» برای کشتی گیرها زمان جور دیگری رقم می خورد. خاطرات را بیشتر با وزن مرور می کنند تا سال و ماه مثل نعمت پور که وقتی قرار است از اولین تجربه جدی کشتی گرفتن عمرش بگوید، می گوید: «خوب یادم هست، ۲۶ کیلو بودم با پسرعمویم رفتیم کشتی و با همسن و سال هایم مسابقه دادم. بچه ته تغاری خانوده بودم و همیشه مورد حمایت. هم حواسشان به درسم بود هم ورزش اما خودم متوجه می شدم که در ورزش آینده بیشتری برایم می دیدند.»

خانه ساده، باصفا و مهمان پذیر

ورزش ورزشکار محصول همت خودش و دلسوزی مربی است اما مرامش را باید از زمانی دورتر از دامن خانواده جست وجو کرد. نعمت پور از خانواده ساده زیست و باصفایش می گوید: «مادرم زن بساز و قانعی است. تا به این سن رسیده ام یک بار هم از او نشنیده ام که زندگی خودش را با دیگران مقایسه کند. آن قدر که به اعتقادات ما کار داشت به هیچ چیز دیگری کار نداشت.» حرف های کشتی گیر نامی کشور را که می شنوی، خواه ناخواه مادری در ذهنت مجسم می شود که اگر با چشم های او به دنیا نگاه کنی، فقیر ازنظرت کسی است که محبت خدا در دل و خانه اش جایی نداشته باشد. پسر خانواده نعمت پور درباره پدر می گوید: «جمله کم باشد اما حلال باشد، جمله معروف پدرم است. خانه پدری باصفا و دوست داشتنی ای داریم. ساده و تمیز که به جای تزئینات اضافی دست و پاگیر همیشه برای مهمان ناخوانده سهم غذا و سفره ای باز است روی خوش پدر و مادرم بهترین استقبال برای مهمان هاست. در خانه ما کسی غریبی نمی کند.»

شانس های المپیک توکیو، کم نیست

نعمت پور اگرچه خود از شرکت در رقابت کشتی محروم شده اما حالا مربی نوجوانان و جوانان علاقه مند به کشتی است. ۴ سال تجربه مربی گری تیم «بیمه رازی» و بعدازآن «ایران مال» را دارد. نظر و نگاهش به آینده کشتی ایران را این طور مطرح می کند: «خوشبختانه فدراسیون کشتی آینده امیدوارکننده و موفقی دارد به نظرم بین نسل جدید و رده سنی ۱۸ تا ۱۹ سال و ۲۴ تا ۲۵ سال، چهره های مستعدی برای قهرمانی در عرصه تیم امید و بزرگ سالان کشور وجود دارد. استعدادهایی که اگر به موقع و درست روی آن ها کار شود، می توانند حضور درخشان و افتخارآفرینی در المپیک «توکیو» برای ایران رقم بزنند.» از نعمت پور سؤالی می پرسم درباره یکی از مهم ترین تصمیم هایی که برای زندگی اش گرفته: «اگر به سال ۲۰۱۰ برگردید همان تصمیم را می گیرید یا با رقیب اسرائیلی مبارزه می کنید؟» بی مکث و آنی پاسخ می دهد: «اگر به سال ۲۰۱۰ برگردم، اشتباه سال ۲۰۱۴ را تکرار نمی کنم.» سؤال را تکرار می کنم و دوباره همان پاسخ. توضیح می دهد: «سال ۲۰۱۴، اشتباه من؛ اعتماد نابجای من به یک فرد که به قول بچه های تیم ملی آدم علیه السلامی نبود و مصرف قرصی که به من داده بود، باعث شد یک عمر زحمت من در کشتی حیف شود. از همان اولین کشتی جدی عمرم وقتی ۲۶ کیلو بودم تا همان ۲۰۱۴.» و ادامه می دهد: «تصمیم سال ۲۰۱۰ تصمیم درستی بود.»

انتهای پیام/