به گزارش خبرنگار تشکل های دانشگاهی خبرگزاری فارس، مراسم عزاداری دانشگاهیان و مردم در دومین شب محرم، در مسجد دانشگاه شریف برگزار شد.

در این مراسم که با مداحی حاج محمد رستمی همراه بود،حجت الاسلام قاسمیان مدیر حوزه علمیه مشکات به بیان سخنرانی پرداخت.

متن کامل سخنرانی حجت الاسلام قاسمیان در ادامه آمده است:

* گناه ملی

خیلی از ما بالاخره نفهمیده ایم که: دین فردی است یا جمعی؟ دین آمد تا جامعه بشری را اصلاح کند یا دین آمد تا عبادات و اخلاق فردی را سروسامان بخشد؟ واقعیت این است که دین هم فردی است و هم جمعی! فردی است چون هریک از ما فرد فرد هستیم و مسئول اعمال خود. جمعی است چون ما افراد، در پیوند و ولایت جمع هستیم.

در سخنان قبلی، صحبت از تنها نصیحت خدا به بندگانش بود که فرمود: «برای خدا به صورت فردی و جمعی قیام کنید؛ سپس تفکرکنید.»[۱] نکته ای ناب این جاست: بر خلاف تصور ما، که اندیشه را مقدمه حرکت می دانیم، قرآن کریم قیام را بر اندیشه مقدم می کند. گویا اندیشه انسان تا وقتی انسان حرکت نکند، درست کار نمی کند.

* ما همه سوار یک قطاریم!

در کتاب اصول کافی روایتی داریم از امام باقر(ع) که خداوند متعال فرمود:«لأعذبن کل رعیة فی الاسلام دانت بولایه کل امام جائر لیس من الله و ان کانت الرعیة فی اعمالها برة تقیة». مضمون حدیث این است: اگر سررشته ی نظام یک جامعه به دست انسانهای فاسد و ناباب و ستمگر و منحرف باشد، حرکات مؤمنانه ی افرادی که در این جامعه هستند، به جائی نمی رسد؛ و اگر در آن چنان جامعه ای کسانی تسلیم باشند و از آن ستمگران اطاعت کنند، خدا آن ها را هم عذاب می کند.

البته در همین حدیث، عکسش هم هست: «و لأعفون عن کل رعیة فی الاسلام دانت بولایه کل امام عادل من الله و ان کانت الرعیة فی اعمالها ظالمة مسیئه» [۲]می فرماید: هر مردمی که در اسلام ولایت جامعه را به دست امامی عادل از سوی خدا بسپارند می بخشم، هرچند در اعمال خودشان ظالم و بدکار باشند.

فرض کنید یک قطار با سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می رود. مسافری در راهروی قطار با سرعت ۴ کیلومتر بر ساعت، در خلاف جهت حرکت قطار قدم می زند. نتیجه چیست؟ مسافر با سرعت ۹۶ کیلومتر بر ساعت، در جهت حرکت قطار حرکت کرده است. اعمال خوب ما در جامعه فاسد یا اعمال بد ما در جامعه نیکو به همین شکل است. آن فضای مسلط بر جامعه را همگی تنفس می کنیم و بر ما اثر دارد.

* قدم به قدم با مردم

پس از تشکیل حکومت اسلام در مدینه، پیامبر در امور مختلف مردم را شریک می کردند و حتی با قدم اشتباه آن ها قدم برمی داشتند. ایشان در «احد» برای دفاع از مدینه، از مسلمانان مشورت گرفتند و با وجود این که با گروهی موافق بودند که جنگیدن در داخل مدینه را درست می دانستند، نظر گروه دوم را پذیرفتند. با شکست مسلمانان در جنگ احد، عده ای آن را به پای «مشورت نظامی» که حضرت از اصحاب گرفته بودند، نوشتند و گفتند از این به بعد هرچه پیامبر گفت همان را انجام دهیم. وحی آمد که: و شاورهم فی الامر و پیامبر عزیز اسلام را به ادامه ی همین مسیر تشویق کرد.

* ائمه کودتا نمی کنند!

در جریان غصب خلافت، پس از بی نتیجه بودن تلاش امیرالمومنین(ع) برای پای کار آوردن خواص، معلوم شد که توده ی مردم را نیز فعلا نمی توان به صحنه آورد. لذا حضرت برای حفظ اسلام، خود را به دیگران تحمیل نکردند، تا آن که خود مردم فهمیدند که باید امیرالمؤمنین را هر جوری شده به حاکمیت برگردانند. در جریان قتل عثمان، علی(ع) تمام قد، مردم را به آرامش دعوت می کنند.

«در زیارتی از زیارتهای امام حسین (علیهالسلام) که در روز اربعین خوانده میشود، جملهای بسیار پرمعنا وجود دارد و آن، این است: «و بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهالة». فلسفهی فداکاری حسین بن علی (علیهالسلام) در این جمله گنجانده شده است. زایر به خدای متعال عرض میکند که این بندهی تو این حسین تو خون خود را نثار کرد، تا مردم را از جهالت نجات بدهد. «و حیرة الضلالة»؛ مردم را از سرگردانی و حیرتی که در گمراهی است، نجات بدهد. ببینید، این جمله چقدر پرمغز و دارای چه مفهوم مترقی و پیشرفتهای است. کار ائمه همین است

* گناه من یا گناه ما؟

«یک ملت گاهی سالهای متمادی در مقابل منکر و ظلمی سکوت میکند و هیچ عکسالعملی از خود نشان نمیدهد؛ این هم یک گناه است؛ شاید گناه دشوارتری هم باشد؛ این همان «ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم» است؛ این همان گناهی است که نعمتهای بزرگ را زایل میکند؛ این همان گناهی است که بلاهای سخت را بر سر جماعتها و ملتهای گنهکار مسلط می کند.

ملتی که در شهر تهران ایستادند و تماشا کردند که مجتهد بزرگی مثل شیخ فضل الله نوری را بالای دار بکشند و دم نزدند؛ دیدند که او را بااینکه جزو بانیان و بنیانگذاران و رهبران مشروطه بود، به جرم اینکه با جریان انگلیسی و غربگرای مشروطیت همراهی نکرد، ضد مشروطه قلمداد کردند- پنجاه سال بعد چوبش را خوردند: در همین شهر تهران مجلس مؤسسانی تشکیل شد و در آنجا انتقال سلطنت و حکومت به رضا شاه را تصویب کردند. آنها یک عده آدم خاص نبودند؛ این یک گناه ملی و عمومی بود. «و اتقوا فتنة لا تصیبن الذین ظلموا منکم خاصة»؛ گاهی مجازات فقط شامل افرادی که مرتکب گناهی شدند، نمی شود؛ مجازات عمومی است؛ چون حرکت عمومی بوده؛ و لو همهی افراد در آن شرکت مستقیم نداشتند.

همین ملت آن روزی که به خیابانها آمدند و سینه شان را مقابل تانکهای محمد رضا پهلوی سپر کردند و از مرگ نترسیدند؛ یعنی تحمل و صبر و سکوت گناهآلود پنجاهساله را تغییر دادند، خدای متعال پاداش آنها را داد؛ حکومت ظلم ساقط شد، حکومت مردمی سر کار آمد؛ وابستگی ننگآلود سیاسی از بین رفت، حرکت استقلال آغاز شد.»[۳]

خدای تبارک و تعالی تغییر نمی دهد، مگر اینکه ما خودمان تغییر بدهیم خودمان را.

[۱] سوره مبارکه رعد آیه ۱۱

[۲] کافی / کتاب الحجه / باب فی من دان الله عز و جل بغیر امام من الله / ح۴

[۳]. بیانات در دیدار کارگزاران نظام، ۰۸/ ۰۸/ ۱۳۸۴

انتهای پیام/