به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، میان حجاز و یمن منطقه ای به نام نجران بود که گروهی از مسیحیان در آنجا زندگی می کردند. زمانی که پیامبر صلی الله علیه و آله آنها را به اسلام دعوت کردند، بزرگان آنها به شور نشستند و بنا شد هیئتی از علمای مسیحی این منطقه به مدینه بیایند و درباره حقیقت دعوت آن حضرت بررسی و تحقیق کنند که در نهایت منجر به حادثه تاریخی مباهله شد. از جمله بزرگان و دانشمندان مسیحی، عاقب و سید و عبد المسیح بودند. هنگام نماز عصر به مدینه رسیدند و اینان لباس های دیبا پوشیده بودند که صلیب نیز بر آن بود. یهودیان نزد ایشان رفته، با یکدیگر گفت وگوها کردند.

شیخ مفید ادامه داستان را اینگونه نقل می کند: هنگامی که رسول خدا صلی الله علیه و آله نماز عصر را خواند، به سوی او رو کردند و جلوی آنان کشیش بزرگ آنها بود. پس رو به آن حضرت کرده، گفت: ای محمد، در باره بزرگ ما حضرت مسیح چه می گویی؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: بنده ی خدا بود که او را برگزیده و مخصوص کرد. کشیش بزرگ گفت: ای محمد، آیا برای او پدری سراغ داری که او را به وجود آورده باشد؟ حضرت فرمود: جریان زناشویی در کار نبوده تا پدر داشته باشد. گفت: پس چگونه می گویی که او بنده آفریده شده است و تو تاکنون بنده آفریده شده ندیده جز اینکه از راه زناشوئی و دارای پدر باشد؟ خدای سبحان آیاتی از سوره آل عمران نازل فرمود تا به ا ین آیه که فرماید: «إن مثل عیسیٰ عند الله کمثل آدم ۖ خلقه من تراب ثم قال له کن فیکون؛ الحق من ربک فلا تکن من الممترین» (۵۹ - ۶۰ آل عمران) «همانا مثل عیسی نزد خداوند مانند آدم است که او را از خاک آفرید پس به او گفت: باش، پس شد، سخن حق از پروردگار تو است و تو از شک کنندگان مباش». سپس آیه مباهله را مطرح فرمود «فمن حاجک فیه من بعد ما جاءک من العلم فقل تعالوا ندع أبناءنا وأبناءکم ونساءنا ونساءکم وأنفسنا وأنفسکم ثم نبتهل فنجعل لعنت الله علی الکاذبین.» پس رسول خدا (ص) این آیات را بر نصارای نجران خواند، و آنها را به مباهله دعوت کرد و فرمود: همانا خدای عز و جل به من خبر داد که پس از مباهله هر آن کس که بر باطل است عذاب بر او نازل شود، و به آن وسیله حق از باطل جدا شود. پس کشیش بزرگ با عبد المسیح و عاقب مشورت کردند و تصمیم ایشان بر این شد که تا صبح روز دیگر از او مهلت بخواهند و فردا با او مباهله کنند. زمانی که نزد مردان خویش به منزل های خود باز گشتند، کشیش بزرگ به آنها گفت: فردا نگاه کنید ببینید اگر محمد با فرزندان و خاندان خود آمد، از مباهله با او بپرهیزید و اگر با اصحاب و یارانش آمد با او مباهله کنید؛ و ماجرا آن شد که در تاریخ آمده است.

از مفاد این روایت شیخ مفید بر می آید که بزرگان مسیحیت نسبت به شأن و جایگاه رسول خدا صلی الله علیه و آله آگاهی داشتند، اما لجاجت آنها سبب تکذیب رسول آخرالزمان می شد، از این جهت است که در انتهای آیه مباهله خداوند می فرماید «فنجعل لعنت الله علی الکاذبین». مسیحیان با اینکه بشارت رسول خدا صلی الله علیه و آله را از زبان عیسی علیه السلام شنیدند و یا در انجیل خود خوانده بودند، از این بشارت رویگردان شدند و بر لجاجت خود اصرار داشتند. خداوند در آیه ۶ سوره صف درباره بشارت عیسی علیه السلام به پیامبر اسلام می فرماید «وإذ قال عیسی ابن مریم یا بنی إسرائیل إنی رسول الله إلیکم مصدقا لما بین یدی من التوراة ومبشرا برسول یأتی من بعدی اسمه أحمد ۖ فلما جاءهم بالبینات قالوا هٰذا سحر مبین.» یعنی «و [یاد کن] هنگامی را که عیسی پسر مریم گفت: ای بنی اسرائیل، به یقین من رسول خدا به سوی شمایم، تورات را که پیش از من بوده، تصدیق می کنم و به پیامبری که بعد از من می آید و نامش «احمد» است، مژده می دهم. پس هنگامی که [احمد] دلایل روشن برای آنان آورد، گفتند: این سحری است آشکار.»

بزرگان مسیحی به قدری با شأن رسول خدا و خاندان وحی و توان معنوی شان آشنا بودند که بین یکدیگر تفاهم کردند که اگر پیامبر صلی الله علیه و آله با ترکیب آل عبا وارد میدان مباهله شدند، از مباهله پرهیز کنند. امیرالمؤمنین علیه السلام در روایتی تصریح کردند مردی مسیحی یا یهودی گفت «لا تفعلوا فتصیبکم عنت فلم یدعوه؛ یعنی «این کار را نکنید تا به شما آسیبی برسد. پس او را دعوت به مباهله نکردند. (تفسیر العیاشی، ج۱، ص۱۷۷)

در روایتی دیگر محمد بن منکدر که از راویان امام سجاد و امام باقر علیهما السلام است، به نقل از پدرش می گوید عاقب به عنوان یکی از بزرگان مسیحی، طی ماجرای مباهله به اطرافیانش از وحی بر عیسی علیه السلام درباره نبی آخرالزمان می گوید. عاقب می گوید به عیسی علیه السلام وحی شد «یا بنی إسرائیل آمنوا برسولی النبی الأمی الذی یکون فی آخر الزمان»؛ یعنی ای بنی اسرائیل ایمان بیاورید به رسول نبی من که صاحب مقام امیت است؛ همان که در آخرالزمان می آید.» سپس خداوند القاب پیامبر اسلام را اینگونه به عیسی علیه السلام وحی می کند «صاحب الوجه الأقمر، الجمل الأحمر، المشرب بالنور، ذی الجناب الحسن»؛ یعنی «صاحب صورتی مانند ماه و صاحب شتری قرمز، آغشته به نور و صاحب خلقی نیکو» سپس در ادامه می فرماید «فبشر به بنی إسرائیل و مر بنی إسرائیل أن یعزروه و أن ینصروه»؛ یعنی او را به بنی اسرائیل بشارت بده و به بنی اسرائیل امر کن که او یعنی رسول اسلام را بزرگ دارند و یاری اش کنند. جالب است که مفادی از این وحی به عیسی علیه السلام را در آیه۱۵۷ سوره اعراف اینگونه می خوانیم «الذین یتبعون الرسول النبی الأمی الذی یجدونه مکتوبا عندهم فی التوراة و الإنجیل یأمرهم بالمعروف و ینهاهم عن المنکر … همانان (از اهل کتاب) که از این رسول نبی أمی که [نام] او را نزد خود، در تورات و انجیل نوشته می یابند - تبعیت می کنند؛ [همان پیامبری که] آنان را امر به معروف و نهی از منکر می کند. و در انتهای آیه می فرماید «فالذین آمنوا به و عزروه و نصروه و اتبعوا النور الذی أنزل معه أولئک هم المفلحون»؛ یعنی از بین مؤمنان اهل کتاب هرکه آن رسول را گرامی بدارد و نصرتش کند و از نوری که همراهش نازل می شود (امیرالمؤمنین) تبعیت می کنند، آنها به رستگاری می رسند.

نهایت اینکه مسیحیان نجران دانسته از حق رویگردان شدند و تکذیب کردند و یا در رسالت پیامبر صلی الله علیه و آله تردید کردند و یک امت را هم با لجاجت خویش گمراه کردند.

انتهای پیام/