به گزارش خبرنگار قضایی خبرگزاری تسنیم، احمدرضا لشگری پور در ادامه سومین جلسه محاکمه خود و شبنم نعمت زاده اظهار کرد: از انبارهای جدید کشف شده بی اطلاع هستم؛ شرکت تا پایان سال ۹۶ که من حضور داشتم، ۲۲ انبار داشت.

وی ادامه داد: صحبت این بود که انبارهای خصوصی گرفته شود اما من زیر بار آن نرفتم و از سال ۹۷ به بعد را مطلع نیستم که چند انبار اضافه شده است.

قاضی مسعودی مقام از متهم لشگری پور سوال کرد: داروها را چه کسی جابه جا می کرد؟

متهم لشگری پور پاسخ داد: من مطلع نیستم.

قاضی مسعودی مقام گفت: از مبلغ ۱۸۰ میلیارد فروش، چه میزان را شما فروختید؟

متهم گفت: در ادامه اظهارات و دفاعیاتم عرض خواهم کرد.

قاضی خطاب به متهم گفت: چه میزان تخفیف از داروسازها می گرفتید؟

متهم لشگری پور پاسخ داد: گاهی به صد در صد هم می رسید.

قاضی گفت: در این صورت چطور کسری کالا داشتید؟

متهم لشگری پور پاسخ داد: از سال ۸۰ که ویزیتور بودم این جوایز بود ولی مقدار جوایز خیلی کم بود. کم کم که تولیدات شرکت ها و رقابت زیاد شد، شرکت ها به سمت اعطای جوایز بیشتر رفتند.

وی افزود: ما مبتکر جوایز نبودیم بلکه این تخفیفات وجود داشت؛ در سال ۸۹ میثاق نامه ای ابتدا برای آنتی بیوتیک ها ایجاد شد، مبنی بر اینکه به هیچ عنوان جایزه و تخفیف ندهند.: جنگی میان تولیدکننده ها وجود داشت و این جنگ به شرکت های پخش رسید اما نهایت استفاده از تخفیفات را داروخانه ها می بردند.

متهم لشگری پور درباره شرکت جابربن حیان گفت: ما به این شرکت ها بدهکار هستیم اما اگر مشخص شده که ۱۸۰ میلیارد تومان تخفیف داده شده این تخفیف از جیب داده نشده است بلکه تخفیف گرفته شده و ما هم به مشتری های خود تخفیف داده ایم.

وی اضافه کرد: اگر قرار بوده طی ۱۰ ماه، ۲۰ درصد تخفیف بدهیم این تخفیف را از ریال فاکتور کم نمی کردیم، بلکه از موجودی خود می دادیم و این شد که موجودی ما کاهش یافت. اینها در تخفیف داروخانه ها ایجاد شد و من پولی نبردم. آن بدهی هم که برای من زدند ۳٫۵ میلیارد است که اسناد آن را هم خواستم.

وی ادامه داد: تخفیف دادن این شرکت ها به کانال های توزیع بنا به شرایط روز بازار صورت می گرفت و اینگونه نبود که فقط ما تخفیف گرفته باشیم.

متهم لشگری پور با اشاره به دیگر شرکت هایی که از آنها دارو می گرفتند، گفت: ما دارویی می گرفتیم که به ازای خرید هر عدد از آن، دو قلم از همان دارو به ما اضافه می دادند. یعنی ۲۰۰ درصد تخفیف می دادند و باید طی ۳۰۰ روز مبلغ را پرداخت می کردیم و ما این ۳۰۰ روز را به جایزه تبدیل می کردیم.

متهم ردیف دوم اظهار داشت: این جایزه ها چیزی نبود که ما اعطا کرده باشیم بلکه ما زمان را به جایزه تبدیل کردیم. می خواهم بگویم این شرایطی بوده که وجود داشته و ما به وجود آورنده این بحران نبودیم.

انتهای پیام/