به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان، می گویند کار جهادی با همه سختی اش لذتی دامن گیر دارد. سراغش بروی و طعم شیرین زدودن تلخی ها از زندگی محرومان را بچشی دیگر امیدی نیست مثل قبل باشی و پایبند بیهودگی های هیاهوی شهری شوی. راه می کشی به دور افتاده ترین آبادی هایی که خبری از آبادی در آن ها نمانده است.

اغلب پای غریبه ها به این پهنه هایی که حالا اسمش را گذاشته اند کم برخوردار نمی رسد. جوان های جهادی اما کوره راه های این روستا ها را درست مثل رگ های طلایی که روی دیواره سیاه معدنی افتاده باشد، دنبال می کنند. خودشان را به اهل آنجا می رسانند و با یک تک جمله «آمده ایم کمک» غریبگیشان می ریزد و آشناتر از هر آشنایی می شوند. امیرمحمد اژدری شهید راه سازندگی متعلق به همین جریان بود. کوتاه زندگی کرد اما برکت کارهای ماندگارش در دل روستا ها تبدیل به قصه ای دنباله دار شده است.

یک سال و نیم از شهادت امیرمحمدش می گذرد. پسر ارشد بود اما خانواده اش می دانستند خیلی نباید روی در دسترس بودن او حساب باز کنند. حاج وحید اژدری می گوید هر وقت می پرسیدیم کجایی و چه میکنی و چرا نمی آیی به یک جمله اکتفا می کرد:«بعدها می فهمید» خوب یادش هست که روحیه کمک به نیازمندان از چه زمانی در پسرش جوانه زد: «نوجوان ۱۳ ساله ای بود که تجربه کردن را دوست داشت. خیلی زود با بقیه می جوشید و برای کارهای سخت داوطلب می شد. در مدرسه معلمی از کمک به محرومان گفته و داوطلب طلبیده بود. امیر دست بالا برد و خیلی زود فهمید در کلاسی که در آن ۴۰ نفر نشسته اند فقط دست او بالا رفته است. از همین جا بود که انگار راه او از بقیه جدا شد».

حاج وحید اژدری گفت: این خصلت داوطلب شدن هم در پسرم جا سنگین شد و تا آخرین روز عمر کوتاهش آن را با ویژگی دیگری تاخت نزد. «بودن در جمع جهادی ها انرژی زیادش را مضاعف می کرد. کم کم با گروه هایی آشنا شد که از محله های جنوبی تهران پا را فراتر گذاشته بودند و برای کمک به نیازمندان راه های طولانی تری می رفتند. با همان سن کمی که داشت مواد غذایی بسته بندی می کرد. تهیه فهرست رسیدگی به نیازهای بعدی هم با او بود. کم کم دیدیم در کنار ارزاق بسته هایی از داروهای مختلف برای بیماران نیازمند تهیه می کند. گاهی اتفاقی عکس هایی از او می دیدیم که در آن ها درست مثل یک کارگر ساختمانی لباس پوشیده بود و مشغول پر کردن سیمان یا حمل آجر بود. آن اوایل هر بار که به این سفرهای جهادی می رفت پیش خودمان می گفتیم این بار آخر است و پسر مهندسمان می آید و پای درس هایش می نشیند. درس های دانشکده مکانیک را پشت بند هم پاس می کرد اما از آمدن و یک جا نشستن و بی تفاوت شدنش به کار جهادی خبری نبود».

مادر امیرمحمد اژدری: بهانه می گرفتیم، می گفت: حلال زاده به دایی اش می رود.

با وجود پیوندهای عمیق عاطفی مادر و پسری گفت: از جزئیات کارهایی که امیرمحمد در استان های دور افتاده انجام می داده خبر نداشتم. «همه وجودش عشق به محرومان شده بود. بعضی وقت ها به او خرده می گرفتم چون نمی رسید که در کلاس های دانشگاه شرکت کند. وقتی از او می پرسیدم خب این چه مدل زندگی کردن است می گفت حلال زاده به دایی اش می رود. برادرم از رزمندگان دفاع مقدس بود و سال ها مفقود الاثر بودند.

مادر جهادگر ۲۵ ساله قصه ما ادامه داد: پسرم روحیه جهادی را از دایی و مردم داری اش را از پدربزرگش به ارث برده بود. پدرم بیش از ۵۰ سال به مردم درکه خدمت کرد. در مساجد اینجا پیش نماز بود و محل رجوع بسیاری از نیازمندان می شد. امیرمحمد از کودکی با کارهای این دو بزرگوار آشنایی پیدا کرد و از آن ها تاثیر گرفت.

اسم روستای صعب العبور سیرکانه حتی به گوش برخی از اهالی شهرستان دلفان از توابع استان لرستان هم نخورده است. اما حالا در دل این روستا که ۶ ماه از سال پا در برف ماندگاری می کشد پرچم مدرسه ای به نام شهید محمد اژدری به اهتزاز در آمده است.

محمد مهدی عینی از جهادگران استان لرستان راوی آشنایی رفیق شهیدش با بچه های دبستانی این روستا می شود: «امیر روحیه غریبی داشت. از کار خسته نمی شد. هم زمان ده ها کار را با هم جلو می برد. اعتماد به نفس بالایی داشت. دست خالی از تهران راه می افتاد و به اینجا می آمد و تیم تشکیل می داد.

عینی ادامه داد: به سراغ همه نوع تخصصی هم می رفت و تعارف نداشت. با حضور گروهی از دندان پزشکان جهادی، اردوی درمانی در دلفان تشکیل شده بود. گفت می خواهد به روستاهای این حوالی سر بزند. آنقدر رفت تا از سیرکانه سر درآورد. روستایی که آب هم ندارد. شغل اندک ساکنانش دامداری است و به سختی روزگار می گذرانند. دیدن صحنه ای قلب او را به درد آورد. کلاس درس بچه ها در یک آغل بود. وسیله گرمایشی نداشتند و لباس هایشان هم مناسب آن هوای بورانی نبود. به هر زحمتی بود اهالی آن روستا هم به فهرست ویزیت رایگان پزشکی اضافه شدند. امیرمحمد متوقف نشد. گزارشی از وضعیت روستا تهیه کرد و در اختیار مسئولان قرارگاه جهادی امام رضا (ع) گذاشت.

او اظهار کرد: طولی نکشید که پای مسئولان به این روستا باز شد. برای بچه ها لباس تهیه کردند و در زمین اهدائی یکی از اهالی، مدرسه ای بنا شد که حالا به نام شهید اژدری شناخته می شود. زمانی که مشغول شناسایی روستاهای محروم بودیم محال بود از گلزار شهدا عبور کنیم و امیر توقف نکند. کم پیش می آمد که اظهار خستگی کند. زمانی هم که کارها به هم گره می خورد و راه چاره ای پیدا نمی شد به شهدا توسل می کرد. سر مزارشان می رفت و خلوت می کرد و با روحیه مضاعفی برمی گشت. می گفت برای هم دعا کنیم که شهید شویم. می گفت اگر شهید نشویم می میریم و من دوست ندارم بمیرم.

آخرین خواسته امیر محمد چه بود؟ دبیر قرارگاه جهادی امام رضا (ع) گفت: وقتی امیر محمد در مسیر شناسایی مناطق محروم جنوب کشور تصادف کرد و به شهادت رسید روی زمین کار مانده داشت. بی وقفه تلاش می کرد. شاید آنها که بیرون گود کار جهادی نشسته اند فکر کنند که ما جیب این بچه ها را با رقم های بالا پر می کنیم و می گوییم حالا بروید و فقط به کار فکر کنید. اما این طور نیست. مسئولیت یک گروه جهادی از تهیه اعتبار، تشکیل تیم، نیازسنجی، ایجاد بسترهای خدمت رسانی و حتی ایجاد امنیت برای اعضای گروه همه و همه به عهده سرپرست گروه است و امیر محمد اژدری با ویژگی هایی که داشت همه این کارها را با موفقیت به ثمر می رساند.

مهدی مسکنی اظهار کرد: ذات کمک رسانی و محرومیت زدایی در این شهید جهادی به اوج خودش رسیده بود: بین کارتن خواب ها و معتادهای درمانده محله های حاشیه ای غذا توزیع می کرد. برنامه های دنباله داری برای کودکان کار و آموزش دیدن و درمان بیماری هایشان داشت. اردوهای درمانی بی شماری با حضور او در مناطق دور افتاده به سرانجام رسیدند. در هر کاری به سرعت سر رشته پیدا می کرد. تلاش زیادی برای آزاد سازی زندانیان دیه انجام داد. برایش فرقی نمی کرد گروه هدف چه کسی باشد. وقتی متوجه شده بود کلیسایی برای رسیدگی به نیازمندان تحت پوشش خود به کمک نیاز دارد با هماهنگی هایی به کمک هموطنان مسیحی مان هم رفته بود. در موکب های اربعینی با عشق کار می کرد. در سفر آخر همراه او بودم. آخرین خواسته اش این بود که در قالب یک اردوی درمانی به سامرا برود. به او گفتم امیر محمد آنجا می خواهی بروی چه کار؟ به او گفتم جایی که می خواهی بروی استان صلاح الدین است. آنجا الآن سر می برند. جواب داد من می خواهم به مجاوران امام حسن عسگری (ع) خدمت کنم. در همان سفر به آرزویش رسید و با این شهادت مجاور همیشگی اهل بیت (ع) شد.

منبع: سازمان بسیج سازندگی

انتهای پیام/ح