به گزارش خبرگزاری تسنیم از یاسوج، پدیده فقر و نابرابری اجتماعی مسئله ای که مربوط به عصر امروز و ایران نیست بلکه در تمامی دوران و اعصار بوده و هست و چه بسا زندگی هایی که به خاطر فقر از هم پاشیدند و کسانی که در فقر و تنگدستی روزگار گذراندند.

اما این بار روایت گر زندگی مادر پیری هستیم که زیر بار فقر کمرش شکسته است؛ بانوی قصه ما ننه گل بی بی است که با یک نوه و در دو دهنه مغازه در کوچه پس کوچه های روستای مهریان زندگی می کند.

عصای دستش پسر جوانش بود که بعد از اختیار همسر و تولد فرزند به امید کسب درآمد از فامیل و غریبه پول قرض می گیرد تا کار و باری دست و پا کند اما از قضا دست روزگار با پسر گل بی بی یار نبود و نه تنها درآمدی نداشت بلکه بالاآوردن بدهی هم به دردهای آنها اضافه شد و اکنون به خاطر مهریه همسر در زندان به سر می برد.

حالا مسیر زندگی گل بی بی قدم زدن در راه زندان و خانه اجاره ای است؛ عروس صبر مادر پیر را ندارد قهر را بر ماندن ترجیح می دهد و درخواست طلاقش را برای مادر می فرستد.

حالا یک چشم گل بی بی اشک است و چشم دیگرش خون؛ نمی داند غصه خودش را بخورد یا نوه خردسالش را، دست به دامان هرکسی هم شد به در بسته خورد.

روستای مهریان تنها مامن گل بی بی است؛ اهالی روستا همه از وضع و روزگار او با خبرند گاهی برای نان پختن از هنر او استفاده می کنند تا شاید این مادر با هزینه آن بتواند ارتزاق کند اما گل بی بی می گوید دیگر رمق کار کردن هم ندارد و تنها راه امرار معاش این مادر مستمری ۵۰ هزارتومانی بهزیستی است که نمی داند باید خرج شکم خود و نوه اش باشد یا پول اجاره خانه، آب و برقش را با آن بدهد.

شاید گل بی بی از گرسنگی نمیرد ولی بدون شک از کمبود امکانات بهداشتی رنج می برد و با هزاران بیماری باید دست و پنجه نرم کند سرپناه این زن فاقد حمام و سرویس بهداشتی است و گل بی بی از حمام همسایه ها استفاده می کند.

هر روز دردی بر دردهای گل بی بی اضافه می شود و این بار نمی داند کرایه ۳۵۰ تومانی را از چه راهی جور کند تا حداقل سرپناهش را از او نگیرند.

در کشوری که سلبریتی هایش و آقازاده ها در خانه های میلیاردی زندگی را می گذرانند امثال این مادر رنج کشیده باید در اتاق های نموری سرکنند تا ببینید مرگ کی در خانه آنها را می زند اما گل بی بی داستان ما نمی تواند منتظر مرگ باشد باید امانت دار فرزند باشد و تا رهایی پسرش از زندان سرپرستی نوه خردسالش را نیز بر عهده داشته باشد.

زیر پوست این شهر هرچه می گذرد بگذرد اما بدون شک هنوز مردانگی نمرده است و کسانی هستند که می توانند مرهمی بر زخم های این مادر بگذارند از مردم خوب دیار آریوبرزن و ایرانیانی که دل در گرو آزادی، مهربانی و عزت دارند می خواهیم این بار شادی را مهمان خانه گل بی بی بکنند تا شاید امید باز به این خانه برگردد و سرنوشت نوه اش همچون پسرش نباشد.

تا کی بگذاریم که فقر استخوان ها را بشکند و کسانی باشند که روزی هزاران بار آرزوی مرگ کنند بیائیم باهم سایه فقر را حداقل برای زمانی از سر این خانه و خانواده کوچک دور کنیم به امید روزی که در جای جای این جهان پهناور هیچ کسی غم نان نداشته باشد.

گزارش از سیده زهرا موسوی

انتهای پیام/ن