ایسنا/همدان کشور پهناور ایران دارای محیط زیست غنی و متنوعی است. به علت دارا بودن آب و هوای چهار فصل در مناطق مختلف، جاذبه های شگفت انگیزی در آن به وجود آمده به طوریکه ایران را با وجود قرار داشتن در بخش خشک و نیمه خشک قاره آسیا، نمایی سبز و با طراوت بخشیده است.

برهمین اساس سازمان محیط زیست طبق تعاریف و معیارهای جهانی محیط زیست، ایران را در چهار طبقه کلی توصیف کرده است. این طبقه بندی در سال ۱۹۷۴ میلادی، ۱۳۵۳ ه.ش به مجلس ارائه شد و مورد تصویب قرار گرفت و در ضمن اختیارات قانونی و اداره کلی مناطق تحت حفاظت به سازمان محیط زیست واگذار شد.

پارک های ملی، آثار طبیعی ملی، منطقه حفاظت شده و پناهگاه حیات وحش چهار طبقه مورد نظر هستند که در این میان استان همدان مساحتی افزون بر یک میلیون و ۹۴۹ هزار و ۳۰۰ هکتار را داراست که ۲۱۸ هزار و ۹۴۴ هکتار از اراضی سطح استان شامل شش منطقه حفاظت شده با مساحتی نزدیک به ۶۰۹۶۷ هکتار است. در مجموع حدود ۲٫۷ درصد از سطح استان حفاظت شده است.

مناطق حفاظت شده استان همدان شامل لشگردر و گلپرآباد ملایر، ملوسان نهاوند، خانگرمز تویسرکان، آلموبلاغ اسدآباد و شراء همدان است که در قالب در پروژه ای تحت عنوان «نجات از گمنامی مناطق حفاظت شده بی نظیر استان همدان» روزانه این مناطق را به مخاطبان ایسنا معرفی می کنیم.

منطقه حفاظت شده خانگرمز با وسعت بیش از ۹۰۰۰ هکتار در فاصله ۳۰ کیلومتری غرب شهرستان تویسرکان، ۲۵ کیلومتری شرق شهر اسدآباد و در سمت جنوب غربی همدان و شمال غربی شهر فرسفج قرار گرفته است.

از راه های دسترسی به منطقه می توان به مسیر جاده اصلی آسفالته تویسرکان به فرسفج از روستای جعفریه به وسیله جاده فرعی که منتهی به روستای سوتلق می شود، اشاره کرد. طبق گزارشات سازمان هواشناسی این منطقه دارای آب و هوای نیمه خشک و سرد و معتدل بوده و رژیم بارندگی آن از تیپ اقلیم مدیترانه ای است.

متوسط میزان بارندگی منطقه فوق معادل ۴۰۰ میلی متر در سال و میانگین دمای سالانه در یک دوره ۱۲ ساله حدود ۱۲٫۷ درجه سانتیگراد و سرعت باد غالب منطقه ۵٫۲ متر در ثانیه در جهت جنوب غربی برآورد شده است.

از منابع آبی آن می توان به وجود ۳۵ دهنه چشمه و ۱۳ رشته قنات اشاره کرد. این منطقه از شمال به روستاهای قلقل، گنبله، بهارآب، ترمیانک، هوش و از شرق به روستاهای حاجی آباد، سوتلق، قلی لاله بالا و از طرف غرب به روستاهای مین آباد، تقی آباد، سازیان، کنجوران سفلی و از طرف جنوب به روستاهای کنجوران علیا و وسطی، قلی لاله پایین، ولاشجرد محدود می شود.

موقعیت مورفولوژیکی این توده کوهستانی و تنوع پوشش گیاهی آن، همچنین دور بودن از منابع آلاینده و تولید سر و صدا، شرایط زیستی مناسبی را برای حیات وحش به وجود آورده است بنابراین این منطقه از سال ۶۳ به عنوان منطقه شکار ممنوع اعلام و در سال ۸۰ به منطقه حفاظت شده ارتقاء سطح یافت.

در این منطقه تاکنون در مجموع ۲۱۳ گونه گیاهی متعلق به ۱۶۴ جنس و ۴۵ خانواده با خواص و کاربردهای دارویی، صنعتی و .. شناسایی شده است و از بین گونه های فوق خانواده «Asteraceae composite» با تعداد ۳۷ جنس و ۵۷ گونه گیاهی فرم غالب پوشش گیاهی منطقه هستند.

به طور کلی گونه های غالب گیاهی عبارتند از خانواده گرامینه ها، علف گوسفندی، گل قاصد، سریش ها، گونه های فرفیون، گونه شقایق، جامعه گونه ای گون، لاله، کلاه میرحسن، درمنه، کاکوتی، کنگر، بله گوش، میخک، بابونه، داغداغان، شیرخشت، چای علفی، رز وحشی، نخود وحشی، گل ماهور، بادام کوهی، زالزالک وحشی، آلبالوی وحشی و … هستند.

از درختان دست کاشت منطقه می توان به درختان گردو، گیلاس، زردآلو، انگور، سیب، توت، نارون، زبان گنجشک و بید اشاره کرد.

فون جانوری منطقه شامل کل و بز، قوچ و میش که از گونه های شاخص منطقه هستند و از سایر پستانداران می توان گرگ، روباه، شغال، کفتار، خرگوش، سمور، گورکن، تشی، رودک، خارپشت، حشره خوار و انواع موش ها و از میان پرندگان عقاب طلایی، کبک، تیهو، دلیجه، کلاغ نوک سرخ، کبوتر، کمر کولی، زاغی، چکچک، سهره، سار، جغد، سبز قبا، سنگ چشم، دم جنبانک و زرده پر را نام برد.

همچنین به انواع خزندگان چون افعی زنجانی، یله مار، سوسن مار، شلاقی، چلمبر، مار پلنگی، لاک پشت و انواع مارمولک ها می توان اشاره کرد.

انتهای پیام