محقق صهیونیستی: سقوط اسرائیل تا سال ۲۰۴۵
تصور کنید که تفرجگاه تل آویو در سال ۲۰۴۵ چگونه خواهد بود: نه یک مرکز پرجنب وجوش از کافه ها، دوچرخه سواران و شادی مدیترانه ای، بلکه ویرانه ای سوخته—هتل هایی که به تلی از آوار تبدیل شده اند، دودی که آسمان را آلوده می کند و دریایی که بقایای یک ملت را در خود فرو می برد.
این یک حدس نیست؛ من در مقاله خود با عنوان انسان شناسی تکاملی و فروپاشی پیش بینی شده اسرائیل: همکاری یا انقراض احتمال این سناریو را بین ۶۵ تا ۸۰ درصد محاسبه کرده ام.
با بیش از ۳۰ سال تحقیق در انسان شناسی، داده های پیچیده ای در اختیار دارم که نشان می دهند اسرائیل تا سال ۲۰۴۰-۲۰۴۵ در مسیر انقراض قرار دارد، مگر اینکه متحد شویم. هر روز، اظهارات تفرقه افکنانه افراط گرایان، شهروندان ما را به حاشیه می راند—بر اساس پژوهش های من، ۳۶٪ از ۲٫۱ میلیون عرب اسرائیلی به سمت حماس گرایش دارند (Anderson, ۲۰۲۵a)، ۴۰٪ از جوانان شرق اورشلیم در حال رادیکال شدن هستند (Israel Democracy Institute, ۲۰۲۳) و ۶۰٪ از ۱٫۴ میلیون یهودیان حریدی در فقر زندگی می کنند (Central Bureau of Statistics, ۲۰۲۲). این در حالی است که سیاست ها به جای ایجاد جامعه ای با ارزش های مشترک، ما را به سمت زندگی در محله های جداگانه سوق داده اند.
ما یک دموکراسی هستیم که ادعا می کند همه ۹٫۹ میلیون شهروند آن برابرند. اما نمی توانیم یک چیز بگوییم و هم زمان با اتخاذ سیاست های افراطی، مردم را در محله های جداگانه منزوی کنیم—روستاهای دروزی، شهرهای مسلمان نشین، محله های حریدی، شهرک های شهرک نشینان—که این وعده را نقض می کند. اگر به برابری باور داریم، موظفیم جامعه ای بسازیم که در آن همه یهودیان، عرب ها، حریدی ها و اسرائیلی های سکولار به عنوان شهروندانی برابر به رسمیت شناخته شوند و تحت اصول صداقت و عدالت (tzedakah) و اصلاح جهان (tikkun olam) هدایت شوند تا خطر فروپاشی به صفر برسد. هر کسی که مانع این همگرایی شود، دشمن دولت است. ما باید همین حالا متحد شویم—یا از بین برویم.
اعداد تصویری تاریک از ملتی در آستانه سقوط ترسیم می کنند. مدل فروپاشی من که بر اساس داده های جمعیتی، اقتصادی و ناآرامی های اجتماعی ساخته شده است، پیش بینی می کند که اگر در این مسیر باقی بمانیم، احتمال شکست اسرائیل تا سال ۲۰۴۵ بین ۶۵ تا ۸۰ درصد خواهد بود. صهیونیست های مذهبی که بین ۴۸ تا ۵۴ کرسی ائتلافی در اختیار دارند (Channel ۱۲، چهارم مارس ۲۰۲۵) برای ایجاد یک کشور صرفا یهودی تلاش می کنند، در حالی که سالانه بین ۱ تا ۲ میلیارد دلار از یارانه های دولتی دریافت می کنند (Central Bureau of Statistics, ۲۰۲۴). شهرک های آن ها که اکنون ۵۰۰ هزار نفر را در خود جای داده اند (Peace Now, ۲۰۲۴) کنترل ۶۰ درصد از منطقه C در کرانه باختری را در اختیار دارند (UN OCHA, ۲۰۲۴)، که به گفته مؤسسه RAND در سال ۲۰۲۳ موجب افزایش ۲۵ درصدی ناآرامی ها شده است.
صهیونیسم مسیحی سالانه ۱٫۵ میلیارد دلار از گروه هایی مانند انجمن بین المللی مسیحیان و یهودیان (۲۰۲۳) وارد اسرائیل می کند و همچنین زیربنای کمک های ۳٫۸ میلیارد دلاری ایالات متحده را فراهم می کند (Congressional Research Service, ۲۰۲۴). اما همین حمایت اسرائیل را به یک ریسک ۲۰ درصدی بی ثباتی در صورت از دست دادن پشتیبانی آمریکا وابسته می کند، چنان که بانک جهانی در سال ۲۰۲۲ هشدار داده است.
حریدی ها که ۱۴ درصد از جمعیت ۹٫۹ میلیونی اسرائیل را تشکیل می دهند (CBS, ۲۰۲۴)، به دلیل نرخ اشتغال پایین مردان (۵۲ درصد در مقایسه با ۸۰ درصد برای یهودیان غیرحریدی) اقتصاد کشور را تحت فشار قرار داده اند و تا سال ۲۰۴۰، ۱۰ میلیارد دلار هزینه بر دوش دولت خواهند گذاشت (Finance Ministry, ۲۰۲۳). عرب های اسرائیلی که ۲٫۱ میلیون نفر هستند، با نرخ بیکاری ۷ درصدی و اختلاف پنج برابری در درآمد—۱۲۰۰ شکل در برابر ۶۰۰۰ شکل در ماه (CBS, ۲۰۲۴)—مواجه اند که موجب افزایش رادیکالیسم شده است. سیاست هایی مانند ایجاد محله های جداگانه برای دروزی ها و مسلمانان—۱۲۰ هزار دروزی در مناطقی مانند یرکا و ۵۸ هزار مسلمان در ام الفحم—به جای ادغام، موجب انزوای آن ها شده است. نتیجه این سیاست ها نرخ بیکاری ۶ درصدی برای دروزی ها و نرخ رادیکالیسم ۱۵ تا ۲۰ درصدی برای مسلمانان است (Israel Democracy Institute, ۲۰۲۳).
این برابری نیست؛ این یک دموکراسی در حال شکست است که با اقدامات خود، قول هایش را نقض می کند و فروپاشی را رقم می زند.
گفتمان و سیاست های افراطی هر روز این شکاف ها را عمیق تر می کنند و شهروندان را به گروه های منزوی تبدیل می کنند.
شواهد انسان شناسی نشان می دهند که بقا در گروی اتحاد در میان تنوع است. قبیله های سن در شرایط سخت با اشتراک منابع به نرخ بقای ۹۰ درصدی دست یافتند (Lee, ۱۹۷۹)، ونیز با ایجاد بافتی چندفرهنگی به مدت ۶۰۰ سال رونق داشت (Lane, ۱۹۷۳)، و کیبوتص های اولیه اسرائیل با تلاش جمعی فقر را ۴۰ درصد کاهش دادند (CBS, ۱۹۷۰s). اما تجزیه به گروه های جداگانه ویرانگر است—امپراتوری روم ۳۰ درصد از قلمرو خود را به دلیل شورش های ناشی از بی توجهی به استان هایش از دست داد (Goldsworthy, ۲۰۰۶) و کارتاژ با حذف مناطق پیرامونی ۵۰ درصد از قلمروش را از دست داد (Miles, ۲۰۱۱). اگر بگوییم همه شهروندان برابرند، عدالت حکم می کند که فورا برای برابری یهودیان، عرب ها، دروزی ها، مسلمانان، حریدی ها و سکولارها اقدام کنیم و شکاف هایی را که ما را از هم جدا کرده اند ترمیم کنیم—در غیر این صورت، این یک دروغ خواهد بود که خطر فروپاشی را افزایش می دهد.
برای کاهش احتمال فروپاشی به صفر، باید همه ۹٫۹ میلیون شهروند را با سیاست هایی متحد کنیم که با اصول دموکراتیک ما همخوانی داشته باشند، نه اینکه آن ها را در محله های جداگانه محبوس کنیم.
طرح اآسیس ۱ را با ۲۵ میلیارد دلار طی ۱۰ سال راه اندازی کنیم تا ۱۰۰ هزار خانواده—۶۰ درصد یهودی، ۴۰ درصد عرب و حریدی، شامل دروزی ها و مسلمانان—تا سال ۲۰۳۰ و سپس یک میلیون نفر تا ۲۰۴۵ ادغام شوند، که از طریق تخصیص مجدد ۱ تا ۲ میلیارد دلار یارانه های نادرست تأمین مالی می شود (CBS, ۲۰۲۴). این اقدام می تواند فقر را ۴۰ درصد کاهش دهد (CBS, ۱۹۷۰s) و میزان رادیکالیسم را تا ۶۰ درصد کاهش دهد (RAND, ۲۰۲۳)، در حالی که به ثبات ۲۵ درصدی کمک می کند (World Bank, ۲۰۲۲).
نمی توانیم همچنان ادعا کنیم که همه شهروندان برابرند، در حالی که سیاست های جدایی طلبانه و سخنان افراطی ما را به گروه های منزوی تقسیم می کنند. اگر همین مسیر را ادامه دهیم، تفرجگاه تل آویو تا سال ۲۰۴۵ در آتش خواهد سوخت، با احتمال ۶۵ تا ۸۰ درصد. اما اگر سیاست های خود را با اصول دموکراتیک مان همسو کنیم، احتمال فروپاشی به صفر خواهد رسید و ۹٫۹ میلیون اسرائیلی به عنوان یک جامعه متحد از ارزش های مشترک بهره خواهند برد.
این یک حدس نیست؛ من در مقاله خود با عنوان انسان شناسی تکاملی و فروپاشی پیش بینی شده اسرائیل: همکاری یا انقراض احتمال این سناریو را بین ۶۵ تا ۸۰ درصد محاسبه کرده ام.
با بیش از ۳۰ سال تحقیق در انسان شناسی، داده های پیچیده ای در اختیار دارم که نشان می دهند اسرائیل تا سال ۲۰۴۰-۲۰۴۵ در مسیر انقراض قرار دارد، مگر اینکه متحد شویم. هر روز، اظهارات تفرقه افکنانه افراط گرایان، شهروندان ما را به حاشیه می راند—بر اساس پژوهش های من، ۳۶٪ از ۲٫۱ میلیون عرب اسرائیلی به سمت حماس گرایش دارند (Anderson, ۲۰۲۵a)، ۴۰٪ از جوانان شرق اورشلیم در حال رادیکال شدن هستند (Israel Democracy Institute, ۲۰۲۳) و ۶۰٪ از ۱٫۴ میلیون یهودیان حریدی در فقر زندگی می کنند (Central Bureau of Statistics, ۲۰۲۲). این در حالی است که سیاست ها به جای ایجاد جامعه ای با ارزش های مشترک، ما را به سمت زندگی در محله های جداگانه سوق داده اند.
ما یک دموکراسی هستیم که ادعا می کند همه ۹٫۹ میلیون شهروند آن برابرند. اما نمی توانیم یک چیز بگوییم و هم زمان با اتخاذ سیاست های افراطی، مردم را در محله های جداگانه منزوی کنیم—روستاهای دروزی، شهرهای مسلمان نشین، محله های حریدی، شهرک های شهرک نشینان—که این وعده را نقض می کند. اگر به برابری باور داریم، موظفیم جامعه ای بسازیم که در آن همه یهودیان، عرب ها، حریدی ها و اسرائیلی های سکولار به عنوان شهروندانی برابر به رسمیت شناخته شوند و تحت اصول صداقت و عدالت (tzedakah) و اصلاح جهان (tikkun olam) هدایت شوند تا خطر فروپاشی به صفر برسد. هر کسی که مانع این همگرایی شود، دشمن دولت است. ما باید همین حالا متحد شویم—یا از بین برویم.
اعداد تصویری تاریک از ملتی در آستانه سقوط ترسیم می کنند. مدل فروپاشی من که بر اساس داده های جمعیتی، اقتصادی و ناآرامی های اجتماعی ساخته شده است، پیش بینی می کند که اگر در این مسیر باقی بمانیم، احتمال شکست اسرائیل تا سال ۲۰۴۵ بین ۶۵ تا ۸۰ درصد خواهد بود. صهیونیست های مذهبی که بین ۴۸ تا ۵۴ کرسی ائتلافی در اختیار دارند (Channel ۱۲، چهارم مارس ۲۰۲۵) برای ایجاد یک کشور صرفا یهودی تلاش می کنند، در حالی که سالانه بین ۱ تا ۲ میلیارد دلار از یارانه های دولتی دریافت می کنند (Central Bureau of Statistics, ۲۰۲۴). شهرک های آن ها که اکنون ۵۰۰ هزار نفر را در خود جای داده اند (Peace Now, ۲۰۲۴) کنترل ۶۰ درصد از منطقه C در کرانه باختری را در اختیار دارند (UN OCHA, ۲۰۲۴)، که به گفته مؤسسه RAND در سال ۲۰۲۳ موجب افزایش ۲۵ درصدی ناآرامی ها شده است.
صهیونیسم مسیحی سالانه ۱٫۵ میلیارد دلار از گروه هایی مانند انجمن بین المللی مسیحیان و یهودیان (۲۰۲۳) وارد اسرائیل می کند و همچنین زیربنای کمک های ۳٫۸ میلیارد دلاری ایالات متحده را فراهم می کند (Congressional Research Service, ۲۰۲۴). اما همین حمایت اسرائیل را به یک ریسک ۲۰ درصدی بی ثباتی در صورت از دست دادن پشتیبانی آمریکا وابسته می کند، چنان که بانک جهانی در سال ۲۰۲۲ هشدار داده است.
حریدی ها که ۱۴ درصد از جمعیت ۹٫۹ میلیونی اسرائیل را تشکیل می دهند (CBS, ۲۰۲۴)، به دلیل نرخ اشتغال پایین مردان (۵۲ درصد در مقایسه با ۸۰ درصد برای یهودیان غیرحریدی) اقتصاد کشور را تحت فشار قرار داده اند و تا سال ۲۰۴۰، ۱۰ میلیارد دلار هزینه بر دوش دولت خواهند گذاشت (Finance Ministry, ۲۰۲۳). عرب های اسرائیلی که ۲٫۱ میلیون نفر هستند، با نرخ بیکاری ۷ درصدی و اختلاف پنج برابری در درآمد—۱۲۰۰ شکل در برابر ۶۰۰۰ شکل در ماه (CBS, ۲۰۲۴)—مواجه اند که موجب افزایش رادیکالیسم شده است. سیاست هایی مانند ایجاد محله های جداگانه برای دروزی ها و مسلمانان—۱۲۰ هزار دروزی در مناطقی مانند یرکا و ۵۸ هزار مسلمان در ام الفحم—به جای ادغام، موجب انزوای آن ها شده است. نتیجه این سیاست ها نرخ بیکاری ۶ درصدی برای دروزی ها و نرخ رادیکالیسم ۱۵ تا ۲۰ درصدی برای مسلمانان است (Israel Democracy Institute, ۲۰۲۳).
این برابری نیست؛ این یک دموکراسی در حال شکست است که با اقدامات خود، قول هایش را نقض می کند و فروپاشی را رقم می زند.
گفتمان و سیاست های افراطی هر روز این شکاف ها را عمیق تر می کنند و شهروندان را به گروه های منزوی تبدیل می کنند.
شواهد انسان شناسی نشان می دهند که بقا در گروی اتحاد در میان تنوع است. قبیله های سن در شرایط سخت با اشتراک منابع به نرخ بقای ۹۰ درصدی دست یافتند (Lee, ۱۹۷۹)، ونیز با ایجاد بافتی چندفرهنگی به مدت ۶۰۰ سال رونق داشت (Lane, ۱۹۷۳)، و کیبوتص های اولیه اسرائیل با تلاش جمعی فقر را ۴۰ درصد کاهش دادند (CBS, ۱۹۷۰s). اما تجزیه به گروه های جداگانه ویرانگر است—امپراتوری روم ۳۰ درصد از قلمرو خود را به دلیل شورش های ناشی از بی توجهی به استان هایش از دست داد (Goldsworthy, ۲۰۰۶) و کارتاژ با حذف مناطق پیرامونی ۵۰ درصد از قلمروش را از دست داد (Miles, ۲۰۱۱). اگر بگوییم همه شهروندان برابرند، عدالت حکم می کند که فورا برای برابری یهودیان، عرب ها، دروزی ها، مسلمانان، حریدی ها و سکولارها اقدام کنیم و شکاف هایی را که ما را از هم جدا کرده اند ترمیم کنیم—در غیر این صورت، این یک دروغ خواهد بود که خطر فروپاشی را افزایش می دهد.
برای کاهش احتمال فروپاشی به صفر، باید همه ۹٫۹ میلیون شهروند را با سیاست هایی متحد کنیم که با اصول دموکراتیک ما همخوانی داشته باشند، نه اینکه آن ها را در محله های جداگانه محبوس کنیم.
طرح اآسیس ۱ را با ۲۵ میلیارد دلار طی ۱۰ سال راه اندازی کنیم تا ۱۰۰ هزار خانواده—۶۰ درصد یهودی، ۴۰ درصد عرب و حریدی، شامل دروزی ها و مسلمانان—تا سال ۲۰۳۰ و سپس یک میلیون نفر تا ۲۰۴۵ ادغام شوند، که از طریق تخصیص مجدد ۱ تا ۲ میلیارد دلار یارانه های نادرست تأمین مالی می شود (CBS, ۲۰۲۴). این اقدام می تواند فقر را ۴۰ درصد کاهش دهد (CBS, ۱۹۷۰s) و میزان رادیکالیسم را تا ۶۰ درصد کاهش دهد (RAND, ۲۰۲۳)، در حالی که به ثبات ۲۵ درصدی کمک می کند (World Bank, ۲۰۲۲).
نمی توانیم همچنان ادعا کنیم که همه شهروندان برابرند، در حالی که سیاست های جدایی طلبانه و سخنان افراطی ما را به گروه های منزوی تقسیم می کنند. اگر همین مسیر را ادامه دهیم، تفرجگاه تل آویو تا سال ۲۰۴۵ در آتش خواهد سوخت، با احتمال ۶۵ تا ۸۰ درصد. اما اگر سیاست های خود را با اصول دموکراتیک مان همسو کنیم، احتمال فروپاشی به صفر خواهد رسید و ۹٫۹ میلیون اسرائیلی به عنوان یک جامعه متحد از ارزش های مشترک بهره خواهند برد.
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «محقق صهیونیستی: سقوط اسرائیل تا سال ۲۰۴۵» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.