به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، جزء سوم قرآن از آیه ۲۵۳ سوره بقره آغاز و تا آیه ۹۲ سوره آل عمران ادامه دارد. در این جزء از قرآن از آموزه هایی همچون انفاق به عنوان مهم ترین اسباب نجات در قیامت، انفاق به عنوان مهم ترین طرق حل مشکل فاصله طبقاتی، کیفیت انفاق، برترین نعمت الهی، بلای رباخواری، راه و رسم ایمان، رهایی از لغزش ها، ممنوعیت پیوند با بیگانگان، محبت واقعی و … یاد شده است.

به عنوان نمونه درباره ممنوعیت پیوند با بیگانگان در آیه۲۸ آل عمران می خوانیم «لا یتخذ المؤمنون الکافرین أولیاء من دون المؤمنین و من یفعل ذلک فلیس من الله فی شیء إلا أن تتقوا منهم تقاة و یحذرکم الله نفسه و إلی الله المصیر» مؤمنان نباید کافران را - به جای مؤمنان - به دوستی بگیرند؛ و هر که چنین کند، در هیچ چیز [او را] از [دوستی] خدا [بهره ای] نیست، مگر اینکه از آنان به نوعی تقیه کنید و خداوند، شما را از [عقوبت] خود می ترساند، و بازگشت [همه] به سوی خداست.

در این آیه هرچند از تقیه به عنوان یک راهبرد در برابر بیگانگان یاد شده است، اما بر اساس منطق آیات قرآن و آموزه های نبوی، تقیه ای که سبب حفظ تمامیت ارضی جامعه مسلمین و تقویت عزت آنها شود نه آنکه به اسم تقیه، مدام چوب ذلت بر سر آنها کوفته شود و مسلمین را به سکوت و انفعال بکشاند؛ همچنان که عده ای از بزدلان امت به لحاظ ترس از آسیب احتمالی دشمن، به سوی آنها دست دوستی دراز می کردند که مورد توبیخ خداوند در قرآن قرار گرفتند، آنجا که فرمود «فتری الذین فی قلوبهم مرض یسارعون فیهم یقولون نخشی أن تصیبنا دائرة … ؛ کسانی که در دل های شان مرض [ترس و دورویی] است، می بینی که در دوستی با یهود و نصاری شتاب می ورزند و می گویند می ترسیم آسیب ناگواری به ما برسد»؛ غافل از اینکه خداوند اینگونه فشار دشمنان را آزمایشی برای مؤمنان حقیقی قرار داده بود و در انتهای همان آیات فرموده بود (نترسید و گرفتار فتنه نشوید) «فعسی الله أن یأتی بالفتح أو أمر من عنده فیصبحوا علی ما أسروا فی أنفسهم نادمین؛ امید است خدا از سوی خود پیروزی یا واقعیت دیگری [ به نفع مسلمانان ] پیش آرد تا این بیماردلان بر آنچه در دل هایشان پنهان می داشتند، پشیمان شوند.

بنابراین منطق قرآن، ایستادگی در برابر دشمن، حفظ عزت در برابر آنها و نیز تدارک و تقویت قوای نظامی و اقتصادی در برابر عداوت شان است. جالب است که در آیه۱۱۸ همین سوره آل عمران خداوند مجددا تأکید می کند «یا أیها الذین آمنوا لا تتخذوا بطانة من دونکم لا یألونکم خبالا ودوا ما عنتم قد بدت البغضاء من أفواههم و ما تخفی صدورهم أکبر قد بینا لکم الآیات إن کنتم تعقلون» ای کسانی که ایمان آورده اید، از غیر خودتان، [دوست و] (بطانه) همراز نگیرید. [آنان] از هیچ نابکاری در حق شما کوتاهی نمی ورزند. آرزو دارند که در رنج بیفتید. دشمنی از لحن و سخن شان آشکار است؛ و آنچه سینه های شان نهان می دارد، بزرگ تر است. در حقیقت، ما نشانه ها[ی دشمنی آنان] را برای شما بیان کردیم، اگر تعقل کنید.

بر اساس این استدلال قرآنی باید دانست دشمنان با شگردهای گوناگون با ما برخورد می کنند: ۱- فساد «لا یألونکم خبالا» ۲- فشار «ودوا ما عنتم» ۳- نفاق«ما تخفی صدورهم أکبر»؛ و خداوند روابط صمیمی با دشمن توطئه گر را نشانه بی عقلی می داند؛ یعنی برخورد صمیمانه، با افراد منافق، کم عقلی است، چه اینکه در انتهای آیه فرمود «إن کنتم تعقلون».

انتهای پیام/