آموختن را نوعی ادای دین می دانست. دانشجویان پزشکی و علوم انسانی دانشگاه اصفهان او را با کلاس های فارسی عمومی و دانشجویان گروه ادبیات با غرق شدن در جذبه تدریسش در کلاس های مثنوی مولانا به خاطر دارند. شخصیتی جامع الاطراف که یاد گرفتن و آموختن، تا پایان عمر مشق هر روز و هر شبش بود.

به گزارش ایسنا، صحبت از مرحوم محمدباقر کتابی، استاد ادبیات دانشگاه اصفهان، مفسر قرآن، شارح نهج البلاغه و مثنوی پژوه است که حالا بیش از یک سال از داغ از دست دادن او می گذرد. رونمایی از یادنامه مرحوم کتابی شامل مجموعه مقالاتی که دوستان، شاگردان، اطرافیان و همکاران این شخصیت به او پیش کش کرده اند، در برنامه ای با عنوان «روشنای شهر»، ادای دینی به این استاد اخلاق در هفته فرهنگی اصفهان بود و چه کسی بهتر از همکاران سابق او که در رثایش سخن بگویند.

«در طول سال های گذشته تعداد زیادی از شخصیت های برجسته فرهنگی را از دست دادیم که وجود هر کدام روشنی بخش هر محفلی بود»؛ سیدمهدی نوریان استاد زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان سخنان خود در مراسم رونمایی از یادنامه مرحوم کتابی را این طور آغاز و اظهار کرد: اصفهان شخصیت هایی را از دست داد که جای آنها به این زودی پر نخواهد شد.

او افزود: زمانی مرحوم استاد بدیع الزمان فروزان فر گفته بود در اصفهان دو قبله گاه دارد، یکی حاج رحیم ارباب و دیگری محمدباقر الفت. مرحوم کتابی این توفیق را داشت که بیشترین بهره را از محضر هر دو برده ببرد و بارها آموزه های ارزنده ای از این بزرگواران نقل می کرد.

نوریان ادامه داد: مرحوم کتابی عنوان می کرد روزی در محضر استاد الفت بودم و تیمساری از تهران وارد شد و شروع کرد به تعریف کردن از مرحوم الفت. به یک باره مرحوم الفت روی خود را از آن شخص برگرداند و به سمت من (مرحوم کتابی) نشست و شروع کرد با من حرف زدن و بعد هم دختربچه ای را که در حیاط خانه مشغول بازی بود صدا زد و مشغول بازی کردن با او شد و این تیمسار هاج و واج مانده بود. این نشان می دهد که مرحوم الفت چقدر از تعریف دیگران بیزار بود و رفتار و کردار این افراد کلاس درسی برای دیگران است.

این استاد دانشگاه اصفهان با بیان اینکه مرحوم کتابی نیز عینا مظهر فروتنی و اخلاق والای انسانی بود، گفت: مصاحبه ای از مرحوم کتابی چاپ شده که قسمتی از آن مربوط به ارزش های مثنوی و مولانا است. ایشان در این مصاحبه عنوان کرده کسانی که با مثنوی مخالفت می کنند، آن را نخوانده اند و این مخالفت از سر ناآگاهی است و اگر مثنوی را می خواندند و به ارزش های آن پی می بردند، دست از مخالفت با آن برمی داشتند.

او با بیان تأثیر مثنوی بر مرحوم کتابی و بر شاگردان ایشان بیان کرد: شاگردان مرحوم کتابی به شدت به او علاقه داشتند که این توفیق بزرگی است.

نوریان اضافه کرد: مرحوم دکتر کتابی نمونه بارز زندگی و مرگ سعادتمند بود و این مسلمان و شیعه مومن، معتقد و واقعی به مثنوی بسیار علاقه داشت و تأثیر مثنوی بر او آشکار بود.

معاون فرهنگی هنری سازمان فرهنگی، اجتماعی و ورزشی شهرداری اصفهان نیز در این مراسم اظهار کرد: بزرگداشت مرحوم استاد محمدباقر کتابی از سه منظر قابل بررسی است و ضرورت دارد.

رضا روحانی افزود: نخست از جنبه شخصیتی ایشان به عنوان دانشمند، ادیب، استاد اخلاق، مفسر قرآن، شارح نهج البلاغه و معلم به معنای واقعی کلمه. دوم اینکه بزرگداشت چهره های نمادین و سرمایه های اجتماعی شهر اصفهان، پاسداشت مطلق فرهنگ، علم و اخلاق است و سوم اینکه برگزاری چنین برنامه هایی باعث غنا، طراوت و پربارتر شدن اکوسیستم فرهنگی، اخلاقی و ادبی جامعه می شود.

همچنین فضل الله صلواتی نویسنده و پژوهشگر و از پیشگامان انقلاب اسلامی در این مراسم گفت: برای برخی انتخاب مرگ از بودن با ظالم گواراتر است. این افراد مرگ را سعادت می دانند و در مرگ شان خلقت تازه ای است. برخی انسان ها حتی اسارت و شهادت را زیبا می بینند و دیدگاه آنها به زندگی با دیگران متفاوت است.

او تصریح کرد: انسان به دلیل داشتن حب قدرت، مقام و ثروت به جایی می رسد که اگر تمام دنیا را هم به او بدهند برایش کم است و تبدیل به انسانی بدتر از گرگ شده و شیطان درون بر او حاکم می شود.

این نویسنده و پژوهشگر افزود: آیا توانسته ایم مانند مرحوم ارباب، الفت و کتابی زندگی شاد و مرگ سعادتمند برای خود رقم بزنیم؟

صلواتی درباره شخصیت مرحوم کتابی ادامه داد: استادان ادبیات بی شمارند، اما چنین خلوص و ایمان قلبی در همه آنها وجود ندارد. مرحوم کتابی فراتر از لغت به عمق قرآن و نهج البلاغه پی برده و به کمال رسیده بود.

او با بیان اینکه مرحوم محمدباقر کتابی یک عاشق بود، گفت: چشم عاشق است که معشوق را می بیند و آنکه عاشق است دنیا را طور دیگری می بیند.

در پایان این آیین از یادنامه مرحوم استاد محمدباقر کتابی با عنوان «روشنای شهر» که به همت مرکز آفرینش های ادبی قلمستان منتشر شده رونمایی شد.



انتهای پیام