خبرگزاری مهر، گروه استان ها: شهادت امام حسین (ع) و یاران با وفایشان از تکان دهنده ترین رخدادهای تاریخ بشر است، حادثه ای که آگاهی، بینش و معرفت را برای همه بشریت در طول تاریخ به همراه آورد و موجب خردورزی و تجدید نظر جامعه اسلامی با زمامدارانشان شد و نقشه راهی برای تمام آزادگان جهان برای مقابله با ظلم و جور در طول تاریخ شد.

بر اساس اقوال مختلف اولین قیام مردمی بعد از شهادت امام حسین (ع) به خونخواهی شهیدان کربلا در سال ۶۵ هجری توسط توابین از کوفه آغاز شد و سپس در سال ۶۶ هجری مختار ثقفی در کوفه قیام کرد و حال آنکه قیام های مهم دیگری قبل از آن دو واقعه در تاریخ ذکر شده و اسناد مهمی در تأیید آن آمده است که کمتر به آن پرداخته شده است که نخستین مورد آن قیام مردم سیستان به خونخواهی سید و سالار شهیدان بود.

ارادت قلبی مردم سیستان به اهل بیت (ع) در طول تاریخ

در تاریخ از مردم سیستان به انسان هایی دلیر، شجاع، مؤمن، حق طلب و مستقل یاد شده است که همواره مردمی مؤمن و دارای بصیرت بودند. بسیاری از شواهد بیانگر این واقعیت مهم است که در عصر حکومت بنی امیه، مردم سیستان ارادت و محبت زیادی به اهل بیت (ع) داشته اند، در این میان عوامل مهمی در این نوع نگرش قابل بیان است که در این مقال نمی گنجد اما آنچه مهم و ارزشمند است این است که این ارادت قلبی و خاضعانه به امیرالمؤمنین (ع) و فرزندان ایشان بدون حضور اهل بیت و امامان معصوم در این منطقه بوده و شگرف تر اینکه با تسلط همه جانبه حکومت بنی امیه بر منطقه سیستان این ارادت در قلب های مردمان این سرزمین جای گرفته است.

یکی از فضائل و افتخارات مهم مردم سیستان این است که در مقابل سب و لعن امیرالمؤمنین (ع) قیام و مخالفت می کنند و این در دوران بزرگ ترین خلیفه اموی یعنی معاویه ابن ابی سفیان است که در اسناد بسیار محکم نه تنها اسناد و تاریخ های سیاسی بلکه کتب جغرافیایی نیز به آن اشاره کرده است. پایداری و پافشاری مردم سیستان در راه ولایت امیرالمؤمنین (ع) آن قدر محکم و پابرجاست که حاکم اموی را به جنگ تهدید می کنند اما نمونه آشکار این همدلی در قیام مردمان این سرزمین به خونخواهی امام حسین (ع) در واقعه کربلا است و این دلدادگی در پیشی گرفتن مردمان سیستان در دفاع از سیدالشهدا (ع) افتخاری بزرگ است که نصیب این سرزمین شده است.

ایرانی ها نخستین خونخواهان امام حسین (ع) بودند

اصغر منتظر القائم، استاد تمام تاریخ اسلام دانشگاه اصفهان در گفت و گو با خبرنگار مهر، اظهار داشت: منطقه سیستان قبل از اسلام به دلیل اینکه یکی از راه های عبور و مرور کاروان های تجاری و نظامی و رفت آمد به سرزمین های شبه قاره هند بود اهمیت داشته است. وی افزود: بعد از اسلام هم به همین جهت دارای اهمیت بود و در واقع دروازه ورود به هند از طرف جنوب ایران بود لذا در تاریخ ایران پیش از اسلام و بعد از اسلام از اهمیت خاصی برخوردار بوده است. رئیس دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان با اشاره به اینکه بعد از اسلام نیز سیستان دارای اهمیت جغرافیایی، سیاسی و استراتژیک بوده است، ادامه داد: مردم این سرزمین خیلی زود اسلام آوردند و اسلام به این منطقه به صورت صلح آمیز و همراه با دوستی اهل بیت (ع) وارد شد. وی گفت: یکی از فضائل و افتخارات مردم این منطقه این است که در مقابل سب و لعن امیرالمؤمنین (ع) قیام و مخالفت می کنند و این در دوران بزرگ ترین خلیفه اموی یعنی معاویه انجام می شود و این موضوع نشان دهنده اعتقاد راسخ مردم این منطقه به دوستی اهل بیت (ع) است. مدیر مسئول فصل نامه پژوهش های تاریخی دانشگاه اصفهان تصریح کرد: این دوستی اهل بیت ادامه پیدا می کند تا مردم سیستان در اعتراض به شهادت امام حسین (ع) در صحرای کربلا قیام می کنند. وی با اشاره به اینکه قیام امام حسین (ع) و شهادت آن حضرت در ایران خیلی اثر گذاشت، افزود: ایرانی ها اولین قومی هستند که عکس العمل از خود نشان دادند و در قیام مختار که به انتقام امام حسین (ع) صورت گرفت همراهی کردند اما قبل از اینها ما شاهد قیام فراگیر مردم سیستان علیه بنی امیه هستیم و این مطلب در کتاب تاریخ سیستان به روشنی آمده است. یکی از فضائل و افتخارات مردم منطقه سیستان این است که در مقابل سب و لعن امیرالمؤمنین (ع) قیام و مخالفت می کنند منتظر القائم با اشاره به اینکه یکی از فضائل و افتخارات مردم این منطقه این است که در مقابل سب و لعن امیرالمؤمنین (ع) قیام و مخالفت می کنند، افزود: این در دوران بزرگ ترین خلیفه اموی یعنی معاویه ابن ابی سفیان است و همان گونه که اسناد بسیار محکم نه اسناد تاریخ های سیاسی بلکه کتب جغرافیایی برای ما این گزارش را تائیئ کرده اند. وی ادامه داد: در این خصوص هم قزوینی در کتاب «آثار البلاد قزوینی» و هم یاقوت حموی در کتاب «معجم البلدان» خودش به این مطلب اشاره کرده است که مردمان سیستان در مقابل فرمانداران اموی که در خطبه می خواستند سب و لعن امیرالمؤمنین (ع) بکنند ایستادگی کردند و این در حالی است که یاقوت حموی و قزوینی هر دو جغرافی دان هستند که این نشانه از این است که این ها اعتقاد راسخ به دوستی اهل بیت (ع) داشتند.