روایت انتظاری سوزناک برای بازگشتن پیکر برادر به مناسبت سالروز بازگشت پیکر شهید «سعید نامدار فرزانه اقدم»

تسنیم | فرهنگی و هنری | شنبه، ۰۸ آبان ۱۴۰۰ - ۱۵:۵۴

۸ آبان ماه سالروز بازگشت پیکر رزمنده ای است که خواهرش در فراق او سحرها گریه می کرد. خواهری که بعد از شهادت و اسارت برادرانش دیگر به زندگی قبل خود بازنگشت.

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، کتاب «من زینب هستم» روایت خواهر شهید رستم (سعید) نامدار فرزانه اقدم، تخریب چی لشکر ۲۷ محمدرسول الله (ص) به قلم معصومه محمدی نگاشته و در مرداد ماه ۱۴۰۰ چاپ و منتشر شده است.
این کتاب عشق، ایثار و مرارت های خواهری را به تصویر کشیده که بعد از شهادت و اسارت برادرانش دیگر به زندگی قبل خود بازنگشت و زینب وار پای عشق خواهر و برادریش ایستاد.
یاد و خاطره شهیدی درون این کتاب جاری و ساری است که یکی از حرهای دفاع مقدس است.
این بار شهید، صبر و وفای خواهرش را رسانه ای کرد تا همه بدانند زینب ها در همه تاریخ، کعبه رنجند.
در این کتاب که از دوران کودکی «عالیه نامدار فرزانه اقدم» خواهر شهید سعید نامدار فرزانه اقدم آغاز می شود، به لایه های پنهان زندگی مردم مذهبی و سنتی دوران طاغوت و محرومیت های آنان پرداخته شده است.
مخاطب در همراهی با کتاب به سیر تطور و تکامل این شهید بزرگ از یک فرد عادی و غیرمذهبی جامعه به فردی تأثیرگذار، انقلابی و مجاهد خواهد رسید و از نحوه اعزام به جبهه های نبرد حق علیه باطل در جنوب کشور، سوریه و لبنان و نهایتا به غرب کشور، ماجرای مفقودی دو برادر در یک شب و یک عملیات، مرارت های مادر، خواهر و خانواده شهید و پشت صحنه زندگی این خانواده تا به امروز، همچنین رویاهای صادقه و کرامات شهید مطلع خواهد گشت.
شهید رستم (سعید) نامدار فرزانه اقدم تخریبچی لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص) در تاریخ ۲۵ آبان ۱۳۶۱ طی عملیات زین العابدین(ع) در منطقه عملیاتی سومارمندلی به فیض گمنامی و شهادت نائل شد.
پیکر مطهر این شهید بزرگوار ۱۳ سال بعد، در تاریخ ۸ آبان ۱۳۷۴ به صورت مبادله ای به میهن بازگشت و در گلزار شهدای بهشت زهرا (س) تهران، قطعه ۲۶ ردیف ۱۰ شماره ۴۱ آرام گرفت.
در بخشی از این کتاب و در صفحات ۳۴۲-۳۴۰ می خوانیم:
"نشستم کنار مزار شهدا، همانطور که خیره به مادران، همسران و خواهران شهدا بودم، به شهدا گفتم: «سنگ قبرتونو با آب وگلاب می شویم، حتی شده با اشک چشمام.
ولی روا نیس که سعیدم میون بهشت شما مفقود بمونه و اونو نشناسم، حتی اگه اینجا نباشه و اسیر خاک بیابونا شده باشه هم، انصاف نیس که لااقل نتونم غبار از مزارش بگیرم.
مادرم بعد از ۱۳ سال هنوز منتظره.
منم هنوز امید به بازگشتش دارم.
نمی تونم بی خیال سعید بشم.
تا کی مادر بیچاره من با دیدن آدمایی که بسیجی ان، فکر کنه از پسرش خبر آوردن!
همین که دست تو کیفش می کنه تا شکلات مژدگونی بده، اونا از کنارش رد میشن و میرن و هیچ خبری از پسرش نمی گیره!»
صورتم را پاک کردم و ادامه دادم: «شما حاضرین و ناظر، پیش خدا هم که عزیزین پس میونجیگری کنین و از خدا بخواین که برادرمو برگردونه.
اگه بنای بازگشت نداره حداقل صبر ما رو زیاد و زیادتر کنه.» هرچه در دل داشتم روی دایره ریختم.
با چشمان پف آلود،دلی تنگ از فراق و اعصابی داغون به خانه برگشتم.
کمال زودتر از من به خانه رسیده و معلوم بود خیلی خسته و گرفته است.
همین که من را دید بو برد که گریه کرده ام و دوباره بیقرارم.
کنترلش را از دست داد و به سرزنش من قد علم کرد و گفت: «باز که گریه کردی!
عالیه کی میخوای تموم کنی؟
این هم شد زندگی؟
بشین بالا سرخونه و زندگیت.
نمی گم جایی نرو، برو؛ اما هرچیزی حد و اندازهای داره این درست نیس که دم به دم راه کج می کنی و از بهشت زهرا(س) سر درمیآری!»
در جواب همه حرف هایش به جمله ای بسنده کردم و گفتم: «شمشیرت رو از رو بستی؟
آزارم نده!
یه کی پیدا میشه.
آزارت میده!
دلمو بشکنی، دلتو میشکونن!» مشتش را گره کرده و خون خونش را می خورد.
چای ریختم و جلویش گذاشتم.
اما از دلخوری زیاد نتوانستم کنارش بمانم.
رفتم آشپزخانه.
شام مختصری آماده کردم و جلویشان گذاشتم و به رختخوابم پناه بردم.
چشم بر هم گذاشتم تا کمتر در این احوال سیر کنم.
بالشتم هم از رطوبت شبنم های بی اختیار مرطوب شد.
به خواب عمیقی رفتم.
توی عالم خواب، خودم را در مزار شهدای بهشت زهرا (س) دیدم.
جمعیت زیادی، در حال تدفین شهیدی بودند.
نزدیک رفتم.
قبری را کندند و خاک های داخلش را به اطراف ریختند.
یا الله گویان جلو رفتم.
مردهایی که در آنجا حضور داشتند به صدای من کنار رفتند.
جلوی قبر ایستادم.
خم شدم و به داخل قبر، نیم نگاهی انداختم.
میان خاک ها تکه استخوان سفیدی، نظرم را جلب کرد.
انگار استخوان را می شناختم.
با دیدنش خیالم راحت شد.
سر بلند کردم و رو به همه گفتم: «همیشه واسه دیگران می اومدم.
این دفعه نوبت به خودم رسیده.
خودم دفنش می کنم.»
چادرم را دور گردنم بستم.
با دستم، خاک ها را آرام آرام روی استخوان ریختم.
از خیسی موهایم سر از بالشت جدا کردم.
لحظاتی گذشت و خوابم را مرور کردم.
علیرغم اینکه که خواب پیچیده ای ندیده بودم، اما نمی دانستم در تعبیر آن چه باید بگویم.
رطوبت سرم را با دستمال خشک کردم و دراز کشیدم.
احساسم درگیر خوابم شد.
اصلا شب به درد این فکرها می خورد.
دور آدم خلوت است و کسی کاری ندارد.
سوار بر پرنده خیال به سعید فکر کردم.
به اینکه الآن کجاست؟
همین امروز، کلی گله از فراق و نبودش کردم.
هیاهویی وجودم را گرفت.
حتی فکر آمدنش هم رعشه بر بدنم می انداخت.
من که سال ها در انتظار چنین روزی بودم، امروز که در خواب با آن صحنه مواجه شدم، توان رویایی دیگری در خودم نمی دیدم.
اوخشاما (مرثیه) می گفتم.
در حالیکه می ترسیدم کمال و بچه ها بیدار شوند، یواشکی برای خودم مراسم ختمی گرفتم.
اوخشاما خواندم و گریه می کردم: «آغلایان باشدان آغلار …کیپریکدن قاشدان آغلار …
قارداشی ائلن باجی …
دورار اوباشدان آغلار.
» (گریه کن از سر و صورت گریه می کنه، با مژه ها و ابروهاش گریه می کنه.
خواهری که برادرش مرده، وقت سحر بلند می شه و گریه می کنه.)
با سعیدم نشستم به درددل.
انگار او هم، روبه رویم نشسته و مرا تماشا می کرد.
-داداش ما چی کار کردیم که نمی آی؟
تا کی میخوای دوری و جدایی رو تحمل کنیم؟
حرف زدم و سکوت کرد.
گله کردم و دم نزد.
گریه کردم و رفت.
گریه کردم و خوابیدم.
انتهای پیام/