حسین کجاها سیر می کرد و ما کجا بودیم!
وقتی برای اولین بار به دیدار حضرت امام به جماران رفتیم، حسین یک باره غیبش زد. بعد که آمد، از او پرسیدم: «کجا رفته بودی؟» جوابی نداد …
به گزارش ایسنا به نقل از تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، در بخشی از کتاب «با نوای کاروان» که به تازگی توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس به چاپ رسیده است حاج صادق آهنگران در رابطه با ویژگی های اخلاقی و رفتاری شهید حسین علم الهدی این گونه بیان می کند:
حسین با وجود جثه و قامت متوسطش، بسیار چابک و ورزیده بود. زندگی مبارزاتی به او یاد داده بود که همیشه آماده و مهیا باشد. درحالی که خیلی باجرئت و شجاع بود، بسیار احساساتی و عاطفی هم بود. هرگاه خبر شهادت یکی از دوستان را می شنید، بی تاب می شد و با صدای بلند گریه می کرد. خودم از نزدیک شاهد گریه های حسین هنگام شهادت دوستانی مانند منصور پیرزاده، اصغر گندمکار و … بودم.
ویژگی مهم حسین علم الهدی اخلاص و پرهیزکاری او بود. ریا و خودنمایی نمی کرد و دوست نداشت در امور خیر ردپایی از خودش بگذارد. این ویژگی مردان پاک و مؤمنان حقیقی است که فقط برای رضای خدا گام برمی دارند. راز ماندگاری و محبوبیت آنها نیز در همین اخلاص آنها نهفته است. حسین بسیار خنده رو، خوش مشرب و متواضع بود. با وجود اینکه فرمانده سپاه هویزه بود، هیچ گاه دچار غرور و نخوت نشد.
وقتی برای اولین بار به دیدار حضرت امام به جماران رفتیم، حسین یک باره غیبش زد. بعد که آمد، از او پرسیدم: «کجا رفته بودی؟» جوابی نداد. بعدها به مادرش گفته بود: «من همه کارها را برای دیدار دوستان با امام انجام دادم. ترسیدم اگر جلوی دوربین باشم، احساس غرور و ریا کنم و بگویم من عامل این مراسم و آمدن مردم خدمت امام هستم. ترسیدم به جای ثواب، کباب شوم و به ضررم تمام شود. برای همین رفتم گوشه ای پنهان شدم تا هیچ کس من را نبیند.» مادرش که این را گفت، من با خودم گفتم: «حسین کجاها سیر می کرد و ما کجا بودیم!» این حرف او نشان می داد که حسین اهل دنیا و قیل و قال آن نبود. شهادت حقش بود.
برای تهیه کتاب «با نوای کاروان» اینجا را کلیک کنید.
انتهای پیام
به گزارش ایسنا به نقل از تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، در بخشی از کتاب «با نوای کاروان» که به تازگی توسط انتشارات مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس به چاپ رسیده است حاج صادق آهنگران در رابطه با ویژگی های اخلاقی و رفتاری شهید حسین علم الهدی این گونه بیان می کند:
حسین با وجود جثه و قامت متوسطش، بسیار چابک و ورزیده بود. زندگی مبارزاتی به او یاد داده بود که همیشه آماده و مهیا باشد. درحالی که خیلی باجرئت و شجاع بود، بسیار احساساتی و عاطفی هم بود. هرگاه خبر شهادت یکی از دوستان را می شنید، بی تاب می شد و با صدای بلند گریه می کرد. خودم از نزدیک شاهد گریه های حسین هنگام شهادت دوستانی مانند منصور پیرزاده، اصغر گندمکار و … بودم.
ویژگی مهم حسین علم الهدی اخلاص و پرهیزکاری او بود. ریا و خودنمایی نمی کرد و دوست نداشت در امور خیر ردپایی از خودش بگذارد. این ویژگی مردان پاک و مؤمنان حقیقی است که فقط برای رضای خدا گام برمی دارند. راز ماندگاری و محبوبیت آنها نیز در همین اخلاص آنها نهفته است. حسین بسیار خنده رو، خوش مشرب و متواضع بود. با وجود اینکه فرمانده سپاه هویزه بود، هیچ گاه دچار غرور و نخوت نشد.
وقتی برای اولین بار به دیدار حضرت امام به جماران رفتیم، حسین یک باره غیبش زد. بعد که آمد، از او پرسیدم: «کجا رفته بودی؟» جوابی نداد. بعدها به مادرش گفته بود: «من همه کارها را برای دیدار دوستان با امام انجام دادم. ترسیدم اگر جلوی دوربین باشم، احساس غرور و ریا کنم و بگویم من عامل این مراسم و آمدن مردم خدمت امام هستم. ترسیدم به جای ثواب، کباب شوم و به ضررم تمام شود. برای همین رفتم گوشه ای پنهان شدم تا هیچ کس من را نبیند.» مادرش که این را گفت، من با خودم گفتم: «حسین کجاها سیر می کرد و ما کجا بودیم!» این حرف او نشان می داد که حسین اهل دنیا و قیل و قال آن نبود. شهادت حقش بود.
برای تهیه کتاب «با نوای کاروان» اینجا را کلیک کنید.
انتهای پیام
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «حسین کجاها سیر می کرد و ما کجا بودیم!» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.