خبرگزاری مهر، گروه استان ها - مرجان سیف الدین: ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه سرای ایران، نگین درخشان ادب پارسی و خالق شاهنامه است، کتابی که با بیش از شصت هزار بیت، نه تنها تاریخ و اسطوره، بلکه جان و فرهنگ ایرانی را در خود جاودانه کرده است. فردوسی با زبانی استوار و روحی وطن دوست، سرداران بزرگ ایران مانند رستم، اسفندیار، سیاوش و بهرام چوبین را با صلابت، خرد و دلاوری تصویر می کند، مردانی که هر یک نماد ایستادگی و شرف این سرزمین اند.

در شاهنامه، قهرمانانی چون سیمرغ، زال، رستم، اسفندیار و سهراب، نماد شجاعت، غیرت و اخلاق اند، اعمال و افکارشان آرزوهای یک ملت را بازتاب می دهد و هر یک در جدال با سرنوشت و تقدیر، با شکوه و اندوه می درخشند. رستم، جهان پهلوان ایران، نه فقط زورمند که نماد خرد، دانایی و وفاداری است. اسفندیار، شاهزاده رویین تن، با اراده و ایمانش، مفهوم ایستادگی را معنا می کند. سهراب، جوانی است که شور زندگی و تلخی سرنوشت را در هم می آمیزد.

فردوسی زنان را نیز با احترام و تحسین وصف می کند. زنانی چون رودابه، تهمینه، گردآفرید و سیندخت، نه تنها همسر و مادر، بلکه مشاور، قهرمان و حتی جنگجو هستند. آنان با خرد، شجاعت و انتخاب های آزادانه، نقشی کلیدی در سرنوشت داستان ها دارند و گاه محرک اصلی حوادث می شوند. فردوسی زنان را فراتر از کلیشه های زمانه اش، با استقلال و قدرت به تصویر می کشد؛ چنان که گردآفرید در میدان نبرد، تهمینه در انتخاب عشق، و سیندخت در تدبیر و سیاست، هر یک جلوه ای از شکوه زن ایرانی اند.

در شاهنامه، فردوسی نه تنها حماسه سرایی کرده، بلکه به دانش پزشکی و حکمت ایرانی نیز اشاراتی دارد از تولد رستم که با دقت و ظرافت وصف شده تا استفاده از نماد سیمرغ به عنوان نماد خرد و درمانگری که در فرهنگ ایرانی جایگاه ویژه ای دارد این نماد در جامعه پزشکی ایران به عنوان نشان فرهنگی پذیرفته شده است و یادآور پیوند عمیق حکمت و هنر فردوسی است.

فردوسی با عشق به ایران و فرهنگ کهن آن، قهرمانان و پهلوانان را به نظم کشید و آزادگی و آزادخواهی را در بطن اشعارش دمید. زبان شاهنامه سرشار از شور و حرارت، لطافت و زیبایی است و از هرگونه زشتی های زبانی و اخلاقی به دور است

فردوسی نماد استقامت، خرد و عشق به وطن است، وقلم خود، تاریخ و فرهنگ ایران را از فراموشی نجات داد و شاهنامه اش چراغ راهی برای نسل های آینده شد. بزرگداشت او، تجلیل از هویت ایرانی و پاسداشت زبان فارسی است که همچنان در دل ها و زبان ها جاودانه می ماند.

فردوسی حکیم سخن و نگین ادب پارسی، در باغ توس آرام گرفت اما نام و یادش در شاهنامه جاودانه شد، شاهنامه، سرود جاودان قهرمانان است کتابی که هر برگش بوی غیرت، عزت و عشق می دهد و در آن، انسانیت و اخلاق، تاج سر هر پهلوان است.

بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر سترگ و حماسه سرای ایران، هر ساله در روز ۲۵ اردیبهشت ماه برگزار می شود؛ روزی که نه تنها پاسداشت زبان پارسی است بلکه تجلیل از میراث فرهنگی و تاریخی ایران زمین نیز به شمار می آیدفردوسی، فرزند دیار توس در خراسان، با سرودن شاهنامه، اثری جاودانه آفرید که بیش از ۶۰ هزار بیت دارد و تاریخ ایران را از آغاز تا حمله اعراب به تصویر می کشد، در بر گیرنده دوران چهار دودمان پادشاهی پیشدادیان، کیانیان، اشکانیان و ساسانیان است.

برنامه های روز بزرگداشت فردوسی در سراسر ایران با برگزاری مراسم شاهنامه خوانی، نشست های علمی و فرهنگی، و بازدید رایگان از آرامگاه این شاعر بزرگ همراه است که یاد و نام او را زنده نگه می داردفردوسی، با وجود مشکلات و کمبود حمایت ها، با عزمی راسخ و اراده ای پولادین، شاهنامه را به پایان رساند و به عنوان حافظ زبان و فرهنگ ایرانی شناخته شد.

*فعال رسانه ای