فرزاد قائمی در گفتگو با خبرنگار مهر اظهار کرد: جایگاه شاهنامه فردوسی به عنوان پایه زبان فارسی و نماد هویت ایرانیان در روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی گرامی داشته می شود.

عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی، در سخنانی به مناسبت روز بیست و پنجم اردیبهشت ماه، که در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران به عنوان روز بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی نامگذاری شده است، بر اهمیت این دو میراث فرهنگی و تاریخی در حفظ هویت ملی تأکید کرد.

وی اظهار کرد: هم زمانی بزرگداشت فردوسی و زبان فارسی نشان دهنده پیوند ناگسستنی این دو عامل هویتی است. شاهنامه فردوسی به عنوان اثری محوری طی هزار سال گذشته، ایرانیان را در انواع هویت های قومی، مذهبی، فرهنگی و زبانی گرد یک محور متحد ساخته و نقش بی بدیلی در تقویت روحیه سلحشوری و حماسی مردم ایفا کرده است.

قائمی با اشاره به نقش زبان فارسی در موزائیک فرهنگی ایران افزود: زبان فارسی که در ابتدا فقط در بخش های شرقی ایران رواج داشت، با گسترش ادبیات فارسی و آثاری مانند شاهنامه فردوسی، از سده های پنجم و ششم هجری به زبان مشترک تمامی مناطق فلات ایران تبدیل شد و نقشی تعیین کننده در ارتباط و درک متقابل میان اقوام ایرانی ایفا کرد.

عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه فردوسی تأکید کرد: شاهنامه فردوسی و زبان فارسی دو روی یک آینه اند؛ شاهنامه به رشد و پایداری زبان فارسی کمک کرده و این زبان، پایه خلق و گسترش شاهنامه و ارزش های ملی در جامعه بوده است. این پیوند عمیق باعث شده ایرانیان بتوانند هویت فرهنگی خود را در دوران های دشوار تاریخی حفظ کنند.

وی از نخبگان، هنرمندان و عموم مردم خواست با گرامیداشت این روز، تلاش کنند نسل های جدید را با زبان فارسی و شاهنامه فردوسی بیش از پیش آشنا کنند و پیوند میان نسل ها را تقویت کنند.