جارو یا سازه یا شاجه (به گویش مازنی)، از گیاهی بومی به نام ارزن ساخته می شود. در بعضی از مناطق استان مازندران، این گیاه کشت و برداشت می شود و پس از خشک شدن، به صورت دستی بافته می شود.

بافندگان جارو با دقت ساقه های گیاه ارزن را در کنار هم قرار می دهند و برای دسته جارو، از سیم هایی باریک و ظریف استفاده می کنند، همچنین از نخ های پلاستیکی رنگارنگ در قسمت تاج، بهره می گیرند.

به دلیل توسعه شالیزارها و باغ های مرکبات، کشت گیاه ارزن در استان مازندران کاهش پیدا کرده است. کم کم با تولید جاروهای برقی و رواج پیدا کردن آنها، استفاده از جاروهای دستی کاهش یافت. تنها منطقه استان مازندران که هم اکنون خرید و فروش جاروهای دستی در آن رواج دارد، امیرکلای بابل می باشد. شغل و پیشه اصلی مردان در امیرکلای بابل، خرید و فروش و جاروبندی است، همچنین اغلب زنان در امیر کلا، جهت کسب درآمد، جارو می بافند و به عمده فروشان این صنف می فروشند.

برخی بر این باورند که جاروبافی در امیر کلا، به دوران زندیه باز می گردد. در آن زمان، از جارو جهت تزئین حسینیه ها و امام زاده ها استفاده می شده.