مشرق_ دعای روز بیست و سوم ماه مبارک رمضان: اللهم اغسلنی فیه من الذنوب و طهرنی فیه من العیوب و امتحن قلبی فیه بتقوی القلوب یا مقیل عثرات المذنبین.

ای خدا در این روز مرا از گناهان پاکیزه گردان و از هر عیب و نقص پاک ساز و دلم با آزمایش، رتبه دلهای اهل تقوی بخش ای پذیرنده عذر لغزشهای گناهکاران.



اللهم اغسلنی فیه من الذنوب

خدایا مرا از گناهان شستشو بده ، پس معلوم می شود که شستشو فقط به بدن اختصاص ندارد و لغات و مفاهیم، معنایشان اعم از این مصادیق مادی است که ما تصور می کنیم ، مثلا اگر می گوییم «الله نور السموات و الارض» نور مادی که مراد نیست بلکه همه انوار مادی شعله ای و شعبه ای از نور معنوی هستند، در روایت است کسی که پنج وعده نماز می خواند، گویا در نهری می رود و روزی پنج بار خود را شستشو می دهد.



در اینجا از خدا می خواهیم که ما را از گناهان شستشو دهد ، گناهان معمولا گناه صغیره و کبیره را در بر می گیرد ، نسبت به گناه کبیره در قرآن و سنت وعده عذاب داده شده و اگر انسان اهل گناه کبیره نبود و یا با توبه خود را از آن شستشو دهد، خدا گناه صغیره را می بخشد « إن تجتنبوا کبائر ما تنهون عنه نکفر عنکم سیئاتکم و ندخلکم مدخلا کریما، نساء ۳۱» اگر از گناهان بزرگی که از آنها نهی میشوید دوری کنید ، گناهان کوچکتان را از شما محو میکنیم و شما را به جایگاهی ارزشمند وارد میکنیم.



در خصوص گناه مباحث متعددی است که آیا «عدالت» ترک گناه است یا صفت راسخه نفسانی است که انسان را وادار به ترک گناه می گند ؟ این دعا به صورت عام می گوید مرا از همه گناهان پاک کن .



و طهرنی فیه من العیوب

خدایا، مرا در این ماه از همه عیوب تطهیر کن پس معلوم می شود که مراد عیوب نفسانی استع اما به طور کلی ما را از همه عیوب جسمانی و نفسانی پاک کن .



و امتحن قلبی فیه بتقوی القلوب

خدایا دل مرا در این ماه با تقوای دل آزمایش کرده در بوته آزمایش قرار ده و مبتلا به مصادیق تقوی کن ، یعنی اموری در زندگی من پیش بیاید که در درگیری بین تقوی و نفسانیات، تقوا پیروز شود. أمیر المؤمنین علیه السلام در نتیجه و أثر تقوا میفرماید:و اعلموا أنه من یتق الله یجعل له مخرجا من الفتن و نورا من الظلم، و یخلده فیما اشتهت نفسه، و ینزله منزل الکرامة عنده؛ فی دار اصطنعها لنفسه، ظلها عرشه و نورها بهجته، و زوارها ملآئکته، و رفقآؤها رسله.



و خطبه را ادامه میدهد تا آنکه می فرماید: فبادروا بأعمالکم تکونوا مع جیران الله فی داره؛ رافق بهم رسله، و أزارهم ملآئکته، «نهج البلاغة» خطبه ۱۸۱، طبع عبده مصر

«و ای بندگان خدا! بدانید که هر کس تقوای خدا را پیشه خود سازد، خداوند برای او راه خلاصی و رهائی از فتنه ها قرار می دهد، و نوری را برای روشنگری از تاریکی ها و ظلمت ها برای او روشن می کند. و او را در آنچه نفس او بدان مائل است و اشتها دارد، مخلد و جاودان می کند، و او را در نزد خودش در منزلگاه کرامت و تکریم منزل می دهد؛ در خانه ای که خداوند برای خودش تهیه کرده است به گونه ای سایه آن خانه عرش اوست، و نور آن خانه بهجت اوست، و واردین و زائرین آن خانه فرشتگان او هستند، و مصاحبان و رفیقان آن خانه پیامبران و فرستادگان او میباشند.



بنابراین با انجام دادن أعمال صالحه سبقت گیرید و تلاش کنید تا با همسایگان خدا در خانه خدا باشید؛ هم آنها که خداوند پیامبران و رسولانش را رفیق آنها قرار داده، و فرشتگانش را زائر و ملاقات کننده آنان نموده.



یا مقیل عثرات المذنبین

ای کسی که لغزش های گناهکاران را اقاله می کنی، گناه لغزش است و اقاله کردن این لغزش ها، نادیده گرفتن گناهان و گذشت از آنهاست./