به گزارش، حضرت علی بن موسی الرضا (ع) در رساله ذهبیه فرموده اند: آب چاه اگر جریانش ادامه داشته باشد، گوارا، صاف و سودمند است.اما آب دره ها و گودی ها، گرم و غلیظ هستند، در تابستان برای آنکه در یک جا راکد است و آفتاب دائما بر آن می تابد، گاهی آشامیدن چنین آبی باعث تولید صفراء و بزرگی طحال می شود.آب های راکد خصوصا آن ها که رویش باز است و گرمای هوا در آن ها اثر گذاشته باشد از نظر بهداشتی غیر قابل قبول و سنگین است؛ چنین آبی، چون به وسیله برف در زمستان سرد می شود مولد بلغم است و، چون بر اثر تابش آفتاب در تابستان گرم می شود، مولد صفرا و سوداء است.آب راکد به علت کثافت و اختلاط آن با املاح زمین و به علت تابش آفتاب، مواد مفید آن تبخیر می شود در نتیجه به طحال آسیب رسانده و پوست بدن را نازک (مایعات داخلی و ترشحات غددی را رقیق میکند) می کند.مصرف آب راکد، احشاء را (اعضاء داخلی) سفت و محکم می گرداند، گردن، شانه ها و بازو ها را لاغر و ضعیف می کند، حس گرسنگی و عطش را زیاد می کند، ایجاد ثقل و یبوست می کند، مجاری دفع ادرار و فضولات را مشکل می سازد- و بسیار اتفاق یافته که حبس ادرار و استسقاء (نوعی بیماری که بیمار عطش زیاد دارد و آب بسیار می خواهد) پدید می آورد.استفاده از آب راکد گاهی موجب پایین افتادن معده و روده می شود و شخص را گرفتار ذات الریه و مشکلاتی برای طحال به وجود می آورد، کبدش تنبل و خوراکش کم می شود و در مخاطره جنون و بواسیر واقع می گردد.منبع: قدس آنلاینانتهای پیام/