به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا ،حضرت امام جعفر صادق(ع) پیشوای ششم مسلمانان، در این روز به دست خلیفه ی عباسی، منصور دوانیقی مسموم و در مدینه به شهادت رسید. امام صادق(ع) به شیخ الائمه نیز معروف است زیرا عمر ایشان از تمامی ائمه اطهار(ع) طولانی تر است. حضرت را در قبرستان بقیع در کنار پدر، جد و امام حسن مجتبی(ع) دفن کردند. آن امام به هنگام شهادت شصت و پنج سال داشته و مدت سی و چهار سال از امامت حضرتش می گذشت.

شعر فارسی از ابتدای تاریخ هزار ساله خود تاکنون همواره محملی برای عرض ارادت شاعران پارسی سرا به ائمه اطهار(ع) بوده است، پدید آمدن گونه های مختلف شعر توحیدی ، شعر علوی ، شعر فاطمی ، شعر عاشورایی، شعر مهدوی و … که بی شمار اشعار را در خود جای داده اند ، دلیلی بر این مدعا است.

در میان سروده های آیینی سروده های بسیاری از شاعران فارسی زبان به عرض ارادت به شیخ الائمه امام جعفر صادق(ع) اختصاص داشته است. که در ادامه تعدادی از این اشعار را می خوانید:

سیدحمیدرضا برقعی

کاش من هم به لطف مذهب نور

تا مقام حضور می رفتم

کاش مانند یار صادقتان

بی امان در تنور می رفتم

علم عالم در اختیار شماست

جبر در این مسیر حیران است

چشم هایت طبیب و بیمارش

یک جهان جابر بن حیان است

روز و شب را رقم بزن آخر

ماه و خورشید در مرکب توست

ملک لاهوت را مراد تویی

آسمان ها مرید مذهب توست

قصه تکرار می شود یعنی

باز هم در مدینه عاشق نیست

کوچه در کوچه شهر را گشتم

هیجکس با امام ، صادق نیست

خواب دیدم که پشت پنجره ها

روبروی بقیع گریانم

پابه پای کبوتران حرم

در پی آن مزار پنهانم

گریه در گریه با خودم گفتم

جان افلاک پشت پنجره هاست

آی مردم ! تمام هستی ما

در همین خاک پشت پنجره هاست

محمدجواد پرچمی

دارد میان هیئت خود گریه می کند

با اهل بیت عصمت خود گریه می کند

با داغ هتک حرمت خود گریه می کند

دارد برای غربت خود گریه می کند

آتش گرفت خانه اش اما سپر نداشت

بین چهار هزار نفر یک نفر نداشت

مشعل به دستها وسط خانه ریختند

یک عده بی حیا وسط خانه ریختند

تا اینکه بی هوا وسط خانه ریختند

اموال خانه را وسط خانه ریختند

بین نماز بود و مجالش نداده اند

حتی امان به اهل و عیالش نداده اند

بین هجوم بی خبر و یاد مادر است

دیوارهای شعله ور و یاد مادر است

تنها میان درد سر و یاد مادر است

افتاده است پشت در و یاد مادر است

شکر خدا خمیده به دیوار بر نخورد

بال و پرش به تیزی مسمار بر نخورد

این پیر سالخورده عصا بر نداشته

آرام تر هنوز عبا بر نداشته

نعلین خویش را به خدا بر نداشته

شیخ حرم عمامه چرا بر نداشته

او را کشان کشان وسط کوچه می کشند

در پیش این و آن وسط کوچه می کشند

آتش مسیر رفتن او را گرفته است

طفلی ز ترس دامن او را گرفته است

چه بد طناب گردن او را گرفته است

راه نفس کشیدن او را گرفته است

از بس دویده، خسته شده، بی رمق شده

این پیرمرد غمزده خیس عرق شده

گیرم خمیده در بر انظار رفته است

پای برهنه از سر بازار رفته است

گیرم به پای هر قدمش خار رفته است

با دست بسته مجلس اغیار رفته است

شکر خدا که پیرهنش پا نخورده است

در زیر چکمه ها دهنش پا نخورده است

می گفت بین ازدحام: آه عمه جان

افتاده بود یاد خیام؛ آه عمه جان

آه از نگاه مردم عام؛ آه عمه جان

از ماجرای بزم حرام؛ آه عمه جان

دستش به روی خاک به سردی گرفته شد

بار دگر محاسن مردی گرفته شد …

وحید قاسمی

نه رواقی، نه گنبدی، حتی

سنگ قبری سرمزار تو نیست!

غیر مشتی کبوتر خسته

خادمی، زائری، کنار تو نیست

بغض هایم کجا دخیل شوند؟!

پس ضریحت کجاست آقاجان؟!

روضه خوان ها چرا نمی خوانند؟!

گریه ها بی صداست آقاجان

گنبدی نیست تا دلم بپرد

پابه پای کبوتران شما

کاش می شد که دانه ای گیرم

امشب از دست مهربان شما

حرف گلدسته را نباید زد

تا حسودان شهر بسیارند

از شما خانواده آقاجان

درمدینه همه طلبکارند!

حیف آن چاهها که حیدر کند!

چقدر مادرت دعاشان کرد

عوض آن همه محبت ها

این مدینه چه خوب جبران کرد!

کاش ایران می آمدی آقا

نزد ما اهلبیت محترمند

پیر مظلوم بی حرم، اینجا

پسران تو صاحب حرمند

کاش ایران می آمدی آقا

ملک ری قبله ی ولا می شد

مثل مشهد برایتان اینجا

مشهدالصادقی بنا می شد

کاش ایران می آمدی آقا

قدمت روی چشم ما جا داشت

کاش خاک شلمچه و فکه

عطر یاس عبایتان را داشت

کاش ایران می آمدی آقا

مردمش رأفت و حیاء دارند

ریسمان دست هم نمی بندند

همه دل های با صفا دارند

کاش ایران می آمدی آقا

در مدینه غریب افتادید

من بمیرم برایتان؛ گیر

عده ای نانجیب افتادید

کاش ایران می آمدی آقا

مردمش از مغیره بیزارند

حرمت گیسوی سپیدت را

در مدینه نگه نمی دارند

کاش ایران می آمدی آقا

نوکری تو کم ثوابی نیست

همه جا از فضائلت گویند

صحبت ازمجلس شرابی نیست

حسن لطفی

باز هم نوبت مدینه شد و

در غمش باز کربلا میسوخت

باز در کوچه ی بنی هاشم

خانه ای بین شعله ها می سوخت

نیمه شب ریختند در خانه

مو سپیدی به ریسمان بستند

در آتش گرفته را اما

ناگهان روی کودکان بستند

به پر دامنی در این دسته

آتش چوب شعله ور نگرفت

پدر از خانه رفت شکر خدا

پهلوی او به میخ در نگرفت

نفسش بند آمده، نامرد

در پی خود دوان دوان نبرش

پیرمرد است میخورد به زمین

بین کوچه کشان کشان نبرش

شرم از رنگ این محاسن کن

رحم کن حال کودکانش را

این چنین رفتن و زمین خوردن

درد آورده استخوانش را

حق بده که به یاد او انداخت

گرد و خاکی که بر محاسن داشت

مادرش را که تا در مسجد

داغ بابا عزای محسن داشت

حق بده که به یاد او انداخت

عرق سرد روی پیشانیش

خون روی جبین جدش را

عمه و رنج کوچه گردانیش

حق بده که به یاد او انداخت

عمه اش را گذر گذر بردند

از مسیری که ازدحام آنجاست

یعنی از راه تنگ تر بردند

حق بده که به یاد او انداخت

گیسوانش که خاک آلوده اند

گیسویی را که در دل گودال

غرق خون روی خاک ها بودند

روی این کوچه ای که از سنگ است

همه جایش نشانی او بود

یاد یک حنجر است این دفعه

نوبت روضه خوانی او بود

هرچه او بیشتر نفس میزد

بیشتر می زدند زینب را

تیغ شان مانده بود در گودال

با سپر می زدند زینب را

سر شب کودکان همه در خواب

تا سحر میزدند زینب را

یک نفر در میان گودال و

صد نفر میزدند زینب را

علی اکبر لطیفیان



مباد آن که عبای تو یک کنار بیفتد

میان راه، تن تو بی اختیار بیفتد

تو را خمیده خمیده میان کوچه کشیدند

که آبروی نجیبت از اعتبار بیفتد

دگر غرور تو را چاره جز شکسته شدن نیست

اگر محاسن تو دست این سوار بیفتد

توقع اثری غیر آبله نتوان داشت

مسیر پای برهنه ت اگر به خار بیفتد

چه خوب شد که لباست به میخ در نگرفت و

چه خوب شد که نشد پهلویت ز کار بیفتد

اگر چه سوخت حریمت ولی ندید نگاهت

ز گوش دخترکان تو گوشوار بیفتد

هنوز هم که هنوز است جلوه های تو جاری ست

که آفتاب، محال است در حصار بیفتد

میلاد حسنی

نه حرف من سخن هر فقیه آگاه است

عزای حضرت صادق شعائر الله است

بهشت مقصد هر دسته ی عزاداری ست

سلوک شیعه در این شاهراه، کوتاه است

مدینه منتظر دسته های سینه زنی ست

مدینه چشم به راه بقیة الله است

به ذوالفقار قسم فتح مکه نزدیک است

به شرطه ها برسانید بدر در راه است

بقیع جنت الاعلاست در سراسر روز

بقیع عرش خداوند در سحرگاه است

چراغ را چه حضوری در آن حریم شگفت

که ماه بنده و خورشید عبد درگاه است

چه شمع ها به بقیع از خجالت آب شدند

نگاه کردن قبر غریب، جانکاه است

به جعفر ابن محمد چنین نخواهد ماند

مدینه چشم به راه بقیة الله است

انتهای پیام/