به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نیمی از ماه مبارک رمضان گذشته است و من هنوز درگیر عادت های زشت ام، هنوز شیرینی غلبه بر نفسم را نچشیده ام، هنوز آن تواضع، خشوع و بندگی را در خود احساس نمی کنم، زود عصبی می شوم و با کمترین ناملایمتی از کوره در می روم و تحمل اندک بی مهری و بی توجهی از جانب دیگران را ندارم.

۱۵ روز از روزه داری و قرائت قرآنم در این ماه عزیز گذشته و ترس عمیقی امانم را بریده، ترس از اینکه نکند روزهای باقی مانده هم بگذرد و من به أحسن الحال نرسم، خود را کنار صفوف نماز عید سعید فطر ببینم و از غفران پروردگارم بهره مند نشده باشم، می ترسم و این ترس مرا به راه امان رهنمون می کند و هرگز نباید از این ترس ترسید.

این سحر را به این امید از خواب برخاستم که در نسیم دل انگیر ولادت کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام قلب مرده ام حیات یابد که من بسیار محتاج این نسیم و نوازش های دل انگیزش هستم و مشتاقانه از خداوند منان می خواهم مرا پیوسته در معرض این نسیم های الهی قرار دهد، چنانچه فرمود: «إن لربکم فی أیام دهرکم نفحات ألا فتعرضوا له؛ به درستی که پروردگارتان را در ایام روزگار شما نسیم هایی است، آگاه باشید و خود را در معرض آنها قرار دهید.»

من به یقین می دانم پانزدهم ماه مبارک رمضان که یادآور روز ولادت با سعادت سرور جوانان بهشت امام حسن علیه السلام است، از همان روزهایی است که باید با توسل به امام نیکویی ها، خود را در معرض لطف و رحمت بی کران آن بی همتا قرار داد و با تمام وجود او را خواند و از او خواست که:

«اللهم ارزقنی فیه طاعة الخاشعین، و اشرح فیه صدری بإنابة المخبتین، بأمانک یا أمان الخائفین؛ خدایا در این ماه طاعت فروتنان را نصیبم کن، و سینه ام را برای انابه همانند بازگشت خاضعان باز کن، به امان دادنت ای امان ده هراسندگان.»

* حجت الاسلام احمد صادقی، استاد حوزه و دانشگاه

انتهای پیام/