به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بنی اسرائیل که در قرآن از آن ها با عنوان یهود نیز یاد می شود، در واقع همان گروهی هستند که حضرت موسای نبی آنها را از چنگال ظالمانه فرعون رهانید و خداوند نیز پس از آن، این قوم را با انواع و اقسام نعمت های زمینی و آسمانی بهره مند کرد و ارض مقدس را به ارزانی شان در آورد، اما آنها همواره راه لجاجت و بدرفتاری و نیز فساد و تباهی را پیش گرفتند تا جایی که پس از آن همه محبت هایی که از خداوند به واسطه موسای نبی دیده و چشیده بودند و از بند اسارت فرعونیان رها شده بودند، با اولین فتنه، مسیر گوساله پرستی را پیش گرفتند. همچنین در مواقعی که موسای نبی آن ها را به جنگ با دشمن فرا می خواند با انواع بهانه ها از امر پیامبرشان رویگردان می شدند و آن زمان که نعمت های بهشتی خداوند را دیدند، کفران نعمت کردند. به خاطر خصلت های پستی که داشتند، خداوند بارها آنها را مورد عقوبت و تنبیه قرار می داد و البته هر بار حضرت موسی علیه السلام واسطه شفاعت قوم خویش می شد. این قوم پس از موسای نبی از حماقت خود دست بر نداشتند و به تصریح قرآن، کتاب مقدس خویش را مورد تحریف قرار دادند و در زمان عیسی علیه السلام سعی کردند این رسول درگاه خداوند را از سر راه بردارند که البته با مکر خداوند موفق به این کار نشدند و امر برایشان مشتبه شد و دیگری را به صلیب کشیدند؛ همچنان که همین عده بودند که به مریم سلام الله علیها مادر عیسای نبی به دلیل نوزادی که در رحم داشت، تهمت و افترا زدند.

وضعیت آنها نیز در صدر اسلام برای همگان واضح است. همان رفتاری که با پیامبر خویش داشتند، در قبال رسول اکرم صلی الله علیه و آله به کار گرفتند و بارها عهد خود را شکستند و به واسطه همکاری با دشمنان و مشرکان سعی داشتند ریشه اسلام را از بین ببرند، اما هر بار از سوی خاتم الأنبیاء سرکوب و منکوب شدند. در نهایت اینکه خداوند بدترین دشمنان اسلام و مؤمنان را همین گروه معرفی کرده، می فرماید «لتجدن أشد الناس عداوة للذین آمنوا الیهود والذین أشرکوا»؛ یقینا سرسخت ترین مردم را در کینه و دشمنی نسبت به مؤمنان، یهودیان و مشرکان خواهی یافت.

بنابراین لجاجت، خباثت، فساد و گناهانی همچون افترا و تهمت به انبیاء و اولیاء و همچنین کفران نعمت و بدعهدی و آتش افروزی جزو ذات بنی اسرائیل بوده و هست. البته در بین آنها افراد رشد یافته ای بودند که اکنون در بین یهودیان به عنوان خاندان هایی با اصالت و معنوی شناخته می شوند. خداوند درباره ایشان می فرماید «ذٰلک بأن منهم قسیسین ورهبانا وأنهم لا یستکبرون»؛ یعنی «(البته) گروهی از آنان کشیشان دانشمند و عابدان خدا ترس اند، و آنان [در پیروی از حق] تکبر نمی کنند.

اکنون در ادامه، به ۴ شاخصه از خصلت های پست یهودیان صهیونیست منطبق بر قرآن اشاره می کنیم.

۱- تقابل با خدا و کفر:

۶۴ مائده: «و قالت الیهود ید الله مغلولة غلت أیدیهم و لعنوا بما قالوا بل یداه مبسوطتان ینفق کیف یشاء و لیزیدن کثیرا منهم ما أنزل إلیک من ربک طغیانا و کفرا …»

و یهود گفتند: دست [قدرت] خدا [نسبت به تصرف در امور آفرینش، تشریع قوانین و عطا کردن روزی] بسته است. دست هاشان بسته باد و به کیفر گفتار باطلشان بر آنان لعنت باد. بلکه هر دو دست خدا همواره گشوده و باز است [به هر چیز و به هر کس] هر گونه بخواهد، روزی می دهد. و مسلما آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده است، بر سرکشی و کفر بسیاری از آنان می افزاید.

در این آیه، نمونه ای بیان شده که یهود می گفتند: دست خدا بسته است ودیگر نمی تواند به ما قدرت وشوکت بدهد، آن گونه که در گذشته قدرت داشتیم. در روایات آمده است که این آیه، عقیده ی یهود را نسبت به قضا و قدر و سرنوشت بیان می کند. چون یهود می پنداشتند در آغاز آفرینش دست خدا باز بود، اما پس از آنکه همه چیز را آفرید، دست او بسته شد. امام صادق علیه السلام در توضیح این آیه فرمود: عقیده ی یهود این بود که خداوند بعد از آفرینش، از تدبیر امور کناره گیری کرده است و چیزی را کم یا زیاد نمی کند. «و لکنهم قالوا قد فرغ من الأمر فلا یزید و لا ینقص.» (تفسیر نور حجت الاسلام قرائتی، جلد ۲ - صفحه ۳۳۰)

۲- کفران آیات و قتل انبیاء:

از بدترین خصلت های یهود است که بارها موجبات عذاب آنها را در طول تاریخ فراهم آورده است. خداوند می فرماید «و إذ قلتم یا موسی لن نصبر علی طعام واحد فادع لنا ربک یخرج لنا مما تنبت الأرض من بقلها و قثائها و فومها و عدسها و بصلها قال أ تستبدلون الذی هو أدنی بالذی هو خیر اهبطوا مصرا فإن لکم ما سألتم و ضربت علیهم الذلة و المسکنة و باؤ بغضب من الله ذلک بأنهم کانوا یکفرون بآیات الله و یقتلون النبیین بغیر الحق ذلک بما عصوا و کانوا یعتدون»؛ یعنی «و چون گفتید: «ای موسی، هرگز بر یک [نوع] خوراک تاب نیاوریم، از خدای خود برای ما بخواه تا از آنچه زمین می رویاند، از [قبیل] سبزی و خیار و سیر و عدس و پیاز، برای ما برویاند.» [موسی] گفت: «آیا به جای چیز بهتر، خواهان چیز پست ترید؟ پس به شهر فرود آیید، که آنچه را خواسته اید برای شما [در آنجا مهیا]ست.» و [داغ] خواری و ناداری بر [پیشانی] آنان زده شد، و به خشم خدا گرفتار آمدند؛ چرا که آنان به آیات خدا کفر ورزیده بودند و پیامبران را به ناحق می کشتند؛ این، از آن روی بود که سرکشی کرده و از حد درگذرانیده بودند.» در این آیه عصیان خدا و پیامبر خدا و نیز تعدی یا تجاوز به احکام تورات پایه تمام اعمال پست آنها شمرده شده است.

۳- آتش افروزی:

خداوند در قرآن از قوم یهود به عنوان آتش افروزان یاد می کند؛ یعنی خوی وحشی گری که مدام به دنبال جنگ طلبی و جنگ افروزی هستند، لذا می فرماید «کلما أوقدوا نارا للحرب أطفأها الله»؛ یعنی هرگاه خواستند آتشی برای جنگ برافروزند، خداوند آن را خاموش کرد. این ویژگی آنها مخصوصا در دوران طلایی اسلام نمود زیادی داشت، چرا که آنها ابهت پوشالی خود را شکسته شده دیدند و با ترفندهای مختلف سعی در بازیابی قدرت خویش داشتند تا جایی که چندین نبرد را متحمل پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و مسلمانان کردند.

در عصر حاضر نیز آنها عقده و کینه دیرینه خود را با اشغال فلسطین و کشتار بی امان مردم این سرزمین نمایان کردند و با ادعای واهی خود مبنی بر حق حاکمیت بر «سرزمین مقدس» و با محدوده «نیل تا فرات» خویش وحشی گری، تکبر و جنگ افروزی خود را به منصه ظهور گذاشتند.

۴- فسادطلبی:

یکی دیگر از خصلت های پستی که در قرآن از قوم یهود یاد می شود، فسادطلبی است که چند آیه ای را به خود اختصاص داده است. خداوند این ویژگی را در همان آیه ۶۴ مائده در کنار آتش افروزی قرار می دهد تا نشان دهد دو بال آنها جهت قدرت نمایی و بروز خصلت تکبرشان، آتش افروزی و فساد است، لذا فرمود «کلما أوقدوا نارا للحرب أطفأها الله و یسعون فی الأرض فسادا و الله لا یحب المفسدین.» یعنی هر زمان آتشی را برای جنگ [با اهل ایمان] افروختند، خدا آن را خاموش کرد، و همواره در زمین برای فساد می کوشند، و خدا مفسدان را دوست ندارد.

در آیه ۴ اسراء نیز خداوند دو فساد بزرگ را به بنی اسرائیل نسبت داده، می فرماید «و قضینا إلی بنی إسرائیل فی الکتاب لتفسدن فی الأرض مرتین و لتعلن علوا کبیرا»؛ یعنی «و به سوی بنی اسرائیل این حکم را قطعی کردیم که: «قطعا دو بار در زمین فساد خواهید کرد و قطعا به سرکشی بسیار بزرگی برخواهید خاست.» در این آیه نیز قوم یهود به عنوان قومی فسادطلب یاد می شود که دنیا را با برنامه های هنجارشکنانه خود به تباهی می کشانند. بر اهل اندیشه مبرهن است که اکنون هر فسادی در گوشه گوشه این عالم خاکی بروز می کند، به پشتوانه انجمن های یهودی است؛ از فساد در عرصه فرهنگ گرفته تا فساد در غذا و آشامیدنی ها و خوردنی ها و فساد در عرصه اقتصادی و اجتماعی. خداوند در نهایت آنها را به دو باره سرکوبی فساد و در هم شکستن ابهت پوشالی آنها خبر می دهد.

انتهای پیام/