به گزارش خبرنگار دین خبرگزاری تسنیم، زیارت عاشورا از جمله زیارت های مأثور (روایی) شیعه محسوب می شود. این زیارتنامه اولین بار در کتاب کامل الزیارات جناب شیخ قولویه و بعد مصباح المتهجد شیخ طوسی به نقل از امام باقر علیه السلام نقل شده است؛ طی این روایت، «علقمه می گوید: به امام باقر علیه السلام عرض کردم: دعایی به من آموزش بده که اگر در آن روز امام حسین علیه السلام را از نزدیک زیارت کردم، آن را بخوانم و اگر نتوانستم از نزدیک زیارت کنم، از شهرهای دور و از خانه ام به سوی او با سلام اشاره کرده و آن دعا را بخوانم. امام فرمود: هر گاه که دو رکعت را به جا بیاوری و بعد از آن با سلام به سوی آن حضرت اشاره کردی، در حال اشاره تکبیر بگویی و بخوانی این زیارت را، همان دعایی را خوانده ای که فرشتگان در هنگام زیارت آن حضرت می خوانند؛ یا علقمة اذا انت صلیت الرکعتین بعد ان تومئ الیه بالسلام فقل بعد الایماء الیه من بعد التکبیر هذا القول فانک اذا قلت ذلک فقد دعوت بما یدعو به زواره من الملائکة و کتب الله لک مائة الف الف درجة و کنت کمن استشهد مع الحسین (علیه السلام) حتی تشارکهم فی درجاتهم و لا تعرف الا فی الشهداء الذین استشهدوا معه و کتب لک ثواب زیارة کل نبی و کل رسول و زیارة کل من زار الحسین (علیه السلام) منذ یوم قتل (علیه السلام) و علی اهل بیته.»

فرازهای ابتدایی این زیارت شریف را با سلام آغاز می کنیم و می گوییم: «السلام علیک یا اباعبدالله السلام علیک یابن رسول الله السلام علیک یا خیرة الله و ابن خیرته السلام علیک یابن امیرالمؤمنین و ابن سید الوصیین السلام علیک یابن فاطمة سیدة نساء العالمین»؛ سلام بر تو ای ابا عبدالله، سلام بر تو ای فرزند رسول خدا، سلام بر تو ای برگزیده خدا و فرزند برگزیده اش، سلام بر تو ای فرزند امیر مؤمنان و فرزند سید اوصیاء، سلام بر تو ای فرزند فاطمه (س) سرور زنان دو عالم.

.

بخشی از زیارت عاشورا با نوای حاج منصور ارضی ۶ اردیبهشت ماه ۱۳۹۱ ایام فاطمیه دوم حسینیه صنف لباسفروشان

«سلام» یکی از مفاهیم زیبای قرآنی و از ریشه «سلم» به معنای سلامتی و امنیت است. خداوند در قرآن این مفهوم را در جاهای مختلف به کار برده است، از جمله آنکه سرزمین ظهور را با عنوان دارالسلام یاد می کند، به انبیای خویش سلام می فرستد، مفهومی است که ملائک موت، آن را برای مؤمنان در هنگام جان ستاندن به کار می گیرند، در سوره قدر آن را به شب قدر تا طلوع فجر قائم عجل الله تعالی فرجه نسبت می دهد و سایر مواردی که در آیات متعددی از قرآن دیده می شود.

در احادیث اهل بیت علیهم السلام، «سلام» هم احکامی فقهی و شرعی دارد و هم به عنوان مفهومی معرفتی معرفی می شود؛ به عنوان نمونه جواب «سلام» واجب است، حتی اگر شخص در نماز باشد و به او سلام داده شود. ابتدا کردن به «سلام» نیز مستحب است. در این باره رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود «السلام تطوع و الرد فریضة»؛ سلام کردن، مستحب است و جواب سلام ، واجب. اینها نشان از اهمیت مفهوم سلام دارد. اما در لایه ای معرفت شناختی، وقتی به فردی «سلام» می دهیم، در واقع به او از جانب خودمان اطمینان می دهیم که در حیطه من، تو در امنیت و سلامت هستی و از جانب من به تو آسیبی نمی رسد. با این نگاه، «سلام» یک تعهد زبانی است تا به سایرین اعلام کنیم از گزند ما محفوظ اند و از سوی ما در سلامت هستند.

همچنین، سلام، ابتدای اذن ورود به مکانی است. امام حسین علیه السلام فرمود «لا تأذنوا لأحد حتی یسلم»؛ در آیه ۲۷ سوره نور می خوانیم «یا أیها الذین آمنوا لا تدخلوا بیوتا غیر بیوتکم حتیٰ تستأنسوا و تسلموا علیٰ أهلها ۚ ذٰلکم خیر لکم لعلکم تذکرون»؛ یعنی ای اهل ایمان، به خانه هایی غیر از خانه های خودتان وارد نشوید تا آنکه اجازه بگیرید، و بر اهل آنها سلام کنید، [رعایت] این [امور اخلاقی] برای شما بهتر است، باشد که متذکر شوید. (تحف العقول ۲۴۶) همچنین سلام، اسباب برکت است؛ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله «أفش السلام یکثر خیر بیتک»؛ یعنی به همه سلام بده تا خیر و برکت خانه ات زیاد شود. (الخصال: ۱۸۱/۲۴۶) از دیگر سو سلام موجبات مغفرت خدا را فراهم می آورد؛ آن حضرت در بیانی دیگر فرمود «إن من موجبات المغفرة بذل السلام و حسن الکلام»؛ یعنی یکی از موجبات مغفرت، سلام کردن و سخن نیکو گفتن است. (جامع الأخبار:۲۳۰/۵۹۱)

.

«سلام» در یک نگاه دیگر نشانی از ابراز تجدید عهد و میثاق با شخص مقابل است که این معنا درباره پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی علیهم السلام مصداق دارد. امام صادق علیه السلام در روایتی درباره مفهوم «سلام» فرمود: «و أخذ رسول الله (ص) علی جمیع الأئمة و شیعتهم المیثاق بذلک إنما السلام علیه تذکرة نفس المیثاق و تجدید له علی الله لعله أن یعجله جل و عز و یعجل السلام لکم بجمیع ما فیه؛ و پیامبر صلی الله علیه و آله از همه امامان و شیعیانشان نسبت به این امر (تبدیل زمین به ارض مقدس) میثاق گرفت و سلام بر آن حضرت، یادآوری این پیمان و تجدید آن است بر خداوند (تا خدا فرستادن سلام را بر آن حضرت تجدید کند) و تا شاید خداوند در رسیدن وقت این پیمان تعجیل کند و سلام را با تمام آنچه در پیمان بود، برای شما به شتاب آماده کند.»

بنابراین وقتی به امام حسین علیه السلام سلام می دهیم و در هر سلام، ایشان را منتسب به پیامبر، امیر مؤمنان و حضرت زهرا سلام الله علیها می کنیم، در واقع مجموعه ای از مفاهیم را در ذهن و قلبمان تداعی می کنیم، از جمله آنکه:

* شما نسبت به من در سلامت و امنیت باش و بدان از من نسبت به شما گزندی به واسطه خطا و همچنین صفات و اخلاقیات منفی نمی رسد.

* من برای ورود به حریم شما باید سلام دهم، یعنی وجودم برای شما باید سلم و امنیت باشد.

* وقتی به شما سلام می دهم، در واقع به وعده های خود نسبت به شما در عالم ذر پایبندم؛ وعده ای که طی آن عهد بستیم با شما و اهل بیت وحی باشیم و از این طریق به سمت امام زمان عجل الله تعالی فرجه برای تشکیل حکومتشان حرکت کنیم.

با این توصیف، شهدای کربلا و در رأس ایشان حضرت عباس علیه السلام تمام وجودشان سلام بود، لذا صادقانه ترین سلام را به مولای خویش تقدیم کردند، به این نشان که تا آن حضرت بود، امام حسین علیه السلام نگرانی در دل نسبت به اهل حرم نداشت و آنچنان به وعده خود عمل کردند که امام حسین علیه السلام وعده رجعت در عصر ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه را به ایشان و یاران دادند تا مأموریت خود را در ادای کامل مفهوم «سلام» محقق کنند و از این طریق وارد دار السلام سرزمین ظهور شوند.

انتهای پیام/