ایسنا/یزد دانشجوی یزدی که بعدها به پدر معماری اصیل و سنتی ایران شهره شد، در اعتراض به شیوه ی آموزش مدرسان فرانسوی و بی توجهی شان به معماری ایرانی، تحصیلات دانشگاهی را رها کرد.

«حسین مسرت» در گفت وگو با خبرنگار ایسنا از استاد «محمدکریم پیرنیا» استاد دانشگاه، محقق، نویسنده و نظریه پرداز معماری ایرانی به عنوان یکی از ناموران یزد یاد کرد و در موردش گفت: محمدکریم در ۲۵ شهریور ۱۲۹۹ هجری شمسی در خانواده ای اصیل در یزد که حاصل پیوند استاد «میرزا صادق خان نائینی» (از دانشمندان نامی نائین) و بانو رحیمی (خواهر محمدصادق خان رحیمی) بود، به دنیا آمد.

وی در مورد روند تحصیلات وی نیز گفت: محمدکریم نخست راهی دبستان اسلام و سپس مدرسه ی دولتی یزد شد و سپس در دبیرستان ایرانشهر در رشته ی عملی مدرک متوسطه ی خود را اخذ کرد. آنگاه در سال ۱۳۱۹ راهی تهران شد و با وجود پیشرفت خوبی که در ادبیات فارسی داشت، در رشته ی معماری دانشکده ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران ثبت نام کرد.

این پژوهشگر یزدی افزود: اما هنوز دانشگاه را به پایان نرسانده بود که در اعتراض به شیوه ی آموزش مدرسان فرانسوی و بی توجهی به معماری ایرانی در سال ۱۳۲۴، آن مکان را رها کرد و با عشق و علاقه ای که از کودکی به معماری و معماران اصیل ایرانی داشت، به پای تجربه ی استادان نامی این رشته نشست و درس ها و آزموده ها را فرا گرفت.

وی خاطرنشان کرد: پیرنیا طی سال های ۱۳۳۲ تا ۱۳۵۰ با طرحی نو «نظام مدرسه سازی ایران» را دگرگون کرد؛ طرحی که بعدها یونسکو نیز آن را پذیرفت و به کشورهای جهان سوم معرفی کرد.

مسرت ادامه داد: پیرنیا در سال ۱۳۴۴ به وزارت فرهنگ و هنر رفت و پس از تشکیل «سازمان ملی حفاظت آثار باستانی» راهی آن مکان شد و طی سال های ۱۳۴۴ تا ۱۳۷۶ که مدام با آثار تاریخی ایران سر و کار یافت، به ریزه کاری ها و تجارب معماران ایرانی دست یافت و موفق شد آن ها را در مقالات گوناگون خود بازتاباند که حاصل آن تهیه، تدوین و نظارت بر ۱۰ جلد کتاب و بیش از ۵۰ مقاله در زمینه ی هنر و معماری ایران است.

وی از معروف ترین کتب استاد پیرنیا به «راه و رباط»، «شیوه های معماری ایرانی»، «آشنایی با معماری اسلامی ایران» و «هندسه در معماری» اشاره کرد و از کارهای به یادماندنی وی به غیر از تألیف و تدریس معماری را «بازیافت مسجد جامع فهرج» به عنوان نخستین مسجد اسلامی جهان در سده ی نخست هجری، خواند.

محقق قرهنگ عامه یزد با بیان این که در سال ۱۳۷۳ هجری شمسی به پاس خدمات استاد پیرنیا از سوی دانشگاه تهران دکترای افتخاری به او اهدا شد، گفت: این هنرمند فرزانه که شاعری دلسوخته نیز بود و سال ها در محافل گوناگون از ارزش معماری مکتب یزد، دفاع می کرد، سرانجام در نهم شهریور ۱۳۷۶ هجری شمسی رخت به دیار جاوید کشید و بنا بر سفارش خودش در شهر یزد و در محل دانشکده معماری این شهر، در خاک آرمید.

انتهای پیام