به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، نمرود یکی از پادشاهان جبار و ستمگر تاریخ شمرده می شود که در دوران ابراهیم نبی (ع) در بابل حکمرانی می کرد. امام صادق علیه السلام در روایتی فرمود «پادشاهان زمین چهار تا از مؤمنان و کافران بودند: از مؤمنان: سلیمان بن داود و ذوالقرنین و از کافران: نمرود و بخت النصر بودند؛ ملک الأرض کلها أربعة مؤمنان و کافران فأما المؤمنان فسلیمان بن داود و ذو القرنین و الکافران نمرود و بختنصر» (الخصال، ج۱، ص۲۵۵) او اولین کسی است که ادعای ربوبیت کرد و با ابراهیم علیه السلام در این خصوص محاجه کرد.

در یکی از داستان های مربوط به مواجهه نمرود با ابراهیم نبی آمده است، ایشان زمانی که گردن افرازی و تکبر نمرود را مشاهده کرد به او گفت: پروردگار من کسی است که زنده می کند و می میراند. بر اساس روایات، نمرود خیره سرانه پاسخ داد من هم این کار را انجام می دهم. سپس از زندان دو نفر را بیرون آورد؛ یکی را کشت و دیگری را آزاد کرد. ابراهیم (ع) در عوض فرمود خداوند خورشید از مشرق بیرون آورده و از مغرب پایین می برد. در این لحظه بود که بهت و حیرت و عصبیت نمرود را فروگرفت.۱

مضاف بر اینکه تا پیش از این معجزه گلستان شدن آتش بر ابراهیم علیه السلام را به وضوح دیده بود. بالاخره با وجود این همه خباثت ها و تکبری که نمرود داشت، خداوند به واسطه پشه ای که وارد بینی و مغزش شد، او را از پای در آورد و خدا اینگونه بینی نمرودیان را به زمین می ساید. از امیرالمؤمنین علیه السلام نقل است «روز چهارشنبه ابراهیم در آتش انداخته شد و روز چهارشنبه منجنیق مهیا شد؛ روز چهارشنبه هم خداوند پشه را بر نمرود مسلط کرد؛ یوم الأربعاء ألقی إبراهیم ع فی النار و یوم الأربعاء وضعوا المنجنیق … یوم الأربعاء سلط الله علی نمرود البقة» (الخصال، ج۲، ص۳۸۸)

امام صادق علیه السلام نیز ضمن روایتی فرمود «خداوند پشه را وسیله ای برای خوار کردن یکی از جباران متمرد و منکر ربوبیت خود کرد. خدا ضعیف ترین خلق خود را بر او مسلط کرد تا قدرت و عظمت خود را به او بنمایاند و آن همان پشه ای بود که از بینی داخل مغزش شده و او را کشت؛ فأما البعوض … و أهان بها جبارا تمرد علی الله و تجبر و أنکر ربوبیته فسلط الله علیه أضعف خلقه لیریه قدرته و عظمته و هی البعوض فدخلت فی منخره حتی وصلت إلی دماغه فقتلته». (الإحتجاج علی أهل اللجاج (للطبرسی)، ج۲، ص۳۴۲)

-------

پاورقی:

۱ «أ لم تر إلی الذی حاج إبراهیم فی ربه أن آتاه الله الملک إذ قال إبراهیم ربی الذی یحیی و یمیت قال أنا أحیی و أمیت قال إبراهیم فإن الله یأتی بالشمس من المشرق فأت بها من المغرب فبهت الذی کفر و الله لا یهدی القوم الظالمین؛ آیا از [حال] آن کس که چون خدا به او پادشاهی داده بود [و بدان می نازید، و] با ابراهیم درباره پروردگارش محاجه می کرد، خبر نیافتی؟ آنگاه که ابراهیم گفت: «پروردگار من همان کسی است که زنده می کند و می میراند.» گفت: «من [هم] زنده می کنم و [هم] می میرانم.» ابراهیم گفت: «خدا[ی من] خورشید را از خاور برمی آورد، تو آن را از باختر برآور.» پس آن کس که کفر ورزیده بود مبهوت ماند و خداوند قوم ستمکار را هدایت نمی کند.». / آیه۲۵۸ سوره بقره

انتهای پیام/