به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ما انسان ها آموختیم از خدمات و محبت های دیگران تقدیر کنیم و اگر توانایی نداشتیم مشابه آن را ادا کنیم، تشکر زبانی داشته باشیم. در قبال خداوند چنین حالتی داریم؛ چرا که توانایی ادای شکر نعمت هایی که او به ما ارزانی داشته، برایمان میسر نیست؛ او خالق ماست و پشت هر نعمتی، نعمت دیگری عطا می کند. به تعبیر امام سجاد علیه السلام «هرگاه بگویم حمد مخصوص توست، برای همین جمله لازم است دوباره بگویم حمد مخصوص تو است». اما بر اساس سنت هایی که خدا در عالم قرار داده، هرکه شکر کند، خداوند نعمتش را برای او مضاعف می کند. در آیه۷ سوره ابراهیم می خوانیم «و إذ تأذن ربکم لئن شکرتم لأزیدنکم و لئن کفرتم إن عذابی لشدید»؛ یعنی و آنگاه که پروردگارتان اعلام کرد که اگر شکر کنید، [نعمت] شما را افزون خواهم کرد و اگر ناسپاسی داشته باشید، قطعا عذاب من سخت خواهد بود.» از این قانون الهی می توان در افزایش رزق مادی و معنوی بهره برد؛ همچنان که خداوند به کفرکنندگان نعمت هم وعده عذاب دنیوی و اخروی داده است.

در اطراف خود می بینیم افرادی که یا صاحب امکانات و نعمتند، اما کفر نعمت می کنند و اهل نق زدن هستند، یا افرادی که به هر دری می زنند تا بودجه ی ماهانه شان افزایش یابد، اما با هر نعمت، شکر آن را ادا نمی کنند و تصورشان این است که با تدابیر خودشان به نوایی رسیدند و یا افرادی که در خوشی و ناخوشی شکر خدا از زبان شان نمی افتد و در اصل، این مسئله فرهنگشان شده است. بنابراین یاد نعمت و شکرگزاری آنها یکی از اصول سبک زندگی اسلامی است که متأسفانه گاهی در وجودمان به صورت بایسته نهادینه نشده است، اما با اندکی تمرین می توان به این کار مبادرت کرد و از ثمرات این موهبت الهی بهره برد.

امام کاظم علیه السلام در روایتی فرمود «التحدث بنعم الله شکر و ترک ذلک کفر، فاربطوا نعم ربکم بالشکر وحصنوا اموالکم بالزکاة»؛ یعنی یاد نعمت های الهی «شکر» و ترک آن، ناسپاسی و کفر است. پس نعمت های پروردگار را به شکر پیوند دهید، ودارایی های خود را با پرداخت زکات، حفظ کنید.

بر اساس این روایت امام کاظم علیه السلام، مقدمه شکر نعمت، ذکر نعمت است. نکته دیگر اینکه نعمت های خدا را باید به شکر نعمت پیوند داد، به این معنا که هیچ نعمتی در اطراف خود نبینیم مگر اینکه شکر آن را ادا کنیم و اگر این نعمت به صورت اموال است، با پرداخت زکاتش، آن را حفظ کنیم.

انتهای پیام/