به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در عصری که مظاهر دنیای مدرن بر زندگی بشر سایه انداخته و زمینه های غفلت از یاد خدا را بیشتر از گذشته مهیا کرده است، مرور معجزات، کرامات و فضائل خوبان بشر و در رأس آنها پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و اهل بیت پاک ایشان، تا حد زیادی می تواند نیاز روح و جان ما در راستای اتصال به قدرت بی منتهای خداوند و دریای رحمت پروردگار را فراهم کند.

از جمله این معجزات، مربوط به روایتی از امام جواد علیه السلام درباره دعای پدر بزرگوارشان برای بارش باران یا «نماز استسقاء» است. امام حسن عسکری از پدر بزرگوارش امام هادی و ایشان از امام جواد علیهم السلام نقل می کند:

هنگامی که مأمون به زور پدرم امام رضا علیه السلام را ولی عهد خویش کرد آسمان بخیل شد و باران نبارید مدتی در آن سال این گونه بود و خشکسالی در خراسان اتفاق افتاده پس بعضی از مردم و اطرافیان مأمون گفتند: این غضب خدا است که به ما غضب کرده و آن به خاطر این است که امام رضا ولیعهدی را پذیرفته است. وقتی این گفته ها به گوش مأمون رسید مأمون ناراحت شد و به امام رضا گفت: به راستی که باران از ما مدتی قطع شده و زمین های ما خشک شده است اگر می توانی دعا کن تا خداوند متعال برما منت بنهد و به برکت دعای تو باران به ما بفرستد. امام رضا علیه السلام فرمود: این کار را می کنم. مأمون گفت: چه وقت این کار را می کنی؟ امام رضا فرمود: روز دوشنبه. امام جواد علیه السلام فرمود: درخواست مأمون از پدرم در مورد دعا کردن برای باران روز جمعه بود. سپس امام رضا علیه السلام فرمود: دیشب در رؤیای صادقه جدم رسول خدا صلی الله علیه و آله همراه جدم امیرالمؤمنین علیه السلام نزدم آمدند و رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: ای فرزند دلبندم، تا روز دوشنبه صبر کن پس به صحرا برو و در آنجا نماز استسقاء را اقامه کن، سپس دعا کن که خداوند متعال دعایت را مستجاب می کند و باران برای آنها می فرستد و همچنین از فضل و کرم و علوم خودت به آنها بگو و نیز به آنها بگو که در روز دوشنبه باران خواهد آمد تا به فضل و کرامت و نزد پروردگار جهانیان آگاهی پیدا کنند.

وقتی روز دوشنبه رسید پدرم به طرف صحرا حرکت کرد و خلایق نیز به صحرا رفتند. بعد از اقامه کردن نماز استسقاء ایشان بر فراز تپه ای رفت و دستان مبارک خویش را به آسمان برد و ذکر ثنای خدای تبارک و تعالی و درود فرستادن بر محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم گفت، سپس عرض کرد: خدایا، ای پروردگار من، به راستی که تو مقام و منزلت ما اهل بیت علیهم السلام را نزد مردم بزرگ شمردی و به آنها فرمودی که به ما متوسل شوند تا برای آنها دعا کنیم. ای خدای من، به راستی که اکنون آنها همان گونه که به آنها امر فرمودی به ما متوسل شده اند و آنها امید دارند که فضل و رحمت و بخشش تو به آنها برسد و نیز امیدوارند که از روی احسان و کرم و نعمت به آنها جواب بدهی، پس بر آنها باران بفرست باران سراسری نه باران همراه با طوفان یا باد شدید که ابرها را از هم دور می کند اما ابتدا بارش باران برای آنها بعد از اینکه آنها از اینجا رفتند و در منزل های خود و قرارگاه های خود ساکن شدند.

امام جواد علیه السلام می فرماید: به خدایی که محمد صلی الله علیه و آله را به حق به پیامبری برگزید قسم، بعد از اتمام دعای ایشان بادی وزید و ابرها نمایان شدند و رعد و برق شدیدی ایجاد شد در آن وقت مردم خواستند به منازل خود برگردند یا از باران در جای امن باشند. امام رضا علیه السلام به آنها فرمود: صبر کنید و آرام باشید، به راستی که این ابر بارانزا متعلق به شما نیست بلکه متعلق به فلان مکان است. و آن ابر می رفت و همچنان ابری می آمد و ایشان می فرمود: این متعلق به شما نیست؛ بلکه متعلق به فلان جا و مکان است تا وقتی که ۱۰ ابر باران زا از آنجا گذشتند وقتی ابر باران زای یازدهم آمد امام رضا به مردم فرمود: این ابر متعلق به شما است که خداوند آن را برای شما فرستاده است، پس شکرگزار نعمت الهی باشید، بلند شوید و به منازل و قرارگاه های خود بروید؛ زیرا این باران شدید بوده و برای جسم شما ضرر دارد و این ابر باران زا نمی بارد تا وقتی که شما در مساکن خود قرار بگیرید، سپس خیر و برکت بی پایان خداوند متعال بر شما نازل می شود. امام رضا علیه السلام از فراز تپه پایین آمد و به منزل خویش بازگشت و همچنان آن ابر باران زا نبارید تا وقتی که تمام مردم در منازل خویش استقرار کردند در آن وقت بود که باران شدیدی آمد و از آن باران تمام قنات ها و چاه ها و حوضچه ها و رودها و رودخانه ها و … پر شد. بعد از اتمام باران مردم گفتند: این باران به برکت حضرت امام رضا علیه السلام فرزند رسول صلی الله علیه و آله و یکی از کرامات آن بزرگوار از طرف خدای تبارک و تعالی است. امام رضا علیه السلام نزد آنها رفت و عده زیادی نیز نزد آن بزرگوار رفتند و در آنجا جمع شدند.

امام رضا علیه السلام به آنها فرمود:

ای مردم، تقوای خداوند پیشه کنید به خاطر نعمتی که به شما داده است؛ یا أیها الناس اتقوا الله فی نعم الله علیکم

و با ظلم و ستم و گناه نعمت های خداوند را از خود دور نکنید؛ فلا تنفروها عنکم بمعاصیه

بلکه با طاعت و شکرگزاری نعمت های خدا را برای خود دائمی کنید؛ بل استدیموها بطاعته و شکره علی نعمه و أیادیه

و بدانید که شما شکر نمی کنید بعد از ایمان به خدا و پیامبرش و اعتراف به حقوق اولیای خدا از آل محمد صلی الله علیه و آله به چیزی بهتر از کمک به برادران مؤمن خود در مسائل دنیا که راهی است به سوی بهشت پروردگار آنها؛ هر که چنین کاری را بکند از اولیای خاص خدا است؛ و اعلموا أنکم لا تشکرون الله تعالی بشیء بعد الإیمان بالله و بعد الاعتراف بحقوق أولیاء الله من آل محمد رسول الله ص أحب إلیه من معاونتکم لإخوانکم المؤمنین علی دنیاهم التی هی معبر لهم إلی جنان ربهم فإن من فعل ذلک کان من خاصة الله تبارک و تعالی.

آنچه در این روایت جلب توجه می کند، رجوع به اهل بیت وحی در مواقع اضطراری و نیز توجه و توسل به آن انوار مقدس الهی است. امام رضا علیه السلام نیز در ابتدای دعا به این نکته اینگونه توجه می دهند «ای پروردگار من، به راستی که تو مقام و منزلت ما اهل بیت علیهم السلام را نزد مردم بزرگ شمردی و به آنها فرمودی که به ما متوسل شوند تا برای آنها دعا کنیم.» منتها هر اندازه این توسل با پیوست تقوای الهی همراه باشد، دعای انسان به اجابت نزدیک تر خواهد بود؛ شاید آیه۳۵ سوره مائده گویای همین دو مسئله باشد، آنجا که فرمود «یا أیها الذین آمنوا اتقوا الله و ابتغوا إلیه الوسیلة …» یعنی ای اهل ایمان، تقوای خدا داشته باشید و به سوی او وسیله بجویید.

نکته ی دیگری که امام رضا علیه السلام به آن اشاره داشتند، اهمیت تقوای الهی در قبال نعمت های خداوند و جلب برکات و دوری از معصیت هاست؛ جامعه ای که در آن تقوا کمرنگ و سایه گناه گسترده شده باشد، محکوم به محرومیت است، اما جامعه ای که تقوا و ایمان را پیشه راه خود کند، موجب جلب نعمت های خداوند می شود. این حقیقت را در آیه۹۶ سوره اعراف اینگونه می خوانیم «و لو أن أهل القری آمنوا و اتقوا لفتحنا علیهم برکات من السماء و الأرض و لکن کذبوا فأخذناهم بما کانوا یکسبون» یعنی و اگر مردم شهرها ایمان آورده و به تقوا گراییده بودند، قطعا برکاتی از آسمان و زمین برایشان می گشودیم ولی تکذیب کردند؛ پس به [کیفر] دستاوردشان [گریبان] آنان را گرفتیم.»

انتهای پیام/