به گزارش خبرنگار حوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،سوره عنکبوت بیست و نهمین سوره جزء بیست و یکم و از سوره های مکی قرآن کریم است.

این سوره درباره توحید، نشانه های خدا در آفرینش، مبارزه با شرک سخن گفته و برای دلداری به مسلمانان کم تعداد در آغاز اسلام، سرنوشت برخی از پیامبران پیشین را گزارش می دهد.

سوره عنکبوت به عظمت قرآن و دلالیل حقانیت پیامبر (ص) و لجاجت مخالفان می پردازد.

خدواند در مشهورترین آیات سوره عنکبوت آیه ۴۱ و ۵۷؛ تکیه کردن کافران به بت ها را به عنکبوت و خانه سست عنکبوت تشبیه کرده و هشدار داده است که هر انسانی مرگ را می چشد و به سوی خداوند برمی گردد.

پیامبر (ص) درباره فضیلت سوره عنکبوت می فرماید: هر کس سوره عنکبوت را بخواند به تعداد همه مؤمنان و همه منافقان ده حسنه به او داده می شود.

امام صادق (ع) نیز در این باره فرمودند: هر کس سوره عنکبوت و روم را در شب بیست و سوم ماه رمضان قرائت کند سوگند به خدا که از اهل بهشت است و من هیچ کس را از این مسئله استثنا نمی کنم و نمی ترسم که خداوند در این سوگند قاطع من، گناهی بر من بنویسد و مسلما این دو سوره در پیشگاه خدا بسیار ارج دارد.

فایل صوتی تلاوت سوره عنکبوت با صدای عباس امام جمعه

متن سوره عنکبوت همراه با ترجمه

بسم الله الرحمن الرحیم

به نام خدای بخشاینده مهربان

الم ﴿١﴾

الف، لام، میم (۱)

أحسب الناس أن یتر کوا أن یقولوا آمنا و هم لا یفتنون ﴿٢﴾

آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها می شوند و مورد آزمایش قرار نمی گیرند؟ (۲)

و لقد فتنا الذین من قبلهم ۖ فلیعلمن الله الذین صدقوا ولیعلمن الکاذبین ﴿٣﴾

و به یقین کسانی را که پیش از اینان بودند آزمودیم تا خدا آنان را که راست گفته اند معلوم دارد و دروغگویان را نیز معلوم دارد (۳)

أم حسب الذین یعملون السیئات أن یسبقونا ۚ ساء ما یحکمون ﴿٤﴾

آیا کسانی که کارهای بد می کنند می پندارند که بر ما پیشی خواهند جست؟ چه بد داوری می کنند (۴)

من کان یر جو لقاء الله فإن أجل الله لآت ۚ و هو السمیع العلیم ﴿٥﴾

کسی که به دیدار خدا امید دارد بداند که اجل او از سوی خدا آمدنی است و اوست شنوای دانا (۵)

و من جاهد فإنما یجاهد لنفسه ۚ إن الله لغنی عن العالمین ﴿٦﴾

و هر که بکوشد تنها برای خود می کوشد زیرا خدا از جهانیان سخت بی نیاز است (۶)

و الذین آمنوا و عملوا الصالحات لنکفر ن عنهم سیئاتهم و لنجزینهم أحسن الذی کانوا یعملون ﴿٧﴾

و کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند قطعا گناهانشان را از آنان می زداییم و بهتر از آنچه می کردند پاداششان می دهیم (۷)

و وصینا الإنسان بوالدیه حسنا ۖ و إن جاهداک لتشر ک بی ما لیس لک به علم فلا تطعهما ۚ إلی مر جعکم فأنبئکم بما کنتم تعملون ﴿٨﴾

و به انسان سفارش کردیم که به پدر و مادر خود نیکی کند ولی اگر آن ها با تو درکوشند تا چیزی را که بدان علم نداری با من شریک گردانی از ایشان اطاعت مکن سرانجامتان به سوی من است و شما را از حقیقت آنچه انجام می دادید باخبر خواهم کرد (۸)

و الذین آمنوا و عملوا الصالحات لندخلنهم فی الصالحین ﴿٩﴾

و کسانی که گرویده و کارهای شایسته کرده اند البته آنان را در زمره شایستگان درمی آوریم (۹)

و من الناس من یقول آمنا بالله فإذا أوذی فی الله جعل فتنة الناس کعذاب الله ولئن جاء نصر من ر بک لیقولن إنا کنا معکم ۚ أولیس الله بأعلم بما فی صدور العالمین ﴿١٠﴾

و از میان مردم کسانی اند که می گویند: به خدا ایمان آورده ایم و چون در راه خدا آزار کشند آزمایش مردم را مانند عذاب خدا قرار می دهند و اگر از جانب پروردگارت پیروزی رسد حتما خواهند گفت: ما با شما بودیم آیا خدا به آنچه در دلهای جهانیان است داناتر نیست؟ (۱۰)

و لیعلمن الله الذین آمنوا و لیعلمن المنافقین ﴿١١﴾

و قطعا خدا کسانی را که ایمان آورده اند می شناسد و یقینا منافقان را نیز می شناسد (۱۱)

و قال الذین کفر وا للذین آمنوا اتبعوا سبیلنا ولنحمل خطایاکم و ما هم بحاملین من خطایاهم من شیء ۖ إنهم لکاذبون ﴿١٢﴾

و کسانی که کافر شده اند به کسانی که ایمان آورده اند می گویند: راه ما را پیروی کنید و گناهانتان به گردن ما ولی چیزی از گناهانشان را به گردن نخواهند گرفت قطعا آنان دروغگویانند (۱۲)

و لیحملن أثقالهم و أثقالا مع أثقالهم ۖ و لیسألن یوم القیامة عما کانوا یفتر ون ﴿١٣﴾

و قطعا بارهای گران خودشان و بارهای گران دیگر را با بارهای گران خود برخواهند گرفت و مسلما روز قیامت از آنچه به دروغ برمی بستند پرسیده خواهند شد (۱۳)

و لقد أر سلنا نوحا إلیٰ قومه فلبث فیهم ألف سنة إلا خمسین عاما فأخذهم الطوفان و هم ظالمون ﴿١٤﴾

و به راستی نوح را به سوی قومش فرستادیم پس در میان آنان نهصد و پنجاه سال درنگ کرد تا طوفان آن ها را در حالی که ستمکار بودند فرا گرفت (۱۴)

فأنجیناه و أصحاب السفینة و جعلناها آیة للعالمین ﴿١٥﴾

و او را با کشتی نشینان برهانیدیم و آن سفینه را برای جهانیان عبرتی گردانیدیم (۱۵)

و إبر اهیم إذ قال لقومه اعبدوا الله و اتقوه ۖ ذٰلکم خیر لکم إن کنتم تعلمون ﴿١٦﴾

و یاد کن ابراهیم را چون به قوم خویش گفت: خدا را بپرستید و از او پروا بدارید؛ اگر بدانید این کار برای شما بهتر است (۱۶)

إنما تعبدون من دون الله أوثانا و تخلقون إفکا ۚ إن الذین تعبدون من دون الله لا یملکون لکم ر زقا فابتغوا عند الله الر زق و اعبدوه و اشکر وا له ۖ إلیه تر جعون ﴿١٧﴾

واقعا آنچه را که شما سوای خدا می پرستید جز بتانی بیش نیستند و دروغی برمی سازید در حقیقت کسانی را که جز خدا می پرستید اختیار روزی شما را در دست ندارند پس روزی را پیش خدا بجویید و او را بپرستید و وی را سپاس گویید که به سوی او بازگردانیده می شوید (۱۷)

و إن تکذبوا فقد کذب أمم من قبلکم ۖ و ما علی الر سول إلا البلاغ المبین ﴿١٨﴾

و اگر تکذیب کنید قطعا امتهای پیش از شما هم تکذیب کردند و بر پیامبر خدا جز ابلاغ آشکار وظیفه ای نیست (۱۸)

أولم یر وا کیف یبدئ الله الخلق ثم یعیده ۚ إن ذٰلک علی الله یسیر ﴿١٩﴾

آیا ندیده اند که خدا چگونه آفرینش را آغاز می کند سپس آن را باز می گرداند؟ در حقیقت این کار بر خدا آسان است (۱۹)

قل سیر وا فی الأر ض فانظر وا کیف بدأ الخلق ۚ ثم الله ینشئ النشأة الآخر ة ۚ إن الله علیٰ کل شیء قدیر ﴿٢٠﴾

بگو: در زمین بگردید و بنگرید چگونه آفرینش را آغاز کرده است سپس باز خداست که نشأه آخرت را پدید می آورد؛ خداست که بر هر چیزی تواناست (۲۰)

یعذب من یشاء ویر حم من یشاء ۖ و إلیه تقلبون ﴿٢١﴾

هر که را بخواهد عذاب و هر که را بخواهد رحمت می کند و به سوی او بازگردانیده می شوید (۲۱)

و ما أنتم بمعجزین فی الأر ض و لا فی السماء ۖ و ما لکم من دون الله من ولی و لا نصیر ﴿٢٢﴾

و شما نه در زمین و نه در آسمان درمانده کننده او نیستید و جز خدا برای شما یار و یاوری نیست (۲۲)

و الذین کفر وا بآیات الله و لقائه أولٰئک یئسوا من ر حمتی و أولٰئک لهم عذاب ألیم ﴿٢٣﴾

و کسانی که آیات خدا و لقای او را منکر شدند آنانند که از رحمت من نومیدند و ایشان را عذابی پر درد خواهد بود (۲۳)

فما کان جواب قومه إلا أن قالوا اقتلوه أو حر قوه فأنجاه الله من النار ۚ إن فی ذٰلک لآیات لقوم یؤمنون ﴿٢٤﴾

و پاسخ قومش جز این نبود که گفتند: بکشیدش یا بسوزانیدش ولی خدا او را از آتش نجات بخشید آری در این نجات بخشی خدا برای مردمی که ایمان دارند قطعا دلایلی است (۲۴)

و قال إنما اتخذتم من دون الله أوثانا مودة بینکم فی الحیاة الدنیا ۖ ثم یوم القیامة یکفر بعضکم ببعض ویلعن بعضکم بعضا و مأواکم النار و ما لکم من ناصر ین ﴿٢٥﴾

و ابراهیم گفت: جز خدا فقط بتهایی را اختیار کرده اید که آن هم برای دوستی میان شما در زندگی دنیاست آنگاه روز قیامت بعضی از شما بعضی دیگر را انکار و برخی از شما برخی دیگر را لعنت می کنند و جایتان در آتش است و برای شما یاورانی نخواهد بود (۲۵)

فآمن له لوط ۘ و قال إنی مهاجر إلیٰ ر بی ۖ إنه هو العزیز الحکیم ﴿٢٦﴾

پس لوط به او ایمان آورد و ابراهیم گفت: من به سوی پروردگار خود روی می آورم که اوست ارجمند حکیم (۲۶)

و وهبنا له إسحاق و یعقوب و جعلنا فی ذر یته النبوة و الکتاب و آتیناه أجر ه فی الدنیا ۖ و إنه فی الآخر ة لمن الصالحین ﴿٢٧﴾

و اسحاق و یعقوب را به او عطا کردیم و در میان فرزندانش پیامبری و کتاب قرار دادیم و در دنیا پاداشش را به او بخشیدیم و قطعا او در آخرت نیز از شایستگان خواهد بود (۲۷)

و لوطا إذ قال لقومه إنکم لتأتون الفاحشة ما سبقکم بها من أحد من العالمین ﴿٢٨﴾

و یاد کن لوط را هنگامی که به قوم خود گفت: شما به کاری زشت می پردازید که هیچ یک از مردم زمین در آن کار بر شما پیشی نگرفته است (۲۸)

أئنکم لتأتون الر جال وتقطعون السبیل وتأتون فی نادیکم المنکر ۖ فما کان جواب قومه إلا أن قالوا ائتنا بعذاب الله إن کنت من الصادقین ﴿٢٩﴾

آیا شما با مرد ها درمی آمیزید و راه توالد و تناسل را قطع می کنید و در محافل انس خود پلیدکاری می کنید؟ و لی پاسخ قومش جز این نبود که گفتند: اگر راست می گویی عذاب خدا را برای ما بیاور (۲۹)

قال ر ب انصر نی علی القوم المفسدین ﴿٣٠﴾

لوط گفت: پروردگارا، مرا بر قوم فسادکار غالب گردان(۳۰)

ولما جاءت ر سلنا إبر اهیم بالبشر یٰ قالوا إنا مهلکو أهل هٰذه القر یة ۖ إن أهلها کانوا ظالمین ﴿٣١﴾

و، چون فرستادگان ما برای ابراهیم مژده آوردند گفتند: ما اهل این شهر را هلاک خواهیم کرد زیرا مردمش ستمکار بوده اند (۳۱)

قال إن فیها لوطا ۚ قالوا نحن أعلم بمن فیها ۖ لننجینه و أهله إلا امر أته کانت من الغابر ین ﴿٣٢﴾

گفت: لوط نیز در آنجاست گفتند: ما بهتر می دانیم چه کسانی در آنجا هستند؛ او و کسانش را جز زنش که از باقی ماندگان در خاکستر آتش است حتما نجات خواهیم داد (۳۲)

و لما أن جاءت ر سلنا لوطا سیء بهم و ضاق بهم ذر عا و قالوا لا تخف و لا تحزن ۖ إنا منجوک و أهلک إلا امر أتک کانت من الغابر ین ﴿٣٣﴾

و هنگامی که فرستادگان ما به سوی لوط آمدند به علت حضور ایشان ناراحت شد و دستش از حمایت آن ها کوتاه گردید. گفتند: مترس و غم مدار که ما تو و خانواده ات را جز زنت که از باقی ماندگان در خاکستر آتش است حتما می رهانیم (۳۳)

إنا منزلون علیٰ أهل هٰذه القر یة ر جزا من السماء بما کانوا یفسقون ﴿٣٤﴾

ما بر مردم این شهر به سزای فسقی که می کردند عذابی از آسمان فرو خواهیم فرستاد (۳۴)

و لقد تر کنا منها آیة بینة لقوم یعقلون ﴿٣٥﴾

و از آن شهر سوخته برای مردمی که می اندیشند نشانه ای روشن باقی گذاشتیم (۳۵)

و إلیٰ مدین أخاهم شعیبا فقال یا قوم اعبدوا الله و ار جوا الیوم الآخر و لا تعثوا فی الأر ض مفسدین ﴿٣٦﴾

و به سوی مردم مدین، برادرشان شعیب را فرستادیم. گفت: ای قوم من، خدا را بپرستید و به روز بازپسین امید داشته باشید و در زمین سر به فساد برمدارید (۳۶)

فکذبوه فأخذتهم الر جفة فأصبحوا فی دار هم جاثمین ﴿٣٧﴾

پس او را دروغگو خواندند و زلزله آنان را فرو گرفت و بامدادان در خانه هایشان از پا درآمدند (۳۷)

و عادا و ثمود و قد تبین لکم من مساکنهم ۖ و زین لهم الشیطان أعمالهم فصدهم عن السبیل و کانوا مستبصر ین ﴿٣٨﴾

و عاد و ثمود را نیز هلاک نمودیم قطعا فرجام آنان از سراهایشان بر شما آشکار گردیده است و شیطان کارهایشان را در نظرشان بیاراست و از راه بازشان داشت با آنکه در کار دنیا بینا بودند (۳۸)

و قار ون و فر عون و هامان ۖ و لقد جاءهم موسیٰ بالبینات فاستکبر وا فی الأر ض و ما کانوا سابقین ﴿٣٩﴾

و قارون و فرعون و هامان را هم هلاک کردیم و به راستی موسی برای آنان دلایل آشکار آورد ولی آنها در آن سرزمین سرکشی نمودند و با این همه بر ما پیشی نجستند (۳۹)

فکلا أخذنا بذنبه ۖ فمنهم من أر سلنا علیه حاصبا و منهم من أخذته الصیحة و منهم من خسفنا به الأر ض و منهم من أغر قنا ۚ و ما کان الله لیظلمهم و لٰکن کانوا أنفسهم یظلمون ﴿٤٠﴾

و هر یک از ایشان را به گناهش گرفتار عذاب کردیم: از آنان کسانی بودند که بر سر ایشان بادی همراه با شن فرو فرستادیم و از آنان کسانی بودند که فریاد مرگبار آن ها را فرو گرفت و برخی از آنان را در زمین فرو بردیم و بعضی را غرق کردیم و این خدا نبود که بر ایشان ستم کرد بلکه خودشان بر خود ستم می کردند (۴۰)

مثل الذین اتخذوا من دون الله أولیاء کمثل العنکبوت اتخذت بیتا ۖ و إن أوهن البیوت لبیت العنکبوت ۖ لو کانوا یعلمون ﴿٤١﴾

داستان کسانی که غیر از خدا دوستانی اختیار کرده اند همچون عنکبوت است که با آب دهان خود خانه ای برای خویش ساخته و در حقیقت اگر می دانستند سست ترین خانه ها همان خانه عنکبوت است (۴۱)

إن الله یعلم ما یدعون من دونه من شیء ۚ و هو العزیز الحکیم ﴿٤٢﴾

خدا می داند هر آنچه را که جز او می خوانند و هم اوست شکست ناپذیر سنجیده کار (۴۲)

و تلک الأمثال نضر بها للناس ۖ و ما یعقلها إلا العالمون ﴿٤٣﴾

و این مثلها را برای مردم می زنیم ولی جز دانشوران آن ها را درنیابند (۴۳)

خلق الله السماوات و الأر ض بالحق ۚ إن فی ذٰلک لآیة للمؤمنین ﴿٤٤﴾

خداوند آسمان ها و زمین را به حق آفرید قطعا در این آفرینش برای مومنان عبرتی است (۴۴)

اتل ما أوحی إلیک من الکتاب و أقم الصلاة ۖ إن الصلاة تنهیٰ عن الفحشاء و المنکر ۗ و لذکر الله أکبر ۗ و الله یعلم ما تصنعون ﴿٤٥﴾

آنچه از کتاب به سوی تو وحی شده است بخوان و نماز را برپا دار که نماز از کار زشت و ناپسند باز می دارد و قطعا یاد خدا بالاتر است و خدا می داند چه می کنید (۴۵)

و لا تجادلوا أهل الکتاب إلا بالتی هی أحسن إلا الذین ظلموا منهم ۖ و قولوا آمنا بالذی أنزل إلینا و أنزل إلیکم و إلٰهنا و إلٰهکم واحد و نحن له مسلمون ﴿٤٦﴾

و با اهل کتاب، جز به شیوه ای که بهتر است مجادله مکنید مگر با کسانی از آنان که ستم کرده اند و بگویید: به آنچه به سوی ما نازل شده و آنچه به سوی شما نازل گردیده ایمان آوردیم و خدای ما و خدای شما یکی است و ما تسلیم اوییم (۴۶)

و کذٰلک أنزلنا إلیک الکتاب ۚ فالذین آتیناهم الکتاب یؤمنون به ۖ و من هٰؤلاء من یؤمن به ۚ و ما یجحد بآیاتنا إلا الکافر ون ﴿٤٧﴾

و همچنین ما قرآن را بر تو نازل کردیم پس آنان که بدیشان کتاب داده ایم بدان ایمان می آورند و از میان اینان کسانی اند که به آن می گروند و جز کافران کسی آیات ما را انکار نمی کند (۴۷)

و ما کنت تتلو من قبله من کتاب و لا تخطه بیمینک ۖ إذا لار تاب المبطلون ﴿٤٨﴾

و تو هیچ کتابی را پیش از این نمی خواندی و با دست راست خود کتابی نمی نوشتی و گر نه باطل اندیشان قطعا به شک می افتادند (۴۸)

بل هو آیات بینات فی صدور الذین أوتوا العلم ۚ و ما یجحد بآیاتنا إلا الظالمون ﴿٤٩﴾

بلکه قرآن آیاتی روشن در سینه های کسانی است که علم الهی یافته اند و جز ستمگران منکر آیات ما نمی شوند (۴۹)

و قالوا لولا أنزل علیه آیات من ر به ۖ قل إنما الآیات عند الله و إنما أنا نذیر مبین ﴿٥٠﴾

و گفتند: چرا بر او از جانب پروردگارش نشانه هایی معجزه آسا نازل نشده است؟ بگو: آن نشانه ها پیش خداست و من تنها هشداردهنده ای آشکارم (۵۰)

أولم یکفهم أنا أنزلنا علیک الکتاب یتلیٰ علیهم ۚ إن فی ذٰلک لر حمة و ذکر یٰ لقوم یؤمنون ﴿٥١﴾

آیا برای ایشان بس نیست که این کتاب را که بر آنان خوانده می شود بر تو فرو فرستادیم؟ در حقیقت، در این کار برای مردمی که ایمان دارند رحمت و یادآوری است (۵۱)

قل کفیٰ بالله بینی و بینکم شهیدا ۖ یعلم ما فی السماوات و الأر ض ۗ و الذین آمنوا بالباطل و کفر وا بالله أولٰئک هم الخاسر ون ﴿٥٢﴾

بگو: کافی است خدا میان من و شما شاهد باشد آنچه را که در آسمان ها و زمین است می داند و آنان که به باطل گرویده و خدا را انکار کرده اند همان زیانکارانند (۵۲)

و یستعجلونک بالعذاب ۚ و لولا أجل مسمی لجاءهم العذاب و لیأتینهم بغتة و هم لا یشعر ون ﴿٥٣﴾

و از تو به شتاب درخواست عذاب الهی را دارند و اگر سرآمدی معین نبود قطعا عذاب به آنان می رسید و بی آنکه خبردار شوند غافلگیرشان می کرد (۵۳)

یستعجلونک بالعذاب و إن جهنم لمحیطة بالکافر ین ﴿٥٤﴾

و شتابزده از تو عذاب می خواهند و حال آنکه جهنم قطعا بر کافران احاطه دار (۵۴)

یوم یغشاهم العذاب من فوقهم و من تحت أر جلهم و یقول ذوقوا ما کنتم تعملون ﴿٥٥﴾

آن روز که عذاب از بالای سر آن ها و از زیر پاهایشان آن ها را فرو گیرد و خدا می فرماید: نتیجه آنچه را می کردید بچشید (۵۵)

یا عبادی الذین آمنوا إن أر ضی واسعة فإیای فاعبدون ﴿٥٦﴾

ای بندگان من که ایمان آورده اید زمین من فراخ است؛ تنها مرا بپرستید (۵۶)

کل نفس ذائقة الموت ۖ ثم إلینا تر جعون ﴿٥٧﴾

هر نفسی چشنده مرگ است آنگاه به سوی ما بازگردانیده خواهید شد (۵۷)

و الذین آمنوا و عملوا الصالحات لنبوئنهم من الجنة غر فا تجر ی من تحتها الأنهار خالدین فیها ۚ نعم أجر العاملین ﴿٥٨﴾

و کسانی که ایمان آورده و کارهای شایسته کرده اند قطعا آنان را در غرفه هایی از بهشت جای می دهیم که از زیر آن ها جوی ها روان است جاودان در آنجا خواهند بود چه نیکوست پاداش عمل کنندگان (۵۸)

الذین صبر وا و علیٰ ر بهم یتوکلون ﴿٥٩﴾

همان کسانی که شکیبایی ورزیده و بر پروردگارشان توکل نموده اند (۵۹)

و کأین من دابة لا تحمل ر زقها الله یر زقها و إیاکم ۚ و هو السمیع العلیم ﴿٦٠﴾

و چه بسیار جاندارانی که نمی توانند متحمل روزی خود شوند خداست که آن ها و شما را روزی می دهد و اوست شنوای دانا (۶۰)

و لئن سألتهم من خلق السماوات و الأر ض و سخر الشمس و القمر لیقولن الله ۖ فأنیٰ یؤفکون ﴿٦١﴾

و اگر از ایشان بپرسی: چه کسی آسمان ها و زمین را آفریده و خورشید و ماه را چنین رام کرده است؟ حتما خواهند گفت: «الله»؛ پس چگونه از حق بازگردانیده می شوند؟ (۶۱)

الله یبسط الر زق لمن یشاء من عباده و یقدر له ۚ إن الله بکل شیء علیم ﴿٦٢﴾

خدا بر هر کس از بندگانش که بخواهد روزی را گشاده می گرداند و یا بر او تنگ می سازد زیرا خدا به هر چیزی داناست (۶۲)

و لئن سألتهم من نزل من السماء ماء فأحیا به الأر ض من بعد موتها لیقولن الله ۚ قل الحمد لله ۚ بل أکثر هم لا یعقلون ﴿٦٣﴾

و اگر از آنان بپرسی: چه کسی از آسمان آبی فرو فرستاده و زمین را پس از مرگش به وسیله آن زنده گردانیده است؟ حتما خواهند گفت: «الله.» بگو: ستایش از آن خداست با این همه، بیشترشان نمی اندیشند (۶۳)

و ما هٰذه الحیاة الدنیا إلا لهو و لعب ۚ و إن الدار الآخر ة لهی الحیوان ۚ لو کانوا یعلمون ﴿٦٤﴾

این زندگی دنیا جز سرگرمی و بازیچه نیست و زندگی حقیقی همانا در سرای آخرت است؛ ای کاش می دانستند (۶۴)

فإذا ر کبوا فی الفلک دعوا الله مخلصین له الدین فلما نجاهم إلی البر إذا هم یشر کون ﴿٦٥﴾

و هنگامی که بر کشتی سوار می شوند خدا را پاکدلانه می خوانند ولی چون به سوی خشکی رساند و نجاتشان داد بناگاه شرک می ورزند (۶۵)

لیکفر وا بما آتیناهم و لیتمتعوا ۖ فسوف یعلمون ﴿٦٦﴾

بگذار تا به آنچه بدیشان داده ایم انکار آورند و بگذار تا برخوردار شوند، زودا که بدانند(۶۶)

أولم یر وا أنا جعلنا حر ما آمنا و یتخطف الناس من حولهم ۚ أفبالباطل یؤمنون و بنعمة الله یکفر ون ﴿٦٧﴾

آیا ندیده اند که ما برای آنان حرمی امن قرار دادیم و حال آنکه مردم از حوالی آنان ربوده می شوند؟ آیا به باطل ایمان می آورند و به نعمت خدا کفر می ورزند؟ (۶۷)

و من أظلم ممن افتر یٰ علی الله کذبا أو کذب بالحق لما جاءه ۚ ألیس فی جهنم مثوی للکافر ین ﴿٦٨﴾

و کیست ستمکارتر از آن کس که بر خدا دروغ بندد یا چون حق به سوی او آید آن را تکذیب کند؟ آیا جای کافران در جهنم نیست؟ (۶۸)

و الذین جاهدوا فینا لنهدینهم سبلنا ۚ و إن الله لمع المحسنین ﴿٦٩﴾

و کسانی که در راه ما کوشیده اند به یقین راه های خود را بر آنان می نماییم و در حقیقت خدا با نیکوکاران است (۶۹)

انتهای پیام/