به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، تخت فولاد مدفن بزرگان، دانشمندان، هنرمندان و عرفای بسیاری است که هنوز به درستی نزد مردم شناخته شده نیستند این افراد در عالم اسلام و انقلاب بسیار تاثیرگذار بودند و آثار با ارزشی نیز از خود به یادگار گذاشته اند. همه ساله مسافران و گردشگران بسیاری برای بازدید از مجموعه بزرگ تخت فولاد به اصفهان می آمدند اما اکنون که به دلیل شرایط بهداشتی حاکم بر کشور و استان اصفهان توصیه های بهداشتی مردم را از حضور در اماکن مذهبی، بقاع متبرکه و آرامستان ها منع می کنند با مروری مجازی بر زندگی نامه ستارگان مدفون در تخت فولاد از دور یاد عالمان و بزرگان دومین قبرستان بزرگ جهان اسلام را زنده می کنیم.

خبرگزاری تسنیم در ادامه سلسله گزارش های «ستارگان مدفون در تخت فولاد» در این گزارش به معرفی آیت الله شیخ محمدحسن عالم نجف آبادی؛ عالم زاهد و فقیه می پردازد.

آیت الله شیخ محمدحسن عالم نجف آبادی عالم وارسته، فقیه عادل و زاهد فرزند محمدعلی، در حدود سال ۱۲۸۷ قمری در شهر نجف آباد به دنیا آمد. پدرش از اصناف متدین نجف آباد بود و در این شهر به پنبه فروشی اشتغال داشت، محمدحسن تحصیلات ابتدایی را در همان جا گذرانید. سپس عازم اصفهان شد و در اوان ورود به این شهر در مدرسه علمیه ذوالفقار سکونت گزید و در آنجا شروع به فراگیری علوم نمود. پس از این که یک سال از اقامت وی در شهر اصفهان گذشت، با توجه به برخی رویدادها از جمله آتش سوزی مغازه پدرش در نجف آباد، ناچار به برگشتن به نجف آباد میشود. ایشان با توجه به تمامی تنگناها به ویژه از جهت اقتصادی حاضر به تحمل سختی ها می شود و به هر صورت به ادامه تحصیل در اصفهان می پردازد.

حاج شیخ محمدحسن عالم در ایام طلبگی در اصفهان از محضر میرزا بدیع درب امامی، آخوند ملا محمدحسین کرمانی، سید محمد مهدی درچه ای، آقا سید محمدباقر درچه ای، آخوند ملا محمد کاشانی، آخوند ملا عبدالکریم گزی، حکیم جهانگیرخان قشقایی، میرزا علی محمد کاشفی نائینی و جمعی دیگر از فضلای شهر خود بهره برده است.

بلاغی می نویسد: «عده ای از فضلای معاصر از جمله آقای حاج شیخ محمدحسن نجف آبادی مقیم مدرسه جده بزرگ از شاگردان اویند».

پس از مدتی سکونت در مدرسه ذوالفقار، راهی مدرسه علمیه ناصریه (واقع در گوشه جنوب غربی مسجد جامع عباسی) می شود و در آنجا سکنی می گزیند.

پس از مدتی عازم نجف اشرف می شود، از همراهان او عالم ربانی حاج شیخ غلامرضا یزدی(فقیه خراسانی) و ظاهرا آقا سید جمال گلپایگانی، بوده است. شیخ محمدحسن عالم در ابتدای ورود به نجف جایی را برای توقف و سکونت پیدا نمی کند و مدتی را در اطراف بارگاه ملکوتی امیرالمؤمنین علی (ع) و یا روی سکوها استراحت می کند و برای گذران زندگی هم با استنساخ کتب امرار معاش می کرده است.

در حوزه متبرکه نجف اشرف از محضر علمای ناموری همچون آخوند ملا محمد کاظم خراسانی، سید محمدکاظم یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی کسب فیض می نماید و با تلاش و زحمت تمام در علوم به مرحله ارجمند مقام اجتهاد نائل می آید و از مراتب والای علمی و معنوی نیز بهره مند می گردد. همچنین وی در نجف از محضر حاج علی محمد نجف آبادی که خود از بزرگان عارفان توحیدی مکتب آخوند ملا حسینقلی همدانی بوده، استفاده می کند.

شفا یافتن آیت الله عالم نجف آبادی با تربت امام حسین (ع)

از جمله مسایلی که در نجف اشرف برای ایشان اتفاق افتاد، شفا یافتن وی با تربت امام حسین (ع) از بیماری سختی است که دچار شده بود.

آقا شیخ محمدحسن عالم نجف آبادی در بازگشت به اصفهان در مدرسه جده بزرگ، به درس عالم وارسته آقا سید میر محمد صادق مدرس خاتون آبادی حاضر می شود و در زمانی که قصد ازدواج می نماید، مطلب را با استادش مطرح می کند و ایشان نیز همشیره زاده خود(دختر مرحوم حاج میرزا عبدالرزاق موسوی احمدآبادی) را پیشنهاد می کنند و این مسئله محقق می شود. که ثمرة این ازدواج ۹ فرزند که ۶ پسر و ۳ دختر بوده است.

شیخ محمدحسن عالم، سالها در مدرسه جده تدریس فقه و اصول می کرد. در تدریس شرح لمعه معروفترین استاد حوزه محسوب می شد و جمع زیادی از فضلا و دانشمندان نیز که بعدا خود صاحب مقامات بالایی شدند، از شاگردان اویند.

گریه های آیت الله عالم نجف آباد در اثنای درس

از توفیقات پروردگار در حق او این بود که بیش از بیست دوره شرح لمعه شهیدین را توفیق تدریس یافت؛ در حالی که هر دوره آن حداقل چهار سال طول می کشیده است. در تدریس علاوه بر درس، مواعظ اخلاقی مهم و ارزنده ای را مطرح می کرد. وی در اثنای درس گاه منقلب می شد و گریه می کرد. این حالت ایشان آثار تربیتی فراوانی بر شاگردان داشت.

برخی از شاگردانش عبارتند از: سید احمد خوانساری، حسینعلی منتظری، ابراهیم امینی، شیخ احمد فیاض فروشانی، سید روحالله خاتمی اردکانی، شیخ حیدرعلی محقق، ابوالقاسم پاینده، شهید عطأالله اشرفی اصفهانی، شیخ محمدتقی فشارکی، شیخ عبدالجواد جبل عاملی، حاج آقا مهدی فقیه ایمانی، حاج آقا مسیح موسوی فریدنی، شیخ محمود سالک کاشانی،ابراهیم ریاضی، حاج آقا مجتبی میرمحمدصادقی، آقا میرزا هاشمی، نصرالله قضایی، محمدعلی احمدیان، سید مصطفی فقیه ایمانی، دکتر سید شمس الدین حسینی نائینی، شیخ ابوالفضل نجفی خوانساری، سید بحرالعلوم میردامادی، شیخ احمد اهتمام، شیخ محمد حسن باقریان و شیخ محمدعلی صانعی نیک آبادی.

تواضع در تدریس، قناعت و معنویت کم نظیر آیت الله عالم نجف آبادی

از اوصاف ایشان که بسیار هم به آن مقید بود، احتیاط بسیار در مصرف وجوهات، تواضع در تدریس، قناعت و معنویت کم نظیر ایشان بود که در این مورد حکایت هایی نقل شده است. نماز جماعت او مشحون از افاضل و بزرگان بود.

ارتباط قلبی وی با حاج آقا رحیم ارباب و حاج میرزا علی آقا شیرازی بسیار قوی بود، صبح های پنج شنبه در منزلی نزدیک مسجد حکیم، که متعلق به حاج عبدالعلی ارباب، برادر حاج آقا رحیم بود و آیت الله ارباب در آن سکونت داشتند به همراه میرزا علی آقا شیرازی، آقا میرزا عباس خان شیدا، مستشار، آقا سید عباس دهکردی و دکتر محمد ریاحی شرکت داشتند. این جلسه معمولا تا ظهر برقرار بود و مجلسی بسیار معنوی و روحانی بود.

علاقه آیت الله عالم نجف آبادی به سادات

علاقه شیخ محمدحسن عالم به سادات بسیار عجیب بود که وصف ناپذیر است. مؤلف کتاب «سادات اصفهان» در این باره می نویسد: « بسیار شایسته است که از عالم جلیل القدر و استاد توانا و انسان وارسته و عالی مقامی نام ببرم که همه سادات اصفهان خود را رهین خدمات او می دانند. مرحوم آیت الله حاج شیخ محمدحسن عالم نجف آبادی که با تألیف کتاب فضیلة السیادة و فضائل السادات این قشر عظیم را به وظایف خود آشنا ساخته و دیگران را به احترامشان هشدار داد. جزاه الله عن الاسلام خیرالجزأ» وی جهت تکریم سادات دکمه های سبزی درست کرده بود و به سادات می داد که به لباسشان نصب کنند.

تألیفات عالم نجف آبادی: تقریرات درس خارج فقه آیت الله نائینی؛ «فضیلة السیادة» که درباره اهمیت، مقام و موقعیت سادات بوده و در آخر چهل احادیث در باب منزلت آنان تبیین شده است؛ « ترجمة رسالة حقوق امام سجاد (ع)، که در پایان کتاب « «فضیلة السیادة» به چاپ رسیده است؛ تصحیح« قرب الاسناد و جعفریات».

ارتحال این عالم ربانی در شب سه شنبه ۱۸ ربیع الاول ۱۳۸۴ قمری رخ داد و پیکرش را در بقعه تکیه کازرونی به خاک سپردند.

انتهای پیام/۱۶۴/ش