به گزارش مشرق، سیما فردوسی، روان شناس، در پاسخ به این پرسش که «چرا کودکان لجبازی می کنند و فرق لجبازی و کنجکاوی آنها چیست؟»،گفت: در دو مقطع از سن کودکان و نوجوانان این حالت را می بینیم. یکی سن ۳- ۴ سالگی است که وقتی به کودک می گویید این کار را انجام نده، عمدا می خواهد این کار را انجام دهد.

وی ادامه داد:بزرگترها اسم این کار را لجبازی می گذارند اما در واقع کودک قصد آزار دادن ما را ندارد، بلکه می خواهد محیط پیرامون خود را بشناسد و به کشف پیرامون خود بپردازد.

این استاد روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی یادآور شد: وقتی شما به کودک می گویید به این دست نزن، در فکر کودک این است که اگر من دست بزنم چه اتفاقی می افتد؟

فردوسی اضافه کرد: کودک می گوید ببینم دست بزنم چه اتفاقی می افتد و این همان حس کنجکاوی است؛بنابراین قصد آزار رساندن ندارد، بلکه کودک تجربه ندارد و می خواهد تجربه کند، روابط را بسنجد و ببیند چه اتفاقی می افتد.

وی متذکر شد: این لجبازی و به بیان بهتر کنجکاوی کودک معمولا از سه سالگی شروع می شود و این موضوع تا پایان چهار سالگی وجود دارد و کم کم منطقی تر شده و وارد فاز دیگر رشدی می شود.

این استاد روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی یادآور شد: خیلی راحت والدین می توانند با این کودک کنار بیایند تا اینکه به سن نوجوانی برسد. در دوره نوجوانی که از ۱۲ سالگی شروع می شود قصد آزار و لجبازی کردن که بخواهد عمدی باشد را ندارد؛ بلکه در این نیز دوره می خواهد استقلال خود را نشان دهد، به دنبال کسب یک هویت مستقل است و می خواهد بگوید بنده صاحب رای هستم.

فردوسی متذکر شد: نوجوان می خواهد بگوید خودم فکر و تشخیص دارم و قرار نیست هرچه شما والدین بگویید بله بگویم؛ چون در کسب هویت و استقلال خود هنوز ناشیانه عمل می کند و تازه وارد این فاز شده فکر می کند باید خلاف جهت والدین حرکت کند و اگر والدین چیزی را تایید کنند، این را تکذیب کند. در واقع فکر می کند با این عمل می تواند خود را اثبات کند و بگوید شخصیت و هویت مستقل دارم.

وی تاکید کرد: باید متوجه باشیم این ها از خصوصیات دوره نوجوانی است و اجازه ندهیم و محیطی فراهم کنیم تا اینها تکرار نشود؛چون اگر خیلی تکرار شود عادت می شود و جزو شخصیت فرد قرار می گیرد و در کل فردی لجوج شود؛ نباید سر به سر نوجوانان بگذاریم و این موضوع را مدیریت کنیم.