به گزارش خبرگزاری تسنیم از همدان، انقلاب اسلامی ایران آغازی برای وحدت قشرهای مختلف بود و مرد و زن و کوچک و بزرگ همگی یک خواسته داشتند: استقلاب از سلطه بیگانگان.

از مهمترین قشرهایی که در بیدار ساختن مردم و مبارزات انقلابی نقش تعیین کننده داشتند؛ فرهنگیان بودند که از هر فرصتی چه کلاس درس و چه محافل خصوصی برای این کار بهره می جستند.

در همدان هم معلمان و فرهنگیان به صف مبارزان انقلابی پیوسته و پس از فاجعه مدرسه فیضیه به ملاقات امام خمینی(ره) رفته و سپس به برگزاری جلسات دانش آموزی اقدام کردند.

از بین این افراد می توان به حجت الاسلام میر خلیل تقوی اشاره کرد؛ او که به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود به دلیل فعالیت های سیاسی به همدان تبعید شده و در سال های ۴۰ و ۴۱ جلسات علمی و دینی تشکیل می داد و تعدادی از دانش آموزان دبیرستان های همدان در آن شرکت می کردند.

جلسه دیگری هم از طرف فعالان سیاسی فرهنگی و بازار تشکیل می شد. در این جلسه، آقایان متکلم، سید صادق حجازی، برادران قائمی و تعدادی از بازاریان چون محمد ابراهیم درفشی، برادران حسینی ، سراج و یزدی در آن شرکت داشتند.

در این جلسه، هماهنگی های لازم برای فعالیت در سطح شهر همدان و چگونگی استفاده از امکانات مالی و معنوی افراد به عمل می آمد.

فرهنگیان همدان ضمن پیوند با روحانیون این شهر با روحانیونی چون آیت الله شیرازی، جعفر سبحانی و شهید مفتح نیز در ارتباط بوده و با آن ها همکاری و همراهی داشتند. آنها اعلامیه های امام خمینی(ره) را که طلاب همدانی مقیم قم، مخفیانه می آوردند؛ بین مردم توزیع می کردند.

محمود آزادیان، از فرهنگیان انقلابی همدان با اشاره به ماجرای دیدارشان با امام خمینی(ره) می گوید: «با یکی دو نفر از دوستان در قم به واسطه جابری از طلاب همدانی مقیم قم در منزل امام با ایشان ملاقات کردیم. از امام در رابطه با استفاده از اموال دولتی سؤال کردیم، ایشان فرمودند: «در حد ضرورت استفاده کنید، اسراف نکنید».

در خصوص استفاده از این امکانات برای مبارزه با رژیم اجازه نداده و گفتند استفاده نکنید؛ مگر از اموال شخصی». سید کاظم اکرمی نیز راجع به کسب اجازه از امام خمینی(ره) به منظور انجام وظیفه در شغل دبیری در این ملاقات می گوید: «عرض کردیم ما دبیر هستیم. از دولت حقوق می گیریم. آمدیم اجازه بگیریم که حقوق مان حلال باشد.

امام به یکی از دوستان فرمودند: «چه تدریس می کنید؟» بنده با یکی از آقایان گفتیم: «ادبیات تدریس می کنیم» .فرمودند: «اجازه می دهم؛ به شرط اینکه رقاصی یاد بچه های مردم ندهید».

انتهای پیام/۷۴۴/ش