به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، نام «مدینه» را باید اینگونه توصیف کرد غریب ستان، شهری که اشک های یواشکی پایش زیاد ریخته شده؛ جایی که شنیدن غربتش درد آور بوده و امان از روزی که به چشم ببینی این غربت را.

زائرانی که خیلی هاشان برای نخستین بار است که آمده اند شهر رسول خدا، ایستاده اند به تماشا؛ تماشای گبند خضرا آنهم برای بار آخر؛ لحظه فراق است و جدایی، شرایط فرقی نکرده، همان قوانین حاکم است، بغض ها در گلو و اشک های یواشکی.

چیزی به زبان نمی آورند اما با نگاه شان دارند به پیامبر گلایه می کنند از غربت ائمه بقیع، از اینکه اجازه چند دقیقه کنار قبور ائمه بایستند، اشک بریزند و روضه ای بخواند البته زائران غم دیگری هم به دل دارند، غمی که تبدیل به درد شده، درد ندانستن قبر مادر، همین درد حال زائران را عجیب پریشان کرده، حالا دارند گروه گروه با همین غم با پیامبر خوبی ها وداع می کنند.

البته عده ای فرصت را غنیمت شمرده اند، زیارتنامه حضرت مادر را به چهار طرف بقیع می خوانند شاید یک گوشه ای از اینجا قبر حبیبه خدا باشد و آنها توفیق ایستادن روبه روی قبر مادر را از دست نداده اند … زائران دارند گروه گروه از مدینه به مکه می روند برای زیارت بیت الله … .

انتهای پیام/