به گزارش مشرق، «روزنامه کیهان» در بخش اخبار ویژه خود نوشت:

«شرق» در سرمقاله ای با عنوان «کلاف سردرگم مذاکرات هسته ای» نوشت: «تاخیر نسبتا طولانی در مذاکرات وین شائبه عدم آمادگی ایران برای بازگشت به مذاکرات هسته ای و درپیش گرفتن استراتژی «خرید زمان»، سرعت بخشیدن به غنی سازی و افزایش زمان گریز هسته ای را تقویت کرده است. این استنباط از آنجا نشأت می گیرد که از زمان روی کار آمدن دولت رئیسی ایران از سرگیری مذاکرات را به «اما و اگر»هایی پیوند زده که مسیر مذاکرات را اگرنه ناممکن، بلکه بسیار سنگلاخ و دشوار می کند. اظهارات منسوب به امیرعبداللهیان در جلسه غیرعلنی روز یکشنبه مجلس از زبان یکی از نمایندگان، در صورت صحت، بر ابهامات آینده مذاکرات هسته ای خواهد افزود.

این نماینده سه محور را از اهم مطالب وزیر خارجه برشمرده است:

۱- اقدام جدی آمریکا قبل از مذاکرات،

۲- شروع مذاکرات از زمان خروج ترامپ از برجام

و ۳- اقدام در برابر اقدام

پایبندی دولت (و تیم مذاکره کننده) بر قانون «اقدام راهبردی برای لغو تحریم ها» و تصمیم دولت سیزدهم در پرهیز از «شرطی کردن اقتصاد» و جدا کردن مسیر اقتصاد کشور از مذاکرات هسته ای از دیگر موارد مطرح شده وزیر خارجه در نشست غیرعلنی مجلس بوده است.

باید توجه داشت آمال سیاستمداران و واقعیت های حاکم بر تحولات دو عنصر جدا از هم هستند که هریک از قاعده ای متفاوت از دیگری تبعیت می کند و تحقق آرزوها در قالب واقعیت ها همواره دست یافتنی نیست. هنر سیاست ورزی پل زدن بر این دو در تأمین حداکثری منافع ملی است. قاعده ای که مذاکرات بیست ودو ماهه منتهی به توافق هسته ای را رقم زد. برجام توافقی براساس «مصالحه» بود. اصل حاکم بر مصالحه نیز «بده و بستان» است. اینکه آقای امیرعبداللهیان شرطی بگذارد که محقق نشود و شعری بگوید که در قافیه اش درماند، مشکلی از کشور را حل نخواهد کرد. جدا کردن مسیر اقتصاد کشور از مذاکرات نیز در شرایطی که چه بخواهیم و چه نخواهیم اقتصاد ما به صورت کامل تقریبا به مسائل بین المللی و به ویژه برجام گره خورده و در واقع گروگان آن است، بیشتر به یک شوخی شباهت دارد که در حد همان آرزوهای ایشان باقی خواهد ماند.

سنجاق کردن پایبندی به قانون اقدام راهبردی برای لغو تحریم ها با مذاکرات که با هدف بستن دست دولت قبلی در مذاکرات با اغراض سیاسی و عجله تصویب شد، اگرچه در ظاهر ابزاری موجه و با تمسک به قانون برای چانه زنی است، ولی مشروط کردن توافق به «لغو همه تحریم ها اعم از هسته ای، موشکی، تروریسم و حقوق بشر» که در بند هفتم این قانون ذکر شده، چشم انداز روشنی برای موفقیت مذاکرات ترسیم نمی کند. اشتباه محاسباتی سیاستمداران در سرنوشت ملت ها، بسیار بیشتر و تأثیرگذارتر از خطای اقتصاددانان است. اگر اشتباه گروه دوم در محاسبات نادرست در اعداد و ارقام است، اشتباه سیاستمداران اما در انتخاب مسیر نادرست است که ممکن است به فاجعه ای جبران ناپذیر تبدیل شود. تحلیل این روزنامه غربگرا از جهات مختلف، ناقض واقعیات و نوعی فرار به جلو است. در واقع ما اکنون در سال ۹۱-۹۲ قرار نداریم که غربگرایان بخواهند مذاکرات انجام نشده را بزک کنند و برای آن دستاوردهای معجزه آسا در حد بازگشت

۱۵۰ میلیارد دلار اموال بلوکه شده ایران و خرید ۲۰۰ فروند هواپیما و کاهش نرخ دلار ۳۷۰۰ تومانی به ۱۰۰۰ یا ۵۰۰ تومان بتراشند گرفتاری امروز اقتصاد کشور که ۷ برابر شدن نرخ ارز گوشه ای از آن را ردیف می کند، خروجی روند تله گذاری و شیرین سازی برجام در رسانه های زنجیره ای است که به اعتراف مدیرمسئول روزنامه شرق برای جا انداختن برجام، دروغ گفتند و مبالغه(!) کردند.

برجام طبق وعده چندباره شخص آقای روحانی قرار بوده همه تحریم های مالی و بانکی و نفتی را در روز اجرای توافق (۲۷ دی ۱۳۹۴) یکجا لغو (و نه تعلیق) کند و منطقا نیز همین گونه است. وگرنه دلیلی نداشت دولت امتیاز بدهد

و ۹۵ درصد برنامه هسته ای را تعطیل کند که مثلا تحریم های با عنوان هسته ای تعلیق شود و همان تحریم ها با برچسب و عنوان دیگر برگردد و مثلا در روند پسابرجام، ۷۰۰ تحریم به ۱۵۰۰ تحریم تبدیل شود!! اصل مهم در مصالحه مدعایی شرق، انتفاع واقعی ایران در زمینه لغو تحریم های مالی و بانکی و نفتی بوده، نه حقه بازی و کلاهبرداری که آمریکا و غرب به کمک پادوهای سیاسی و رسانه ای خود در داخل ایران مرتکب شدند.

از سوی دیگر، روزنامه شرق در حالی درباره دو ماه تاخیر دولت ایران در بازگشت به مذاکرات ابزار ناخرسندی کرده که دولت جو بایدن بیش از ۳ ماه برای همین روند جدید مذاکرات وقت کشی کرد و در حالی که اوایل دی ماه ۹۹ تشکیل شده بود، از میانه های فروردین ۱۴۰۰ به مذاکرات کذایی برگشت که آن هم وقت کشی بود وگرنه دولت عهدشکن آمریکا برای بازگشت به تعهدات نقض کرده خود، نیازی به مذاکره نداشت و اگر صداقت داشت، باید رأسا اقدام به این کار می کرد که طبیعتا در نگاه جهانی، ایران را هم وادار به انجام تعهدات خود می کرد. اما دولت بایدن هرگز چنین نگرشی نداشته و به تحریم های ترامپی (ابطال کامل برجام) به چشم ابزار چانه زنی و امتیازخواهی دوباره توافق منعقده برجام نگاه می کند.

نکته بعدی این است که برای یک توافق و به قول شرق «مصالحه» درباره مذاکره و چانه زنی نمی کنند. طرف ایرانی در این معامله - با همه نادرستی و ایراداتش - تعهد خود را اداره کرده و به مدت ۶ سال - به ویژه در سه سال اخیر - معطل و منتظر اجرای تعهد طرف مقابل بوده است. در چنین روند تلخ و عبرت آموزی، روزنامه متهم شرق، چگونه جرأت می کند مجددا از واقع گرایی و تنازل و چانه زنی و مذاکره دوباره حرف بزند و حال آنکه هنوز متهم کلاهبرداری آمریکا در چک برگشتی برجام (با تیترهایی مانند «امضای کری تضمین است») می باشد؟!