به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هر انسان مؤمنی به صورت فطری علاقه دارد کارنامه عملکرد خود در طول عمرش را بداند تا با آرامش خاطر بهتری به لقای خداوند برسد، اما عمدتا این امر حاصل نمی شود مگر اینکه فرد در جایگاه برزخی خود قرار بگیرد و اعمالش در ترازوی فضل الهی مورد محاسبه قرار گیرد. با این حال گاهی در تاریخ می بینیم استثناهایی وجود دارد و فرد مؤمن از طریق هادیان الهی کارنامه خویش را دریافت می کند و با مسرت و شادی به دیدار حق می شتابد؛ از جمله این استثناها میثم تمار است که امیرالمؤمنین علیه السلام مدت ها قبل، از شهادت او بابت ایستادگی اش مقابل حکام جور خبر داده بود؛ لذا نقل است او علم بلایا و منایا داشت. معنای این علم، آگاهی امامان شیعه از اتفاق هایی است که برای افراد در آینده روی می دهد. این اتفاق ها در علم منایا درباره مرگ، چگونگی و زمان آن و در علم بلایا درباره حوادث و گرفتاری های افراد است. طبق احادیث، ائمه علیهم السلام این علم را از پیامبر صلی الله علیه و آله فراگرفته اند. امامان معصوم این علم را به برخی از یاران نزدیک و رازدار خود می آموختند.

طبق این منطق، شهدای کربلا نیز از قبل به مقام خویش همچنین جایگاهشان نزد خدا آگاه بودند و امام حسین علیه السلام در منزلگاه های مختلف این جایگاه را برایشان نمایان کرده بودند.

شیخ مفید در کتاب «الإرشاد» خود نقل می کند امام حسین علیه السلام نزدیکی های شب (عاشورا) یاران خود را گرد آورد. امام سجاد می گوید: من در آن حال با اینکه بیمار بودم نزدیک شدم که ببینم پدرم به آنان چه می گوید. شنیدم رو به اصحاب کرد و فرمود:

اما بعد؛ همانا من یارانی باوفاتر از یاران خود سراغ ندارم و بهتر از ایشان نمی دانم و خاندانی نیکوکارتر و مهربان تر از خاندان خود ندیده ام؛ خدایتان از جانب من پاداش نیکو دهد؛ أما بعد فإنی لا أعلم أصحابا أوفی و لا خیرا من أصحابی و لا أهل بیت أبر و لا أوصل من أهل بیتی فجزاکم الله عنی خیرا.

امام حسین علیه السلام در این فراز از کلام زیبایشان چند ویژگی را برای یارانشان معرفی می کنند: ۱- وفادارترین (به عهد خدا) ۲- بهترین یا پر خیرترین افراد (در حریم خدا)

شاید آیات ۲۰ و ۲۱ سوره رعد در جهت وفای به عهد یکی از بهترین آیاتی باشد که به این فراز از کلام امام ارتباط دارد. خداوند در این دو آیه می فرماید:

الذین یوفون بعهد الله و لا ینقضون المیثاق ﴿٢� ﴾ و الذین یصلون ما أمر الله به أن یوصل ویخشون ربهم و یخافون سوء الحساب ﴿٢١﴾

یعنی (اولو الالباب) همان کسانی که به عهد خدا [که همانا قرآن است] وفا می کنند و پیمان را نمی شکنند و آنچه را خدا به پیوند آن فرمان داده (پیمان نسبت به خاندان وحی) پیوند، می دهند و از [عظمت و جلال] پروردگارشان همواره در هراسند و از حساب سخت و دشوار بیم دارند.

این وفای به عهد یاران امام حسین علیه السلام بود که سبب شد امام به اذن خدا جایشگاهشان را در برزخ نشان دهند، آن زمان که تک تک اصحاب به جلوداری حضرت ابواالفضل علیه السلام با جملاتی با امام عصرشان تجدید عهد کردند، امام به پاس این تجدید عهد و میثاق فرمودند: حالا که اینچنین میگویید، سرهایتان را بلند کنید و جایگاه خودتان در بهشت را مشاهده کنید؛ فارفعوا رؤوسکم و أنظروا إلی منازلکم فی الجنة».

انتهای پیام/