به گزارش خبرگزاری تسنیم از دورود، بوی باروت و ترکش و خمپاره های بی امان از سال های ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۸ لرستان را بمباران کرد. صدای آژیرها بلند می شد و طیاره ای در آسمان پیدا.

هواپیماها به آسمان لرستان می آمدند و شهرها را پیاپی بمباران می کردند. ترکش ها سر کودکان عشایر را و تن های بی پناه را با خود می برد و داغ در سینه مادران می جوشید.

پسران و برادران و پدران زیادی از جنگ دیگر برنگشتند. برخی هم که پس از سال ها به وطن بازگشتند جان سالمی برای شان نمانده است. مجروح هستند با تنی تکیده از سال های اسارت.

خمپاره و ضد هوایی هنوز هم برای یادگاران جنگ یادآور حکایت های پنهانی است که گاهی فقط در یادواره ها سر باز می کند. و حالا خاطرات خاک ریزها در یادواره ۶۴۵ شهید دورود مرور می شود که رنگ خون شهید هنوز هم صورت میهن را گلگون می کند، درست شبیه گلبرگ های شقایق.

انتهای پیام/ ۶۴۴