به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، در سال ۲۰۱۵، ۱۹۵ کشور به همراه اتحادیه اروپا توافق نامه پاریس را امضا کردند و متعهد شدند که برنامه هایی برای محدود کردن افزایش دمای جهانی به ۱٫۵ درجه سانتی گراد اجرا کنند اما در سال ۲۰۲۳، جهان تقریبا تمام سال این هدف را نقض کرد که باعث شد تحقق این هدف در بلندمدت زیر سؤال برود.

برای تثبیت اقلیم، باید سطح گازهای گلخانه ای در جو کاهش یابد و یکی از فناوری های پیشنهادی برای این هدف، جذب مستقیم کربن دی اکسید هوا (DAC) است که در واقع کربن دی اکسید را از هوای محیط حذف می کند.

هرچند این فناوری امیدبخش است، اما بررسی های تیمی از پژوهشگران MIT نشان می دهد که بسیاری از برنامه های اقلیمی بر پایه فرضیاتی غیرواقعی درباره ظرفیت DAC برای حذف CO۲ استوارند.

چالش های فناوری DAC

مقیاس پذیری: غلظت CO۲ در هوا تنها ۰٫۰۴ درصد است و برای حذف یک تن CO۲، حدود ۱٫۸ میلیون متر مکعب هوا باید پردازش شود. این امر به تجهیزات عظیمی نیاز دارد. برآوردها نشان می دهد که استفاده از DAC در مقیاس گیگاتن (میلیارد تن) بسیار دشوار است.

نیاز به انرژی: برای هر تن CO۲ حذف شده، به طور متوسط ۱٫۲ مگاوات ساعت انرژی نیاز است. تأمین این میزان انرژی با منابع تجدیدپذیر یا سوخت های فسیلی همراه با جذب کربن (CCS) ضروری است. با این حال، رقابت بر سر انرژی پاک محدودیت های جدی ایجاد می کند.

محل یابی: تأسیسات DAC به دسترسی به انرژی کم کربن و مکان هایی برای ذخیره CO۲ نیاز دارند. احداث زیرساخت های لازم برای این فناوری با چالش هایی مانند مسائل محیط زیستی و پذیرش عمومی مواجه است.

هزینه: هزینه حذف هر تن CO۲ با استفاده از DAC بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار برآورد شده، اما شواهد نشان می دهد که این رقم بسیار بالاتر است. تنها هزینه انرژی مورد نیاز برای هر تن می تواند به ۱۲۰ دلار برسد.

تیم MIT معتقد است که فناوری DAC، هرچند راه حلی نهایی برای کاهش کربن نیست، باید توسعه یابد. این فناوری می تواند در آینده نقشی مهم در دستیابی به اهداف خنثی سازی کربن داشته باشد، اما اتکا به آن به عنوان راه حلی کامل برای چالش های اقلیمی منطقی نیست.

انتهای پیام/