حضرت یوسف (ع) از پیامبران الهی است که نام وی در قرآن آمده است و حتی سوره ای مخصوص وی نازل شده است. حضرت یوسف (ع) در عین حال که مقام پیامبری را برعهده داشت پادشاه مصر هم بود که امروز باشگاه خبرنگاران جوان قصد به بررسی چرایی این موضوع بپردازد.

حضرت یوسف؛ پیامبری که مقام نبوت و سلطنت داشت

جزییات زندگی حضرت یوسف (ع) در قرآن و در سوره یوسف آمده است.

یوسف بن یعقوب از پیامبران بنی ا سرائیل است که مقام نبوت و سلطنت را با هم داشت و تعبیر خواب می دانست و از این طریق نزد پادشاه مصر محبوبیت یافت و به سلطنت رسید.

برادران یوسف، وی را در چاه انداختند، اما وی پس از چندی از چاه نجات یافت و به عنوان برده به عزیز مصر فروخته شد.

این مطلب را از دست ندهید: داستان شکافته شدن مرقد حضرت یوسف (ع) چه بود؟+عکس

ماجرای یوسف و زلیخا از داستان های مشهور قرآنی است. بر اساس آن، زلیخا شیفته زیبایی یوسف شد و برای به دست آوردن وی نقشه هایی پی ریزی کرد، اما نتوانست وی را راضی کند و در نهایت یوسف به اتهام خیانت به عزیز مصر زندانی شد.

حضرت یوسف، مدت ۱۲۰ سال زندگی کرد و زمانی که مرگ آن حضرت فرارسید، خدا به وی وحی کرد که نور و حکمت را که در دست داشت به ببرز بن لویی بن یعقوب بسپارد.

آنگاه یوسف، ببرز بن لویی را با آل یعقوب که در آن روز ۸۰ مرد بودند احضار کرد و به آن ها گفت:

به زودی گروهی بر شما غالب می شوند و شما را دچار عذاب بدی می کنند. تا اینکه خدا شما را به وسیله یکی از فرزندان لویی که نامش موسی است، کمک خواهد کرد.

بعد از وفات یوسف هر گروهی می خواست جنازه وی را در محله خود دفن کنند.

برای اینکه نزاع پیش نیایید وی را در مصر در صندوقی از مرمر در میان دریای نیل دفن کردند. پس از سال ها حضرت موسی جنازه وی را از آن مکان خارج کرد و در فلسطین دفن کرد.

این مطلب را از دست ندهید: چرا از نسل حضرت یوسف (ع) پیامبری برگزیده نشد؟

خداوند به پاداش کدام عمل حضرت یوسف (ع) به وی علم و حکمت عطا کرد؟

بر اساس متن قرآن؛ احسان و نیکوکاری، دلیل مهمی برای این هدیه الهی بوده است:

«و لما بلغ أشده آتیناه حکما و علما و کذلک نجزی المحسنین»؛

هنگامی که وی به مرحله بلوغ و تکامل جسم و جان رسید و آمادگی برای پذیرش انوار وحی پیدا کرد، ما حکم و علم به وی دادیم و این چنین نیکوکاران را پاداش می دهیم.

«اشد» از ماده «شد» به معنای گره محکم است و در این جا اشاره به استحکام جسمانی و روحانی است.

منظور از «حکم» و «علم» در این آیه؛ یا مقام وحی و نبوت است، و یا این که منظور از «حکم»، عقل و فهم و قدرت بر دویری صحیح که خالی از هواپرستی و اشتباه باشد؛ و منظور از «علم»، آگاهی و دانشی است که جهلی با آن توام نباشد.

از طرفی شاید بتوان حکم را به معنای آن دانست که؛ انسان به مقام «نفس مطمئنه» برسد و تسلط بر خویشتن پیدا کند آن چنان که بتواند نفس اماره و وسوسه گر را کنترل کند و منظور از علم، انوار قدسیه و اشعه فیض الهی است که از عالم ملکوت بر قلب پاک آدمی پرتوافکن می شود.

ببینید: بقایای قصر حضرت یوسف(ع) و زلیخا در مصر

به هر حال؛ هر چه باشد این «حکم و علم» دو بهره ممتاز و پر ارزش الهی بود که خدا به یوسف (ع) بر اثر پاکی و تقوا و صبر و شکیبایی و توکل داد، که همه این ها در کلمه «محسنین» جمع است.

نکته قابل توجه این که؛ قرآن در آیات فوق هنگام سخن از اعطای حکمت و علم به یوسف (ع) اضافه می کند:

«این چنین نیکوکاران را پاداش می دهیم»؛

یعنی مواهب الهی حتی به پیامبران بی حساب نیست، و هرکس به اندازه نیکوکاری و احسانش از دریای بی کران فیض الهی بهره می گیرد.

همان گونه که حضرت یوسف (ع) در برابر صبر و استقامت در مقابل آن همه مشکلات سهم وافری نصیبش شد.

انتهای پیام/