تهدید کرونا برای هستی اجتماعی
عباس کاظمی با بیان این که ویروس کرونا نه تنها موجودیت زیستی آدمی را تحت تاثیر خود قرار داده است، می گوید: هستی اجتماعی ما نیز زیر فشارهای سهمگین هراس پزشکی شده، و جدایی گزینی های اجتماعی تهدید شده است.
به گزارش ایسنا، این جامعه شناس و مدیرگروه مطالعات فرهنگی در موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی در یادداشتی با عنوان «زندگی پشت درهای بسته» که در ماه های ابتدایی شیوع ویروس کرونا در ایران منتشر کرده درباره تغییرات ارتباطات می نویسد: «در ایام قرنطینه و اینک علی رغم بازگشایی نسبی کسب و کارها، ارتباطات ما با اطرافیان مان به کلی تغییر کرده است، سطح تماس های فیزیکی و اجتماعی به کمترین حد خود رسیده، آمد و شدهای خانوادگی محدود شده و تعاملات دوستانه به سیمای خاطره ای جذاب و دوست داشتنی تغییر شکل داده است. حیات اجتماعی و پویش های شهری ذیل چشمان نظاره گر و سراسربین ویروس به عبور و مرور ضروری تنزل یافته است. کافه ها و رستوران ها که نماد زندگی بیرونی هستند خالی از جمعیت شده اند و بسیاری از آن ها حتی تعطیل شده اند. تو گویی شهر و جنب وجوش های آن به روزگارانی تعلق داشته که آدمیانی دیگر در آن می زیستند.»
کاظمی با طرح پرسشی ادامه می دهد: «آیا شهر باید به انسان های ماسک دار، شکاک، و مضطرب نسبت به یکدیگر عادت کند؟ آیا همچنان باید از اشیاء (دستگیره در، کیسه های خرید، و …) بترسیم؟ و … پرسش مهم تر این خواهد بود که گونه بشر چگونه قرار است جامعه و شهر را از درون خانه ها و ساختمان های محافظت شده اداره کند؟»
این جامعه شناس درباره تغییرات شیوه زندگی در ایام قرنطینه این طور می نویسد: «در وضعیت کرونایی شده و به خصوص در ایام قرنطینه، زندگی به دو شیوه خود را از نو بازسازی کرده است: ابتدا از طریق درب های بسته خانه ها و حتی این روزها بعد از فروکش کردن بحران در پشت درهای بسته اتاق های کار! و شیوه دومی که زندگی کرونایی شده خود را بازآفریده است، از طریق قاب دوربین های موبایل ماست. هرچه بیشتر تعاملات ما با خانواده، دوستان و همکاران، پشت این قاب ها و چارچوب ها تجلی یافته است. زندگی روزمره که پیش از این از طریق تعاملات فیزیکی سرشار از بروز احساسات و هیجانات رفتاری بود به میانجی گوشی های هوشمند هرچه بیشتر جنبه ای تصویری یافته است.»
او می افزاید: «در پشت هیاهوی بی پایان سیاست گذاران دولتی و توصیه های پزشکان و آمارهای اعلام شده مرگ ومیر روزانه وزارت بهداشت آن چه به فراموشی سپرده شده است انسان و رابطه عاطفی شکننده اوست. رسانه ها و گفتمان پزشکی زده که انسان ها را به عدد تقلیل داده اند، هر روز تعداد مرگ و میر و تعداد افراد مبتلاشده را اعلام می کنند. عددهایی که ما با شنیدن و افزایش روزافزون شان وحشت می کنیم بدون آن که بیاندیشیم این ها عدد نیستند بلکه انسان هایی دارای خاطره، احساس و عواطف اند/ بودند.»
کاظمی در پایان بیان می کند: «برای مبلغان رسانه ای گفتمان پزشکی اهمیتی ندارد که مردگان چه کسانی بودند، آیا خانواده داشته اند؟ شغل شان چه بوده است؟ چه رنج هایی را پیش و در طول بیماری متحمل شده اند؟ و مهم تر از همه وابستگان شان چگونه قرار است سنگینی غم و اندوه از دست دادن عزیزان شان را در فقدان روابط گرم دوستان و همکاران تاب آورند؟»
انتهای پیام
به گزارش ایسنا، این جامعه شناس و مدیرگروه مطالعات فرهنگی در موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی در یادداشتی با عنوان «زندگی پشت درهای بسته» که در ماه های ابتدایی شیوع ویروس کرونا در ایران منتشر کرده درباره تغییرات ارتباطات می نویسد: «در ایام قرنطینه و اینک علی رغم بازگشایی نسبی کسب و کارها، ارتباطات ما با اطرافیان مان به کلی تغییر کرده است، سطح تماس های فیزیکی و اجتماعی به کمترین حد خود رسیده، آمد و شدهای خانوادگی محدود شده و تعاملات دوستانه به سیمای خاطره ای جذاب و دوست داشتنی تغییر شکل داده است. حیات اجتماعی و پویش های شهری ذیل چشمان نظاره گر و سراسربین ویروس به عبور و مرور ضروری تنزل یافته است. کافه ها و رستوران ها که نماد زندگی بیرونی هستند خالی از جمعیت شده اند و بسیاری از آن ها حتی تعطیل شده اند. تو گویی شهر و جنب وجوش های آن به روزگارانی تعلق داشته که آدمیانی دیگر در آن می زیستند.»
کاظمی با طرح پرسشی ادامه می دهد: «آیا شهر باید به انسان های ماسک دار، شکاک، و مضطرب نسبت به یکدیگر عادت کند؟ آیا همچنان باید از اشیاء (دستگیره در، کیسه های خرید، و …) بترسیم؟ و … پرسش مهم تر این خواهد بود که گونه بشر چگونه قرار است جامعه و شهر را از درون خانه ها و ساختمان های محافظت شده اداره کند؟»
این جامعه شناس درباره تغییرات شیوه زندگی در ایام قرنطینه این طور می نویسد: «در وضعیت کرونایی شده و به خصوص در ایام قرنطینه، زندگی به دو شیوه خود را از نو بازسازی کرده است: ابتدا از طریق درب های بسته خانه ها و حتی این روزها بعد از فروکش کردن بحران در پشت درهای بسته اتاق های کار! و شیوه دومی که زندگی کرونایی شده خود را بازآفریده است، از طریق قاب دوربین های موبایل ماست. هرچه بیشتر تعاملات ما با خانواده، دوستان و همکاران، پشت این قاب ها و چارچوب ها تجلی یافته است. زندگی روزمره که پیش از این از طریق تعاملات فیزیکی سرشار از بروز احساسات و هیجانات رفتاری بود به میانجی گوشی های هوشمند هرچه بیشتر جنبه ای تصویری یافته است.»
او می افزاید: «در پشت هیاهوی بی پایان سیاست گذاران دولتی و توصیه های پزشکان و آمارهای اعلام شده مرگ ومیر روزانه وزارت بهداشت آن چه به فراموشی سپرده شده است انسان و رابطه عاطفی شکننده اوست. رسانه ها و گفتمان پزشکی زده که انسان ها را به عدد تقلیل داده اند، هر روز تعداد مرگ و میر و تعداد افراد مبتلاشده را اعلام می کنند. عددهایی که ما با شنیدن و افزایش روزافزون شان وحشت می کنیم بدون آن که بیاندیشیم این ها عدد نیستند بلکه انسان هایی دارای خاطره، احساس و عواطف اند/ بودند.»
کاظمی در پایان بیان می کند: «برای مبلغان رسانه ای گفتمان پزشکی اهمیتی ندارد که مردگان چه کسانی بودند، آیا خانواده داشته اند؟ شغل شان چه بوده است؟ چه رنج هایی را پیش و در طول بیماری متحمل شده اند؟ و مهم تر از همه وابستگان شان چگونه قرار است سنگینی غم و اندوه از دست دادن عزیزان شان را در فقدان روابط گرم دوستان و همکاران تاب آورند؟»
انتهای پیام
گفتگو با هوش مصنوعی
💬 سلام! می‌خوای درباره‌ی «تهدید کرونا برای هستی اجتماعی» بیشتر بدونی؟ من اینجام که راهنماییت کنم.