به گزارش مشرق، ماه محرم ماه عزای بر حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام است. در این ماه است که شیعیان عترت لباس عزا بر تن می کنند و برای سرور و سالار شهیدان نوحه سر می دهند؛ خداوند شیعیان را به واسطه همین مقدار توجه به وجود مقدس امام حسین و دور شدن آنها از تعلقات دنیوی، به سوی آسمان ها ارتفاع می دهد و در واقع جامعه را آسمانی می کند تا در عمل نشان دهد زندگی، همین ظاهر دنیا نیست بلکه اصل حیات، یعنی با امام بودن، با امام زیستن و در معیت او به عبودیت خدا پرداختن. نمونه عملی این نوع حیات طیبه را در کاروان حسینی و در بین اصحاب آن حضرت در تاریخ می خوانیم.

هر یک از ائمه طاهرین توصیه های زیادی درباره حفظ حرمت این ایام به شیعیان ارائه دادند و خود نیز اهتمام زیادی نسبت به پاسداشت ایام عزای بر سیدالشهداء علیه السلام داشتند تا آنجا که در عصر امامت آن بزرگواران، شعرایی چون کمیت اسدی، سید حمیری، دعبل خزایی و … به سفارش آن ائمه به مرثیه گویی می پرداختند. اشعار حماسی و عمیق این یاران عترت، بنی امیه و بنی عباس را در هراس افکنده بود. امام رضا علیهالسلام در روایتی فرمود «محرم ماهی بود که اهل جاهلیت نبرد را در آن حرام می دانستند و خون ما را در آن حلال شمردند و حرمت ما را هتک کردند و ذراری و زنان ما را اسیر کردند و آتش به خیمه های ما زدند و آنچه بنه در آن بود چپاول کردند و در امر ما رعایتی از رسول خدا نکردند روز شهادت حسین، چشم ما را ریش کرد و اشک ما را روان و عزیز ما را در زمین کربلا خوار و گرفتاری و بلا به ما دچار کرد تا روز قیامت بر مانند حسین باید گریست این گریه گناهان بزرگ را بریزد.

سپس ادامه دادند: چون ماه محرم می رسید، کسی پدرم را خندان نمی دید. غم و اندوه بر او چیره بود تا آن که ۱۰ روز می گذشت، روز دهم روز سوگواری و اندوه و گریه او بود و می فرمود: این روزی است که حسین در آن کشته شد؛ فعلی مثل الحسین فلیبک الباکون؛ فإن البکاء علیه یحط الذنوب العظام. ثم قال علیهالسلام: کان أبی علیهالسلام إذا دخل شهر المحرم لا یری ضاحکا ، و کانت الکآبه تغلب علیه حتی تمضی عشرة أیام، فإذا کان یوم العاشر کان ذلک الیوم یوم مصیبته وحزنه وبکائه، و یقول: هو الیوم الذی قتل فیه الحسین.» (الأمالی( للصدوق)، ص۱۲۸)

در روایتی دیگر آمده عبدالله بن سنان نقل می کند که گفت: من در روز عاشورا به حضور جعفر صادق علیه السلام مشرف شدم و آن بزرگوار را دیدم که رنگش تغییر کرده و اشک هایش نظیر مروارید از چشمان مقدسش فرو می ریزد. من گفتم: یابن رسول الله برای چه گریانی؟ خدا چشمان تو را گریان نکند. در جوابم فرمود: مگر تو غافلی، آیا نمی دانی که حسین بن علی در یک چنین روزی دچار مصیبت شد؟ أو فی غفلة أنت؟ أما علمت أن الحسین بن علی أصیب فی مثل هذا الیوم. (مصباح المتهجد و سلاح المتعبد، ج۲، ص۷۸۲)