به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نقش ابلیس در دشمنی با انسان ها و دور کردن آنها از مسیر خداوند و ارزش های اخلاقی از همان آغازین روزهای خلقت اولین بشر یعنی آدم علیه السلام مطرح شد. او همراه با لشکریان خود با ابزارهایی مثل طلسم، وسوسه، تزیین (زینت دادن منفی ها)، تسویل (تصویر کردن زشتی به صورت خوبی) و … وعده به فقر و فحشاء می دهد و انسان ها را دعوت به لاأبالی گری و درنده خویی و فساد و غارت و ربا هر شر دیگری می کند. اما طبق نقل های روایی، در مقاطعی از زمان خود حاضر شده در قالب انسانی پا در میدان بگذارد؛ از جمله آنها در ماجرای سقیفه و نیز نقشه ترور پیامبر صلی الله علیه و آله در ماجرای هجرت است.

نقل است طی گفت وگویی که بین امیر مؤمنان علیه السلام با فردی یهودی صورت گرفت، آن حضرت به برخی از مقامات خویش اشاره کرد. ضمن آن فرمود «ای برادر یهود، قریش همیشه برای کشتن و از میان بردن پیامبر رأی می زدند و چاره جویی می کردند. آخر تصمیم آنها این بود که در خانه خود با حضور ابلیس ملعون (که به نمایش مردی یک چشم از ثقیف شرکت کرده بود) گرد آمدند، همه به اتفاق رأی دادند که هر تیره ای از قریش مرد پهلوانی را نماینده کنند؛ سپس هر کدام از آنها شمشیری بردارد و در هنگامی که پیغمبر در بستر خواب است بر سر او بریزند و همه دسته جمعی به یک ضربت شمشیر بر او حمله کنند و او را بکشند، و چون کشته شد، ناچار هر قبیله ای از قریش به حمایت نماینده خود قیام و او را نگهداری می کند و تسلیم دار قصاص نمی کند و خونش هدر می شود. جبرئیل نزد پیغمبر فرود شد و او را از توطئه قریش آگاه کرد و شب اجتماع آنها و ساعتی که بر سر بستر او می ریزند، خاطرنشان کرد و به او دستور داد که در فلان وقت بیرون رود و در غار پنهان شود. رسول خدا مرا پیش خواند و این خبر را به من گزارش کرد و فرمان داد که در بستر او بخوابم و جانم را قربان او کنم من شتابانه پذیرفتم و شادمان بودم که به جای او کشته شوم. پیامبر صلی الله علیه و آله به راه خود رفت و من در بسترش خوابیدم و پهلوانان قریش با عقیده به اینکه پیامبر را خواهند کشت رسیدند و چون در خانه ای که بودم با آنها روبرو شدم شمشیر بروی آنها کشیدم و از خود به طوری که خدا و مردم می دانند دفاع کردم، سپس رو به یارانش کرد و فرمود چنین نیست؟ یا أخا الیهود فإن قریشا لم تزل تخیل الآراء و تعمل الحیل فی قتل النبی ص حتی کان آخر ما اجتمعت فی ذلک یوم الدار دار الندوة و إبلیس الملعون حاضر فی صورة أعور ثقیف …

دومین ماجرا مربوط به ایام پس از رحلت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و در ماجرای سقیفه است. از امام باقر علیه السلام روایت شده هنگامی که پیامبر صلی الله علیه و آله وفات یافت و مردم به جای علی علیه السلام دیگری را به زمامداری نشاندند، شیطان تاج شاهی بر سر گذاشت و منبری برپا کرد و روی بالش نشست و پیادگان و سوارگان خود را گرد آورد و به آنها گفت: شادی کنید که تا روز قیام امام، خداوند فرمان برده نشود. فلما قبض رسول الله ص و أقام الناس غیر علی لبس إبلیس تاج الملک و نصب منبرا و قعد فی الوثبة و جمع خیله و رجله ثم قال لهم اطربوا لا یطاع الله حتی یقوم الإمام …

یا از امیر مؤمنان علیه السلام نقل است که از سلمان پرسید وقتی ابوبکر بالای منبر رفت نخستین کسی که با او بیعت کرد که بود؟ عرض کردم: نه، اما پیر مردی سالخورده را دیدم که بر عصای خود تکیه زده بود و میان دو چشمش اثر سجده زیادی بود و او نخستین کسی بود که از پله منبر بالا رفت و در حالی که گریه می کرد گفت: شکر خدای را که مرا از دنیا بیرون نبرد تا تو را در این جایگاه دیدم، دست بگشا، ابوبکر دستش را باز کرد، پیرمرد بیعت کرد و سپس از منبر پایین آمده و از مسجد خارج شد. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: دانستی او که بود؟ گفتم: نه، اما از سخنان او ناراحت شدم زیرا مثل آن بود که از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله خوشحالی می کرد. حضرت فرمود: او ابلیس لعنه الله بود. پیامبر خدا صلی الله علیه و آله به من خبر داد که شیطان و سران اصحاب او در غدیر خم که پیامبر صلی الله علیه و آله مرا برای مردم (به امامت) نصب کرد، حضور داشتند، آنگاه که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: من از شما به خودتان سزاوارترم و به آنها دستور داد تا حاضرین به غائبین برسانند.

در آن هنگام پیروان و ایادی شیطان به ابلیس گفتند: این امت مورد رحمت و محفوظ است، نه تو و نه ما بر آنها راه نفوذ نداریم، اینها امام و رهبر خود را پس از پیامبرشان شناختند. در این موقع شیطان افسرده و ناراحت دور شد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به من خبر داد زمانی که حضرتش رحلت کند، مردم در سقیفه بنی ساعدة با آنکه تو نسبت به حق خودت مخاصمه کرده و استدلال می کنی با ابوبکر بیعت می کنند، سپس به مسجد می آیند و اولین کسی که بر روی منبر من به شکل پیرمردی با حالت شاد با او بیعت می کند، ابلیس است و چنین و چنان می گوید. آنگاه در حالی که به شدت خوشحالی می کند و با بینی خود سوت می کشد و جست و خیز می کند و به دیگر شیاطین گوید: شما خیال کردید که مرا بر ایشان راهی نیست، اکنون دیدید من با آنها چه کردم تا سرانجام دستور خداوند و پیامبر خدا صلی الله علیه و آله را رها کردند. (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج۲، ص۵۷۹؛ الإحتجاج علی أهل اللجاج (للطبرسی)، ج۱، ص۸۱)

تمام این موارد نشان از اهتمام ابلیس معلون نسبت به انحراف بشریت از صراط مستقیم الهی دارد. اما اینکه چرا او حاضر شد به صورت مادی ظاهر شود، به دلیل ترسی است که او از مصادیق بارز صراط مستقیم و محل وحی دارد که در گفتار وی هم وجود دارد. امام باقر علیه السلام فرمود زمانی که پیامبر صلی الله علیه و آله در روز غدیر خم دست علی علیه السلام را در دست گرفت، شیطان در میان سپاهیانش نعره برآورد و هیچ یک از آنها چه در خشکی و چه دریا به جای نماند مگر آنکه در پی نعره او به سویش دویدند و گفتند: ای آقا و مولا چه بر سر تو آمده؟ ما هرگز از تو نعره ای دهشتناک تر از این نعره نشنیده بودیم. ابلیس به آنها گفت: این پیامبر کاری کرد که اگر به راستی این کار تحقق یابد دیگر کسی هرگز خدا را نافرمانی نکند. آنها در پاسخ گفتند: سرورا، تو آدم را فریب دادی …»لما أخذ رسول الله ص بید علی ع- یوم الغدیر صرخ إبلیس فی جنوده صرخة فلم یبق منهم أحد فی بر و لا بحر إلا أتاه فقالوا یا سیدهم و مولاهم ما ذا دهاک فما سمعنا لک صرخة أوحش من صرختک هذه.

انتهای پیام/