به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، موضوع «نذر» یکی از مسائل مربوط به احکام اسلامی است. این مسئله به قدری در فرهنگ ایرانیان نهادینه شده که تقریبا هر هفته اخباری را مبنی بر نذر دادن یکی از بستگان یا همسایه های خود می شنویم و یا گاهی خودمان مبادرت به انجام این کار می کنیم. گسترش فرهنگ نذر در بین مردم ناخداگاه سؤالاتی را در ذهن ها نسبت به احکام نذری به وجود آورده است. در این باره ابتدا به تعریف نذر می پردازیم سپس احکام مربوط به آن را بر اساس مراجع عظام تقلید می خوانید.

در یک تعریف کلی، نذر آن است که انسان ملتزم شود که کار خیری را برای خدا به جا آورد، یا کاری را که نکردن آن بهتر است برای خدا ترک کند. در انعقاد نذر باید صیغه مخصوص یعنی «لله علی کذا» خوانده شود. یا برای نذر کردن می توان چنین نیت کرد: برای خدا بر عهده من باشد اگر بیمارم شفا یافت یا فرزندم در کنکور قبول شد، فلان مقدار پول برای امام حسین(ع) یا حضرت ابوالفضل و در راه شادی روح آ ن ها به فقراء بدهم و یا برای اقامه مجلس روضه او بدهم. البته به اعتقاد برخی مراجع عظام تقلید از جمله آیت الله خامنه ای باید صیغه مخصوص خوانده شود.

درباره شروط نذر، شرط اول آن است که نذر کننده باید مکلف باشد بنابراین بر کسی که مکلف نیست عمل و وفای به نذر واجب نیست.

شرط دوم نذر آن است که نذرکننده عاقل باشد. بنابراین آدم سفیهی که مال خود را در کارهای بیهوده مصرف می کند، چنانچه با حال سفاهت بالغ شده باشد یا حاکم شرع او را از تصرف در اموالش جلوگیری کرده باشد، نذرهای مربوط به مالش صحیح نیست.

شرط سوم آن است که نذر کننده از روی اختیار نذر کند، بنابراین نذر کردن کسی که او را مجبور کرده اند، یا به واسطه عصبانی شدن بی اختیار نذر کرده، صحیح نیست. (رساله ی امام خمینی (ره)، باب نذر)

یا یکی از شروط دیگر نذر، توانایی در انجام آن است؛ مثلا کسی که نمی تواند پیاده به کربلا برود، اگر نذر کند که پیاده برود نذر او صحیح نیست.

انتهای پیام/