واژه « فزع» به طوری که راغب گفته به معنای آن گرفتگی و نفرتی است که از منظره ای نفرت آور به انسان دست می دهد .«فزع» ترس و وحشتی است که تمام قلب انسان را فرا می گیرد، و واقعا هم چهار پدیده «ترس ، غم واندوه ، فریب خوردن و دنیاخواهی» تمام قلب ما انسانهای عادی را درگیر می کند …. فزع إلیه یعنی: لجأ واستغاث واحتمی؛ و ما با پناه بردن و فریادخواهی و حمایت جویی از چهار ذکر قرآنی بهترین پناه دهنده و فریادرس و حامی یعنی ذات اقدس اله را فرا می خوانیم و تردیدی در پیروزی بر ترس ، اندوه ، فریبکاران مکار و کسب مال حلال و دنیایی که به خیر وصلاح ما باشد، نداریم …. جالبست که دنیاخواهی در ردیف سه امر دیگر قرار گرفته است یعنی که دنیاطلبی و رسیدن به خواسته های دنیایی ترسی فراگیر و دل گرفتگی - ناشی از خوف نرسیدن!!- درپی دارد که دارد …و بنظرم چیزی بدتر از «رودست و رکب خوردن و مورد مکر وفریب واقع شدن»نیست

عن الصادق علیه السلام قال : عجبت لمن فزع من أربع کیف لا یفزع إلی أربع :

عجبت لمن خاف کیف لا یفزع إلی قوله عز و جل حسبنا الله و نعم الوکیل فإنی سمعت الله عز و جل یقول بعقبها فانقلبوا بنعمة من الله و فضل لم یمسسهم سوء

و عجبت لمن اغتم کیف لا یفزع إلی قوله تعالی لا إله إلا أنت سبحانک إنی کنت من الظالمین فإنی سمعت الله عز و جل یقول بعقبها فاستجبنا له و نجیناه من الغم و کذلک ننجی المؤمنین

و عجبت لمن مکر به کیف لا یفزع إلی قوله تعالی أفوض أمری إلی الله إن الله بصیر بالعباد فإنی سمعت الله عز و جل یقول بعقبها فوقاه الله سیئات ما مکروا

و عجبت لمن أراد الدنیا و زینتها کیف لا یفزع إلی قوله تعالی ما شاء الله لا قوة إلا بالله فإنی سمعت الله عز و جل یقول بعقبها إن ترن أنا أقل منک مالا و ولدا فعسی ربی أن یؤتین خیرا من جنتک و عسی موجبة .

من لا یحضره الفقیه، ج۴ ص ۳۹۲-۳۹۳،روایت شماره: ۵۸۳۵؛ خصال صدوق ، ج۱ ص۲۱۸-۲۱۹؛ بحارالانوار، ج۹۰ ص ۱۸۴-۱۸۵