به گزارش مشرق، عمدۀ نگاه جامعۀ مسلمان و شیعۀ ما نسبت به پیامبر(ص) و اهل بیت علیهم السلام در سه دسته قرار دارد: ۱ وجود مقدسی که منحصر در تاریخ گذشته اند ۲ هادیان و ائمۀ برحق و برخاسته از جامعۀ عرب ۳ انوار مطهری که راهنمای مسلمانان به ویژه شیعیان عالم اند.

اما از منظر قرآن و آموزه های دین، پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی، نه موجوداتی منحصر در تاریخ بلکه انواری ازلی اند که در هر زمان و مکانی راهنمای بشرند، وجه هدایتی ایشان منحصر در مسلمانان و شیعیان نیست بلکه تمام عالم به اذن الله در ید قدرت ایشان و تحت امر پیامبر و اهل عترت است؛ از این جهت است که خداوند وقتی می خواهد به معرفی پیامبر(ص) بپردازد، ایشان را رسول بر تمام مردم معرفی می کند، نه صرفا رسول بر عده ای خاص از مردم؛ آنجا که در آیه ۱۵۸ اعراف فرمود «قل یا أیها الناس إنی رسول الله إلیکم جمیعا …؛ بگو ای مردم، من رسول خدا به سوی تمام شما هستم». بنابراین خلفای رسول به اذن الله نیز در چنین جایگاهی قرار دارند، چه مردم بپذیرند و چه انکار کنند.

اما درک حقیقی این ماجرا به وقوع نخواهد پیوست مگر اینکه عالم به حالت اضطرار و اضطراب در آید و مردم دنیا با حالتی مضطر، آن منجی وعده داده شده توسط انبیاء را از خداوند طلب کنند؛ آن زمان است که با اولین طلیعه های یاری خداوند از مجرای برترین خوبان بشر یعنی اهل بیت وحی و به ویژه امام عصر (عج) مواجه می شوند و به این حقیقت دست می یابند که مسیر رشد و رستگاری، همان مسیر آموزه های وحی از پنجرۀ وجود مقدس چهارده معصوم علیهم السلام و راه نجات از فتنه های سخت آخرالزمان، دست آویختن به دامان مطهر آن بزرگواران است.

از این روست که امیرالمؤمنین(ع) در روایتی فرمود: پرچم حق به دست ما است؛ لنا رایة الحق

هر که در سایه آن درآید بر او سایه می افکند؛ من استظل بها کنته

و هر کس برای رسیدن به آن سبقت گیرد، از آتش فتنه ها رستگار بیرون می آید؛ و من سبق إلیها فاز

و هر کس از آن باز ماند نابود شود؛ و من تخلف عنها هلک

و هر که از آن جدا شود سرنگون شود؛ و من فارقها هوی

و هر کس بدان چنگ زند نجات یابد؛ و من تمسک بها نجا (الخصال صدوق، ج۲، ص ۶۳۳)

یا در دیگر روایت فرمود: معنا رایة الحق و الهدی من سبقها مرق و من خذلها محق و من لزمها لحق؛ پرچم حق و هدایت همراه ما است؛ هرکه از آن سبقت گیرد، خارج می شود (از جرگۀ ما)، هرکه آن را خوار شمارد، نابود و هرکه ملازم آن باشد، ملحق می شود (به جرگۀ ما) (کتاب سلیم بن قیس الهلالی، ج۲، ص ۷۱۶ )