به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، باور به منجی و آخرالزمان، نقطه اشتراک ادیان الهی و همچنین اصلی مسلم در مکتوبات دینی امت هاست. ادیان آسمانی معتقدند که هرگاه بشریت دچار انحطاط معنوی و اخلاقی شود و از فطرت خداجوی خویش فاصله گیرد‍ و جهان را تاریکی جهل، غفلت و ستم در بر گیرد و نیز ظلم و ستم فراگیر شود، شخصیتی نجات بخش ظهور کرده، عدالت را در سراسر عالم مستقر خواهد کرد. این نوع از اعتقاد، ناخودآگاه پای یکسری مفاهیم را در قاموس آموزه های ادیان آسمانی باز می کند که در اندیشه دینی از آن به عنوان آخرالزمان و یا به تعبیر غربی آن، پایان دنیا (end time) یا آپوکالیپس (Apocalypse) یاد می شود. گسترش فساد و تباهی، سرعت و توالی حوادث، گسترش فقر، ظهور بیماری های ناشناخته و مهلک، هلاکت نسل و حرث و بسیاری از وقایع ناگوار، از دیگر ویژگی های این مقطع از زمان است که البته خداوند در این دوران راه های نجاتی برای مؤمنان می گشاید.

در این راستا پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت وحی علیهم السلام احادیثی را در توضیح این دوران حساس از تاریخ بشریت ارائه داده اند که به مناسبت ولادت با سعادت امام حسن عسکری علیه السلام به یکی از احادیث آن حضرت در این باره اشاره می شود.

محدث نوری در کتاب مستدرک الوسائل الشیعه از امام حسن عسکری علیه السلام نقل می کند که فرمود:

سیأتی زمان علی الناس وجوههم ضاحکة مستبشرة و قلوبهم مظلمة متکدرة السنه فیهم بدعة، و البدعة فیهم سنة، المؤمن بینهم محقر، و المنافق بینهم موقر؛ یعنی بر مردم زمانی خواهد آمد که چهره هایشان خندان و شاد است، ولی دل هایشان تاریک و گرفته است. سنت در میان آنان بدعت شمرده و بدعت، سنتی رایج می شود. مؤمن در میانشان حقیر است و منافق در بین آنان محترم شمرده می شود.

در این روایت به سه ویژگی مردم در عصر غیبت اشاره شده است که البته این سه ویژگی قائم به خصلت منفی و نهفته در قلب انسان هاست. امام می فرماید روزگاری برای مردم می آید که هرچند چهره های شان خندان و شاد است، اما قلب های شان تاریک و کدر است. اولین نکته این است که قلب یا روح انسان ها طبق آموزه های قرآن، مرکز ایمان است اما در عین حال می تواند به تصرف ابلیس و بدی ها در آید؛ لذا در حدیث فرمودند «القلب حرم الله فلا تسکن حرم الله غیر الله»؛ یعنی قلب حرم خداست پس غیر خدا را در آن ساکن نکنید. اما وقتی نور ایمان در قلب نشست، روح انسان را تزکیه می کند و به اعمال انسان سرایت می کند و اثر مثبت می گذارد. اما خدایی نکرده وقتی به تصرف ابلیس در آید، قلب را تیره و تار و دچار امراض قلب همچون قساوت می کند و بازخورد آن به صورت اعمال منفی و شرارت ها و پستی ها بروز می کند. در واقع به آن میزان که انسان در ایمانیات و اعمال صالح بکوشد، ثمرات آن را خواهد دید و به آن میزان که در اعمال منفی فرو رود، تبعات منفی آن را متحمل خواهد شد.

بنابراین انسان باید نسبت به قلب و روح خویش که مرکز ایمان است حساسیت داشته باشد؛ از یک سو با رفتن به سوی ارزش های مثبت، روح را با نور ایمان آبیاری کند و از دیگر سو با پرهیز از گناهان و خطاها و یا مناجات واستغفار به درگاه الهی و نیز استمداد از اهل بیت وحی و مهم تر از همه، اشک بر مصائب امام حسین علیه السلام، این پایگاه الهی را تا حد امکان مصون نگه دارد. در این بین چشم مهم ترین ورودی قلب انسان است. فردی که چشم به حرام بدوزد، قلب به مرور زمان تیره و تار می شود و انسان را دچار سنت استدراج می کند؛ یعنی به تدریج او را هبوط می دهد و به پستی سوق می دهد.

از دیگر مسائل منفی و اثرگذار در قلب و روح انسان ها، رزق حرام و شبهه است که قدرت تشخیص خیر را از انسان سلب می کند و سبب می شود در یک جامعه بزرگ، سنت را بدعت بشمارند و بدعت را سنت تلقی کنند که مثال ساده آن در جامعه ما هفت خان مراسم ازدواج است که اکثر رسوم آن غیر از آن چیزی است که پیامبر اسلام و اهل بیت به آن دعوت کردند بلکه در تعارض کامل با سنت نبوی و سیره عترت است. یا مراسم های ترحیمی که برگزار می شود؛ طبق سنت و احکام شریعت برای خانواده متوفی باید آسایش و آرامش فراهم شود تا به تکلف نیفتند تا به عزاداری مشغول شوند، اما در مراسم ها خلاف آن را می بینیم. همچنان که مستحب است تا سه روز برای اهل خانه میت غذا بفرستند و غذا خوردن نزد آنان و در منزلشان مکروه است؛ اما حتی خود ما اسیر رسوم غلط شدیم. حال در این بین اگر فردی بخواهد به سنت بها دهد و مؤمنانه برخورد کند، او را تحقیر می کنند تا از جمع به انزوا کشیده شود، اما آنکه بخواهد حق را ناحق کند و دانسته مسیر باطل را پیش کشد، انسان متمدنی شناخته می شود. این یک مثال بود که در عرصه های مختلف اجتماع از جمله ادارات و اماکن عمومی و انضباط های شهری و … جایگاه دارد.



انتهای پیام/