او در کودکی یعنی نیمه دهه هشتاد قرن گذشته میلادی به همراه پدر و مادر خود از سومالی به انگلیس مهاجرت کرد و کودکی، نوجوانی و جوانی خود را در منطقه ایزلینگتون در شمال غربی لندن گذراند.

اسماعیل بیش از ۲۰ سال از زندگی خود را صرف فعالیت های مختلف خیریه در ایزلینگتون کرد و همراه با اقلیت سومالیایی مقیم بریتانیا به انجام فعالیت های داوطلبانه خیریه مشغول بود. او یکی از مدافعان مسلمانان بود و در حمایت از ملت فلسطین و تظاهرات های اعتراضی علیه جنگ و خشونت در خاورمیانه شرکت و از مسلمانان میانمار نیز حمایت می کرد.

پیش از آنکه در سال ۲۰۱۲ میلادی به عنوان عضو شورای شهر ایزلینگتون انتخاب شود؛ انجام کارهای خیریه موجب شد او به عرصه سیاست راه یابد و عضو فعال حزب کارگر انگلستان شود. راقیه اسماعیل پس از عضویت در شورای شهر، به دلیل نقش موفقیت آمیز خود در این شورا، در می ۲۰۱۹ به عنوان نخستین زن مسلمان سومالیایی برای منصب شهردار ایزلینگتون انتخاب شد.

اما داستان شهردار شدن این بانوی مسلمان زیاد طول نمی کشد، چرا که راقیه اسماعیل به دلیل سیاست برتری طلبی مردان سفیدپوست که بر کشور انگلیس حکم فرماست، در اکتبر ۲۰۲۰ مجبور به استعفا از حزب کارگر شده و در اعتراض به این تبعیض نژادی، با وجود موفقیت های سیاسی و اجتماعی که در منطقه خود به دست آورده بود، از کار خود در این حزب کناره گیری کرد.

استعفای راقیه اسماعیل بار دیگر موجب طرح موضوع نژادپرستی در عرصه سیاست و به دنبال آن، صدمه به اقلیت مسلمان بریتانیا شد. لذا برخی معتقدند که این استعفا می تواند زنگ هشداری باشد برای موانع بازدارنده بسیاری که در مقابل زنان مسلمان وجود دارد.

در این راستا، پایگاه خبری الجزیره نت، در گفت وگویی با راقیه اسماعیل، دلایل استعفای او را بررسی کرده است.

وی درباره دلایلی که او را مجبور به استعفا از منصب خود به عنوان شهردار شهر ایزلینگتون کرد، به الجزیره گفت: استعفای من به دلیل موانعی بود که از سوی شورای شهر بر سر راه فعالیت هایم قرار گرفته بود. آنها کمک های خود به مردم این منطقه را قطع کردند و به عقیده من این اقدام با اسلام هراسی در ارتباط بود. لذا من احساس می کردم که حس نفرت فزاینده ای نسبت به مردم مسلمان این منطقه از سوی برخی همکاران وجود داشت. به طور مثال من از برگزاری هرگونه فعالیت رسمی منع شده بودم و این مسئله موجب ناراحتی و اندوه من شده بود.

وی افزود: حساب های من در شورا بسته شده بود فقط به دلیل اینکه خواهان حقوق افرادی بودم که به نمایندگی از آنان انتخاب شده و طرح های بسیاری برای کمک به آنها ارائه کرده بودم، در تنگنای شدیدی قرار داشتم. احساس اندوه عمیقی می کردم چرا که تنها می خواستم به افراد آن منطقه کمک کنم اما صدایم شنیده نمی شد، اهدافم محقق نمی شد، در کارهایم به حق خود نمی رسیدم و هیچ قدردانی یا توجهی حتی از سوی اعضای حزبی که به آن وابسته هستم، از فعالیت های من انجام نمی گرفت.

پایگاه خوب مردمی