برخی تحلیل گران، نوع غیبت صدرالساداتی را به سبک عدالتخواهی او، مرتبط می دانند و معتقدند وقتی فرد یا افرادی، این سبک عدالتخواهی را برمی گزینند، در نهایت گرفتار طراحی هایی خواهند شد.

گروه سیاسی خبرگزاری فارس احد شیرزاد: روزهای پایانی هفته دوم شهریور، افکار عمومی تحت تأثیر یک خبر قرار گرفت. وقتی زمزمه های مفقود شدن فردی خبرساز، بلند می شود، طبیعتا افکار عمومی با نگرانی خبرهای مربوط به آن را پیگیری می کنند.

محور خبر، برادران صدرالساداتی بودند. برادرانی روحانی که یکی از آن ها، عضو مجلس خبرگان رهبری است و دیگری، خود را به عنوان چهره عدالتخواه و ضد فساد در افکار عمومی مطرح کرده است. شاید وجود همین چهره عدالتخواه از برادر کوچک در افکار عمومی بود که اولا حساسیت ماجرا را دوچندان کرده بود و ثانیا، کانون خبر و گمانه زنی ها را برادر کوچکتر (سید مهدی) قرار داده بود. این در حالی بود که برادر بزرگتر (سید روح الله) عضو یکی از مهم ترین نهادهای نظام به شمار می رفت.

اصل ماجرا از آن جا کلید خورد که بامداد پنجشنبه، ۱۴ شهریور، دوستان صدرالساداتی اعلام کردند که او و همراهانش از ۲۴ ساعت قبل از منزل خود در قم به قصد فرودگاه مهرآباد خارج شده و هیچ خبری از آن ها در دست نیست و تلفن همراه آن ها نیز خاموش است.

آن ها مدعی شدند که خوشبینانه ترین فرضیه این است که صدرالساداتی بازداشت شده است.

این گمانه زنی، بهترین اهرم بود تا ذهن مخاطب از همان ابتدای ماجرا به سمت وسویی خاص هدایت شود. گره زدن مفقود شدن فردی که به عدالتخواهی شهره است با گمانه «بازداشت»، از طرفی، القای پیچیده بودن ماجرا را به دنبال داشت و از دیگر طرف، انگشت اتهام را خودبه خود به سمت دستگاه های امنیتی نشانه می رفت.

این گمانه زنی دوستان صدرالساداتی، با طرح یک شایعه از طرف یک کانال تلگرامی تقویت شد. شایعه این بود که صدرالساداتی ها با حکم دادگاه ویژه روحانیت بازداشت شده اند. هرچند طولی نکشید که دادسرای ویژه روحانیت این شایعه را تکذیب کرد، اما گویا صرف طرح این شایعات، برای منتشرکنندگان آن، خود بخشی از یک هدف خاص را شامل می شده.

روز جمعه و در حالی که شایعات مختلفی درباره ماجرا در گوشه وکنار مطرح بود، احمد امیرآبادی فراهانی، نماینده قم در مجلس شورای اسلامی اعلام کرد که صدرالساداتی در منزل خود در قم حضور دارد و اختفای اختیاری، اختیار کرده است. زمزمه هایی از این قبیل، ضمن کاستن از پیچیدگی ماجرا، فرضیه «نمایشی بودن ماجرا» را به میان کشید. این فرضیه وقتی تقویت شد که تصویری از صدرالساداتی در حال خرید قلیان در یک مغازه منتشر شد.

هم زمان، صدرالساداتی با انتشار یک پست در اینستاگرام خود آفتابی شد و ضمن تکذیب حضور خود در قم و اختفای اختیاری، اعلام کرد که در حال سفر به کیاسر است.

از اینجا به بعد بود که اظهارنظرها درباره ماجرا، رنگ وبوی طنز به خود گرفت و ورق، علیه صدرالساداتی برگشت. در فضای مجازی، اصطلاح «قایم باشک بازی» درباره این ماجرا، خلق شد و برخی نیز از صدرالساداتی پرسیدند که شما که مدعی شفاف سازی درباره همه موضوعات هستید، چرا حاضر نیستید درباره غیب زدن خود، شفاف سازی کنید تا حداقل، خانواده خود را از نگرانی خارج کنید؟

اما اکنون با گذشت چند روز از آغاز ماجرا و ورق خوردن لایه های پایانی آن، شاید بهتر بتوان ماجرا را تحلیل کرد.

برخی تحلیل گران، نمایشی بودن سناریوی غیبت صدرالساداتی را به سبک عدالتخواهی او، مرتبط می دانند و معتقدند وقتی فرد یا افرادی، برای جلب توجه افکار عمومی، بدون سند و مدرک متقن، انگشت اتهام را به هر سو نشانه می روند و به جای رجوع به عدلیه، خود بر صندلی قاضی می نشینند و فضای مجازی را کرسی قضاوت خود قرار می دهند، در نهایت برای هرچه بیشتر دیده شدن، سناریوی بازداشت و ربوده شدن خود را طراحی می کنند.

انتهای پیام/