خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه - جواد عبدل زاده*: آه و فغان آسمان و زمین به چهلمین لیل و نهار خود رسید. رخت عزا بر تن ها و ناله و اندوه برجان ها، چهل روز سایه انداخت و اربعین عاشورای حسین مظلوم فرارسید.عزاداری های غریبانه، چله های محدود زیارت عاشورا، حسرت لشکرکشی اربعین، همگی عزای امسال حسین (ع) را به اوج غربت خود در طول چند دهه گذشته رسانید. ندای شور حسینی امسال آهسته تر، علم ها نیمه افراشته، منابر کمرنگ در وعظ و مرثیه و غوغای محرم کمتر نشانی از گذشته ها داشت و تعطیلی همایش عظیم اربعین نیز بر مصائب محرم امسال افزود.

بیماری کرونا و درگیری جامعه با آن و وظیفه خطیر حسینیان در ساماندهی مراسم عزاداری به صورتیکه باعث ایجاد خطر برای محبین حسین (ع) نگردد، باعث این کاهلی ظاهری گردید که اگر نبود فرمایش و دستور بزرگان در جهت لزوم رعایت ها و درک اجبار موجود شرعی و عقلی و عرفی در این باب، بی شک محبین حسین (ع) را بند آمدن نفس در این مصیبت جایز می نمود.

کشتی نجات حسین (ع) در این چهل روز همچون همه ایام بی توقف، مشغول نجات ملتجیان بوده و خان کرم اباعبدالله گشوده و بسیاری بر سر این سفره متنعم گردیدند. بسیاری به لطف حسین (ع) از منجلاب ها و باتلاق های دنیوی و شیطانی خود را رهانیده و نور حسین (ع) بر جان تابانده و صیقل به زنگارهای روح خویش داده اند. خوش به سعادت و غبطه بر احوالشان.

سالهاست دم از کمرنگ شدن شعور در مقابل شور حسینی زده شده و امسال که متأسفانه شور حسینی محدود و در چند جایگاه و مکان خاص و قالب هایی نو با محدودیت فراوان و چشم های شماتتی بسیار گره خورده بود، نمود شعور حسینی می توانست جایگاه واقعی خود را به دست آورد، که صد افسوس در این باب نیز کوتاهی رخ داد. اگر شور عزای محرم به خاطر محدودیت های شرعی و عرفی با رونق کمتری همراه بود، لیکن بهانه ای در کوتاهی در زمینه معرفت افزایی حسینی وجود نداشته و عذر این تقصیر بایستی به درگاه احدیت عرضه و طلب مغفرت نمود.

امسال به سادگی می توانستیم حسین (ع) و مکتبش را وارد زندگی عملی جامعه نموده و رنگ مشکی عزای حسین (ع) را با بخشیدن صبغه حیات حسینی به جامعه، معنای واقعی ببخشیم. لیک افسوس که گاهی غفلت گریبان صاحبان معرفت را چنان می گیرد که تشنگان علم را تا عدم مراجعه به مدرسشان و پای منبرشان، از جرعه های آب گوارای معارف اهل بیت (ع) نمی نوشانند. شاید هنوز ابزار تبلیغ به روز و عصری را قبول نداشته و یا شاید احساس نیاز جامعه را جدی نمی شمارند.الله اعلم.

حسین (ع) که «عشت سعیدا و و مضیت حمیدا» بود و عاقبت «مت فقیدا مظلوما شهیدا» برایش رقم خورد. مظلومیتی که قرن هاست همچنان بر او صادق است و انا مظلوم او، ندای ناشنیده سالهای بعد از واقعه یوم الطف است. حسین (ع) محدود به دهه محرم، محدود به عاشورا تا اربعین، محدود به مشکی پوشی، محدود به سینه زنی و زنجیرزنی، محدود به احسان و تکیه، حسین مظلوم است. حسینی که به فرموده معصوم« بذل مهجته فیک لیستنقذ عبادک من الجهاله و حیره الضلاله» بذل کرد خونش را در راه خدا برای نجات بندگان الهی از جهالت و حیرت و گمراهی، شایسته مظلومیت در عصر بعد از عاشورا نیست. نباید هرسال برای حسین (ع) نامه نوشت و اورا دعوت به امامت کرد و بعد از چند روز و هفته، امامتش را نادیده انگاشته و فریفته طلای ابن زیادها گردید. نباید اورا به ترک دیار خود واداشته و خود باعث کسر شأن و جایگاه والای آن بزرگوار گردید. نباید برای نامه نوشتن و مهر کردن ذیل آن سینه چاک کرد و در لحظه موعود بهانه زن و بچه و مال و طلبکار برایش ردیف کرد.

حسینی که« منح الصنح» نمود و نصیحت مشفقانه را در حق امت به اتمام و اکمال خود رساند، لیکن امت از همان سال شصت تا به امروز در مقابل حسین (ع) و نصایح گهربارش گوش تیز و ولی عمل تعطیل نموده اند، همچون کسانی که می شنوند و فهمش را برای درک ندارند و یا عزمی برای عمل نشان نمی دهند.

رفع مظلومیت حسین (ع) در هر عصر لازم است. چه آن زمان که یاری به جان می طلبید. چه آن زمان که جرعه ای آب طلب می کرد.چه آن لحظه که غیرت و آزاد مردی مطالبه اش بود و چه آن دم که به اشک چشم در اوج غربت مباح شمرده شدن حریمش را مانعی می جست. حسین (ع) در عاشورا و قبل از آن و بعد از آن مظلوم است و رفع مظلومیتش در هر عصر به شیوه و طریقه عصر خود، لازم و واجب.

چه کنیم در رفع مظلومیت حسین (ع)؟

ایام سیاه پوشی را افزایش دهیم؟! زیارت عاشورا را دم به دم و آن به آن قرائت کنیم؟! احسان و انفاق مالی در راه حسین (ع) را گسترش دهیم؟! هر روز دسته ای به یاد غربتش در خیابان ها راه بیاندازیم؟! مدال نوکریش را برگردن خویش آویخته و هر جا به نمایش بگذاریم؟! و یا اینکه نوای انتظار گوشی همراه خود به مرثیه اش یا شیشه ماشین خود به نام او و یا پیراهن خود به تمثال او مزین کنیم! آیا مظلومیت حسین (ع) به این اقسام رفع می شود؟!

در عجبم چرا از حسین دغدغه دینداری جامعه را درس نگرفته ایم؟ چرا از حسین تشنگی برای هدایت گمشدگان را نیاموخته ایم؟ چرا از حسین بخشش و گذشت حتی در قبال ظالمین به حق خویش را فرانگرفته ایم؟ چرا در درس امر به معروف و نهی از منکر حسین غایب بوده ایم؟ چرا در تدریس درس غیرت و حریت، حواسمان جمع نبوده است؟ چرا حسین را در قاب شب عاشورا مکاشفه نکرده ایم؟ چرا از حسین تربت آری، ولی روش سجده را نیاموخته ایم؟ چرا از حسین پرچم آری، ولی علمداری را حفظ نکرده ایم؟ و هزاران هزار چرای بی جواب که وجدان در پاسخ به این چراها قالب تهی کرده و نفس پناه بر وسع و بهانه ها می برد.

وقتی سال بعد خواستیم از حسین دعوت کنیم که بیاید و امامت امتی را برعهده بگیرد، به فکر مرثیه های بی وفایی کوفیان نباشیم، بلکه سعی کنیم تا آن زمان اندکی از رنگ حیات حسین را وارد زندگی بی رنگ خویش نموده و حیاتی واقعی به آن ببخشیم.

حسین (ع) از ما می خواهد:

۱- از خدا بترسیم و از مردم هراسی نداشته باشیم.

۲- نهی از منکر ظالمان کنیم.

۳- برای معروف، امر و حقوق ستمدیدگان را بازستانیم.

۴- از آبرو و مکانت خود برای خدا، قیام به حق کنیم.

۵- حق زیردستان و ضعفا را همانند حق خود مطالبه کنیم.

۶- در راه خدا از مال و جان خود ایثار نمائیم.

۷- به نقض تعهدات الهی و انبیایش همچون معاهدات خود حساس باشیم.

۸- از سازش کاری با ستمگران خودداری نمائیم.

۹- از اوامر الهی غافل نشده به منکرات راضی نشویم.

۱۰- از اختلاف در احکام الهی بپرهیزیم.

۱۱- از تصرف امور مملکت اسلامی توسط ظالمان خودداری کنیم.

۱۲- اسیر هوس و رسوایی های آن نشویم.

۱۳- مردم را به برده خواسته های خویش بدل ننمائیم.

۱۴- خائنین و ستمکاران و باج گیران و نابکاران و حکمرانان بی رحم و بی انصاف را به حال خود وانگذاریم.

۱۵- نشانه های دین الهی را رؤیت و در منظر دیگران قرار دهیم.

۱۶- به فکر اصلاح جامعه باشیم.

۱۷- امنیت و آسایش را برای بندگان الهی فراهم سازیم تا طاعت و عبادت به آسانی برایشان میسر گردد.

۱۸- فرایض اسلامی و سنن و احکام نبوی را عامل و مجری باشیم.

۱۹- رو به درگاه الهی داشته و توکل به او نمائیم.

۲۰- جایگاه بندگان خاص الهی را پاس داشته و مانع تجاوز به حریم شأن گردیم.

ای کاش بعد از تحقق خواسته های حسین، برایش نامه نوشته و او را دعوت به امامت امت نمائیم.

*: کارشناس ارشد علوم قرآن و حدیث

منابع: زیارت اربعین- خطبه امام حسین در منا (به نقل از تحف العقول)