به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، حجت الاسلام کاشانی در برنامه سحرگاهی «ماه من» سخنان خود درباره فضائل امیرالمؤمنین علیه السلام را این بار با ذکر نمونه های قرآنی و تاریخی در اثبات خلافت و جایگاه ایشان و نیز دشمنی برخی صحابه با شخصیت این امام بزرگوار ادامه داد.

وی با اشاره به آیاتی از قرآن یکی از سنت های تاریخ بشریت را در دشمنی بزرگان قوم با حجت های الهی معرفی کرد و گفت: خداوند در آیه۱۱۲ انعام می فرماید «و کذلک جعلنا لکل نبی عدوا شیاطین الإنس و الجن؛ اینچنین برای هر پیامبری دشمنی از انس و جن قرار دادیم» و یا در آیه۱۲۳ سوره انعام می فرماید «و کذلک جعلنا فی کل قریة أکابر مجرمیها لیمکروا فیها و ما یمکرون إلا بأنفسهم و ما یشعرون؛ و اینچنین در هر شهری گناهکاران بزرگش را می گماریم تا در آن به نیرنگ پردازند، و[لی] آنان جز به خودشان نیرنگ نمیزنند و درک نمیکنند.» یعنی اجازه دادیم دنیا دار امتحان باشد. از یک طرف حجتهای خدا را قرار دادیم و از دیگر سو فتنه گرانی که مقابل این حجتها بایستند و مردمانی که باید مسیرشان را در بین حق و باطل پیدا کنند.

حسادت و دشمنی با حجت های الهی

کاشانی افزود: این بزرگان یا با حسادت شان و یا با انواع دشمنی، یا تمسخر می کردند و یا می گفتند باید همانند آن موهبت های الهی به ما هم داده شود. خداوند در ادامه آیه قبل اشاره دارد «و إذا جاءتهم آیة قالوا لن نؤمن حتی نؤتی مثل ما أوتی رسل الله؛ و چون آیتی برایشان بیاید، می گویند: «هرگز ایمان نمی آوریم تا اینکه نظیر آنچه به فرستادگان خدا داده شده است به ما [نیز] داده شود.» در حالی که «الله أعلم حیث یجعل رسالته؛ خدا بهتر می داند رسالتش را کجا قرار دهد.» یعنی خداوند خود بهتر می داند بار رسالت و حاکمیت دین خود را بر عهده چه کسی قرار دهد. اما متأسفانه در طی تاریخ شاهد کج رفتاری های کج اندیشان بودیم لذا خداوند در ادامه آنها را به عذاب وعده می دهد «سیصیب الذین أجرموا صغار عند الله و عذاب شدید بما کانوا یمکرون؛ به زودی، کسانی را که مرتکب گناه شدند، به [سزای] آنکه نیرنگ می کردند، در پیشگاه خدا خواری و شکنجه ای سخت خواهد رسید.»

بیم پیامبر اکرم از دشمنان داخلی

این استاد حوزه و دانشگاه با طرح این سؤال که آیا مخالفان پیامبر اسلام صرفا از کافران بودند و یا در بین صحابه نیز حضور داشتند، گفت: برای پاسخ به این سؤال به آیه۶۷ سوره مائده رجوع می کنیم آنجا که فرمود «یا أیها الرسول بلغ ما أنزل إلیک من ربک و إن لم تفعل فما بلغت رسالته و الله یعصمک من الناس؛ ای پیامبر، آنچه از جانب پروردگارت به سوی تو نازل شده است، ابلاغ کن؛ و اگر نکنی پیامش را نرسانده ای و خدا تو را از [گزند] مردم نگاه می دارد.»



این آیه مرتبط با شرایطی است که رسول خدا حاکمیت خود را تثبیث کردند و دشمن خارجی ندارند و در واقع اواخر عمر شریفشان است. نه یهود و نه نصارا و نه مشرکین به صورت مستقیم با ایشان دشمنی ندارند. بنابراین آنجا که می فرماید «و الله یعصمک من الناس» مردمی است که در بین همان مسلمانان حضور دارند. یعنی پیامبر چه نگرانی از جامعه اسلامی درک کردند که خداوند اینطور به ایشان دلداری می دهد؟ پس یک چریانی داخلی وجود داشت که پیامبر را نگران کرده بود.

نگرانی پیامبر درباره انکار امیرالمؤمنین و دشمنی با ایشان بود

کاشانی در این باره و با ذکر نمونه هایی از دشمنی برخی صحابه و یاران پیامبر با امیرالمؤمنین علیه السلام گفت: رد این نگرانی را ما در طول رسالت پیامبر اکرم و در دشمنی با امیرالمؤمنین پیدا می کنیم. در زمان پیامبر به قدری نزد ایشان می آمدند تا چهره امیرالمؤمنین را تضعیف کنند که پیامبر می فرمود از جان علی چه می خواهید؟! حتی گاهی کار به فحاشی می کشید و حضرت می فرمود لا تسب علیا؛ به علی فحش نده. من سب علیا فقد سبنی؛ هرکه به علی دشمنام دهد، به من دشمنام داده است. من اطاع علیا فقد اطاعنی؛ هرکه او را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده و هرکه او را ترک کند، مرا ترک کرده است. این مسائل همگی نگرانی پیامبر (صلی الله علیه و آله) را فراهم آورده بود.

عمده صحابه به نازل ترین پیام نبوی درباره علی (ع) عمل نکردند

وی با تصریح بر اینکه عمده صحابه حتی نسبت به موالات علی پایبند نبودند گفت: در ماجرای غدیر اگر عبارت «من کنت مولاه، فهذا علی مولاه» را به نازل ترین معنا یعنی دوستی علی علیه السلام تصور کنیم، باید بپرسیم مگر همین مقدار هم عمل شد؟ اکنون که سر مفهوم «مولا» بحث می کنند که منظور پیامبر یعنی دوست داشتن علی، مگر همین مقدار هم از سوی صحابه عمل شد؟

این استاد حوزه مطالعات تاریخ اسلام با ذکر نمونه ای از کج اندیشی برخی اندیشمندان اسلامی سیاست و یک بام و دو هوای آنها درباره امیرالمؤمنین (علیه السلام) گفت: ابن تیمیه درست برعکس این جریان حرکت می کند. او استدلال می کند اگر علی فضایلش برای امامت و ولایت کافی بود، صحابه با او بد نبودند. بعد ادامه می دهد إن کثیرا من الصحابة و التابعین کانوا یبغضونهم و یسبونهم؛ یعنی تعداد بالایی از صحابه و تابعین نسبت به علی بغض و کینه داشتند و ایشان را نعوذا بالله دشمنام می دادند. این جملات را در حالی می گوید که حدیث غدیر به تواتر رسیده است و نیز می داند در منابع از پیامبر نقل کرده اند که هرکه نسبت به علی بغض و کینه داشته باشد، بر من بغض ورزیده است.

انتهای پیام/