مهر | دین و اندیشه | شنبه، 29 بهمن 1401 - 12:53

انسان باید در مورد ایام جاهلیت و دوره قبل از بعثت اندیشه کند و ببیند مردم به کجا رسیده بودند،کارشان به جایی رسیده بود که دختران را زنده بگور کرده و بدین طریق پیوندها را می بریدند.

به گزارش خبرنگار مهر ،مرحوم آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی در کتاب المراقبات خود به اهمیت بعثت پیامبر(ص) پرداخته است که در ادامه میخوانیم:
انسان باید در مورد ایام جاهلیت و دوره قبل از بعثت اندیشه کند و ببیند مردم به کجا رسیده بودند.
عده ای یهودی، عده ای مسیحی و عموم مردم بت پرست بودند.
احکام را ترک کرده، از اخلاق انسانی جدا شده و با خلق و خوی درندگی و صفات حیوانات خو گرفته بودند.
کارشان به جایی رسیده بود که دختران را زنده بگور کرده و بدین طریق پیوندها را می بریدند.
به چیزهای باطل افتخار کرده، از عدل جدا شده و حقوق یکدیگر را از بین می بردند.
قدرتمندان را بر ناتوانان مسلط نموده انسان های شریف را از بین برده، با علماء دشمنی کرده و از حکیمان وحشت داشتند.
بساط علم را برچیده، خوبی بردباری و علم را انکار کرده، قطع رحم نموده و شبیه چهارپایان شده و قمار می کردند، شراب نوشیده عقل خود را زیر پا گذاشته و فرزندان خود را می کشتند.
شهرها را خراب کرده نیکیها را فراموش نموده، شریعتهای الهی را از بین برده، سرمایه ها را نابود کرده و مرتکب کارهای زشت می شدند.
خود پسندی و تکبر در میان آنها رواج پیدا کرده و به بی صبری افتخار می کردند.
فحشاء و منکرات را روش خود ساخته و سخنان باطل (مانند دروغ، شهادت ناحق) می گفتند پیامبران را کشته و اولیای خدا را از میان خود بیرون می کردند.
بدکاران را حاکم بر خود نموده و کسانی را که اصل و نسب درستی نداشتند اطاعت می نمودند.
شیطان را عبادت، خدا را بخشم آورده و آتش دوزخ را برافروخته بودند.
و در اثر این امور امواج خشم و غضب پروردگار به تلاطم آمده و نزدیک بود عالم نابود شده و تازیانه غضب خدا آنها را به جهنم براند.
یا همانطور که مشغول کارهایشان هستند آنان را درهم کوبیده و نابود کند.
و چیزی نمانده بود که آتش بر آنان فرود آمده و آنان را بسوزاند.
یا در زمین فرو روند یا باران سنگ بر آنها ببارد یا تبدیل به خوک شده یا به عذاب و مجازات و بلا و بدبختیهای دیگری گرفتار شوند که عنایت پروردگار برای تمام کردن حجت و کامل کردن رحمت شامل حالشان گردیده و خاتم پیامبران صلّی اللّه علیه و آله و سلّم را با فضایلی که گفتیم بر انگیخت تا رحمتی برای جهانیان و نشانی برای هدایت باشد.
آنها را از تاریکیها خارج کرده و به نور رساند.
نادانی آنان را به علم، گمراهیشان را به هدایت، هلاکتشان را به نجات، ستم آنان را به عدل و کم خردیشان را به عقل، نیاز آنان را به بی نیازی، ذلتشان را به عزت، خرابیشان را به آبادانی و خواری آنان را به سلطنت مبدّل نموده و کفرشان را به ایمان، جهنمشان را به بهشت، تاریکی آنان را به نور و ترسشان را به امنیت، نومیدیشان را به امیدواری، اسارت آنان را به رهایی و بندگی آنان را به آزادگی تبدیل نماید.
و در یک کلام برای آنها رسولی درس نخوانده و از خودشان برانگیخت تا آیات الهی را بر آنان خوانده، آنها را تزکیه نموده و کتاب و حکمت را به آنان آموزش داده و آنان را از این گمراهی سخت نجات دهد.
مردم بعد از بعثت او چند دسته شدند:
گروهی برسالت و دعوت او کافر شده و سزاوار جنگیدن، کشتن و شکنجه جاوید شدند.
گروهی نیز در ظاهر اسلام را قبول نموده ولی در دل اسلام را نپذیرفته و منافق شدند.
با اسلام ظاهری خون آنها محفوظ شده و احکام اسلامی در مورد مسلمانان در این دنیا در مورد آنان جاری شد.
ولی در آخرت بجهت نفاق در پائین ترین طبقات جهنم جاوید هستند.
و گروهی در ظاهر و باطن مسلمان شده و هم کار خوب و هم کارهای بد انجام دادند.
این دسته ممکن است بدون رفتن به جهنم به بهشت بروند.
گروهی هم، علاوه بر داشتن صفات گروه فوق عمل صالح انجام داده و کارهای خیر زیادی انجام دادند.
پروردگار به این دسته بهشتهائی که در آن نهرهایی جریان دارد، وعده داده است.
اینان هیچ عذاب و مجازاتی نمی بینند.
خداوند گناهان آنها را بخشیده و بدیهایشان را به چند برابر خوبی تبدیل می کند.
و عده ای علاوه بر داشتن خصوصیات دسته قبل به منظور نزدیکی به خدای متعال به تزکیه نفس از اخلاق رذیله و آراستن آن به اخلاق عالی پرداخته که خدا نیز آنها را به خود نزدیک و مقام ارجمندی به آنان عنایت می کند.
و گروهی علاوه بر داشتن خصوصیات دسته قبل، با فکر و ذکر و تلاش بسیار زیاد پروردگارشان را شناخته و آنگاه خالص از هر گونه شرکی، او را یکتا دانسته، او را دوست داشته و با بذل هر چه غیر اوست به او نزدیک شدند.
و مشتاق دیدار او گردیدند.
خداوند نیز آنان را بخوبی قبول و به خود نزدیک و تمامی حجاب ها را از آنها برداشت.
جمال خود را به آنان نشان داد و آنان نیز با دیده و قلب بدون هر گونه حجابی آن را دیدند.
آنان را به پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و آل او علیهم السّلام ملحق نموده و در جایگاه صدق در کنار آنان و در نزد پادشاه مقتدر جای داد.
آنانند سبقت گیرندگان و نزدیک شدگان، دوستان پیامبران و شهدا.
بهر صورت کسی که پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و سلّم را شناخته و نعمت بعثت و فواید و انوار و برکات و خیرات آن را درک کرده باشد، این روز را روز بزرگی دانسته خوشحالی و سرور و شکر او بخاطر آن بیشتر می شود.
و کسی را که در این روز مبعوث شده زیاد ستایش نموده و بر او درود می فرستد و اعمالی را که لایق اوست به او هدیه می کند.
در آخر این روز نیز با تسلیم عمل و خواهش اصلاح آن، به نگهبان این روز متوسل شده و با لطافت، با آنان مناجات می نماید.
زیرا لطافت سخن و عمل تأثیر آن را افزایش می دهد.

لینک کوتاه خبر