به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مهدی جمشیدی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه فرهنگ و اندیشۀ اسلامی، که چندی پیش یادداشت انتقادی اش در واکنش به سخنان آیت الله صافی گلپایگانی در دیدار با رئیس مجلس شورای اسلامی، واکنش هایی را برانگیخت و از سوی بسیاری افراد و نهادهای داخلی و خارجی، متهم به «اسائه ادب» و «هتک حرمت» جایگاه منیع شیخ الفقهاء، حضرت آیت الله صافی گلپایگانی، شد، به مناسبت رحلت آن فقیه نزیه در کانال شخصی اش یادداشتی تأثربرانگیز منتشر کرده که حاوی نکته هایی خواندنی است.

متن کامل یادداشت جمشیدی را در ادامه می خوانیم:

۱- آن فقیه خالص و صادق، هجرت کرد. خدایش بیامرزد و رحمت و لطف خویش را بر ایشان که اهل تقوا و تعبد بود، ارزانی بدارد. امید است ایشان که شیفتگی و شیدایی اش نسبت به اهل بیت - علیهم السلام – زبان زد بود، در این نشئه از حیات خویش، محشور و مصاحب با آن حضرات باشد و از خوان نعمات و فضایل ایشان، نصیب فراوان ببرد. به راستی، زاهدانه و بی اعتنا به زخارف دنیوی زیست و دلش از حب هر آنچه برای ما، شیرین و وسوسه انگیز است، تهی بود.

۲- قوم شیعه در غربت غیبت، «حیران» و «سرگردان» نیست، بلکه دستش در دست «راویان حدیث» نهاده شده تا به واسطۀ تبدیل «امامت» به «نیابت»، آن عهد قدسی، گسسته نشود و تیغ انقطاع بر پیکر «امتداد تاریخی تشیع» ننشیند. چنین نیابتی، چه در هندسۀ «زعامت مرجعیت» و چه در هیئت «ولایت فقیه»، اجتماع شیعه را قوام و حیات می بخشد و تلاطم و تکانه را از آن می ستاند.

این امکان اجتماعی و بضاعت تاریخی، قدر و قیمتی محاسبه نشدنی دارد؛ چنان که انقلاب اسلامی و تداوم معماگونۀ آن در میانۀ این همه تهاجم و تعدی و بدخواهی، برآمده از این سرچشمۀ «منحصربه فرد» و «بی بدیل» است.

۳- حقیر در طلب دیداری با آن فقیه منزه بودم، اما افسوس که دست هایی، مانع شدند و مرا بی نصیب نهادند. غرض، مواجهۀ «مستقیم» و «فارغ از روایت های ناصواب» بود تا «گفت وگو»یی شکل بگیرد و این صفر در حاشیۀ آن بی نهایت بنشیند و به رسم «عقلانیت شیعی»، اندکی بگوید و بسیار بشنود.

سنت نیک و نافذی بود اگر در خاک این زمانۀ آغشتۀ به «تصورها» و «تصویرها»، ریشه می دواند. هرچه که قاعدۀ «اندیشه ورزی» و «تضارب آراء و عقول»، تحکیم شود و بنای «احتجاجات»، رفعت یابد، حوزه و مرجعیت و روحانیت و حاکمیت و جامعه و نخبگان و توده ها، نفع معنوی و معرفتی خواهند برد و شدن ها و صیروت های تکاملی انقلاب، شتاب خواهد گرفت. بااین حال، «فاصله افکنان» و «پرده داران»، چنین نمی پسندند و می خواهند در سایۀ تاریک برداشت ها و روایت ها، «شکاف ها» و «زاویه ها» فزونی یابند.

۴- «سیاست زدگان متجدد» در پی آن بودند که سخن خویش را از زبان آن «عالم متعبد» بشنوند و با پنهان شدن در پشت عظمت و هیبت و قداست ایشان، منافع و مطامع خویش را برآورند و انقلاب را به محکمه بخوانند، اما او که سلامت نفس و صفای باطن داشت، نه «حوزه» را در مقابل «انقلاب» تعریف کرد و نه «مردم» را.

او از «حوزه» و از «مردم» دفاع کرد، همچنان که از «انقلاب» حمایت کرد. ایشان «استقلال حوزه» و «حقوق مردم» را می طلبید، اما انقلاب را به نفی و تضییع هیچ یک از این دو متهم نساخت.

ایشان حوزه را «سیاسی» می خواست، نه «سکولار»؛ و روحانیت را «متعهد به انقلاب» می دید، نه «منفک از انقلاب»؛ و سخنش از جنس «نقادی دلسوزانه» بود، نه «یأس پراکنی غرض ورزانه»؛ و برخی «روش ها» و «مسئولان» را به چالش می کشید، نه «انقلاب» و «سیاست ها»یش را؛ و دغدغۀ «دیانت» و «معیشت» مردم را داشت، نه «اباحه گری» و «ولنگاری». ایشان، آنان را که سودای باطل «موازی سازی» و «تقابل پردازی» داشتند، ناکام نهاد.

۵- شک ندارم که دلش، بسیار بزرگ تر و لطیف تر از آن بود که بخواهد در برابر نوشته ای انتقادی و صریح، غباری از کدورت بر آن بنشیند. «کدورت» که هیچ، حتی «گلایه» هم نداشت. و مگر از مرجع شیعه، آن هم شیخ الفقهاء، انتظاری جز این است؟! اینان «پدران معنوی» و «بزرگان ایمانی» ما هستند و سایه اشان، نه سایه، بلکه آفتاب حیات بخش است.

انتهای پیام/