مشرق- امام حسین علیه السلام در خطبه خود هنگام آهنگ خروج به سوی عراق :

سپاس خدای را و همان خواهد شد که خدا می خواهد و حول و قوه ای نیست مگر از خدا، درود و سلام خدا بر پیامبر او باد.

مرگ بر فرزندان آدم چونان گردنبند بر گردن دخترکان، نقش بسته است، چقدر شیفته دیدار گذشتگان خود هستم! چونان اشتیاق یعقوب به یوسف، برای من قتلگاهی اختیار شده که آن را خواهم دید، گویی می بینم که گرگهای بیابان، بندهای پیکرم را میان نواویس و کربلا، پاره پاره می کنند و از تن من شکمهایی گرسنه و خالی، پر می شود. از روزی که با قلم [قضای الهی ]نگاشته آمده، گریزی نیست.

خشنودی خدا، خشنودی ما اهل بیت است. ما بر آزمون او، شکیب می ورزیم و او، پاداش شکیبایان را به کمال به ما می پردازد، پاره تن رسول الله صلی الله علیه و آله از او دور نشود و اینان، در فردوس برین برای حضرتش صلی الله علیه و آله گرد آمده اند و پیامبر صلی الله علیه و آله از دیدن آنها، دیدگانش آرام گیرد و وعده اش را برای آنها برآورد.



هر که در راه ما خون می دهد و برای دیدار ما (لقاء الله) آماده است، پس کوچ کند که من به خواست خدا، صبح، کوچنده ام.





متن حدیث:





الإمام الحسین علیه السلام من خطبته لما عزم علی الخروج إلی العراق : الحمد لله وما شاء الله ولا حول ولا قوة إلا بالله، صلی الله علی رسوله وسلم، خط الموت علی ولد آدم مخط القلادة علی جید الفتاة ، وما أولهنی إلی أسلافی اشتیاق یعقوب إلی یوسف، وخیر لی مصرع أنا لاقیه، کأنی بأوصال یتقطعها حدیث عسلان الفلوات بین النواویس وکربلاء ، فیملأن منی أکراشا جوفی وأجربة سغبی لا محیص عن یوم خط بالقلم ، رضا الله رضانا أهل البیت ، نصبر علی بلائه ویوفینا اجور الصابرین، لن تشذ عن رسول الله صلی الله علیه و آله لحمته ، وهی مجموعة له فی حظیرة القدس تقر بهم عینه ، ویتنجز لهم وعده . من کان فینا باذلا مهجته وموطنا علی لقائنا (لقاء الله خ ل) نفسه فلیرحل، فإنی راحل مصبحا إن شاء الله.







«کشف الغمة : ۲ / ۲۴۱ - الملهوف : ۱۲۶- نثر الدر : ۱ / ۳۳۳»